Αν και ο δίσκος θα κέρδιζε από μια πιο αυστηρή επιλογή κομματιών, τούς αποτυπώνει ως λεοντόκαρδους βετεράνους, με τη φωνή ειδικά του Rob Halford να ακούγεται αληθινά μανιασμένη...

Μεθυστικό κλίμα νυχτερινής, θερινής περισυλλογής κι ένα ντανταϊστικό παιχνίδι λέξεων στους στίχους δίνουν στίγμα σε έναν δίσκο που ανήκει στον θυμικό παράδεισο όπου καταλήγουν ταινίες σαν το Blow-Up του Antonioni...

Ο Γερμανός κιθαρίστας φέρνει ξανά στο προσκήνιο την αγορίστικη μπρουταλιά των ζόρικων, μακρυμάλλικων ημερών του χαρντ ροκ, αξιοποιώντας στο έπακρο τις φωνές των Gary Barden, Graham Bonnet, Robin McAuley & Doogie White...

Το αγέρωχο ροκ τους παραμένει μεστό και λυγερόκορμο, κάπου όμως η μπάντα έχει πια εγκλωβιστεί στην κινούμενη άμμο των δικών της σλόγκαν και των απαράλλαχτων hooks...

Αν και υπάρχουν οι εκλάμψεις που διατηρούν το ενδιαφέρον, ξοδεύει τη μουσική του ευφυΐα τραγουδώντας ανόητους στίχους αυτοβελτίωσης, σαν τρελός ψευδοπροφήτης ενός εξυγιασμένου πλανήτη...

Κρατάει τον πλούσιο ήχο του με τις Digable Planets ρίζες και γεφυρώνει προσωπικά ζητήματα με ρίμες για το τι σημαίνει να είσαι μαύρος σε μια κοινωνία υποτίθεται Δυτική, όπου χρειάστηκε να ορθωθεί ένα κίνημα σαν το Black Lives Matter

Οι αγαπητοί στη χώρα μας Ιρλανδοί επιστρέφουν με έναν κουρασμένο δίσκο, εκφράζοντας τη συντηρητική ιδέα μιας Ευρώπης που έχει μείνει πλέον δίχως ιστορία και μέλλον...

Στον ίσως τελευταίο της δίσκο, θυμάται, αναπολεί, κάνει τους απολογισμούς της. Η αλήθεια πάντως όσων τραγουδάει παραμένει απτή και επαληθευμένη...

39 χρόνια μετά το ξεκίνημά τους, μας θυμίζουν ότι η κιθαριστική μουσική μπορεί ακόμα να έχει φαντασία, παλμό και περιπετειώδη σκέψη...

Για εκείνες τις ηλιόλουστες μέρες που ξυπνάς με όρεξη για «carpe diem» και στο τέλος καταλήγεις να αναζητάς μόνο τα βασικά (ίσως, πράγματι, το σεξ και το φαγητό), ώστε να βγει η μέρα όσο πιο ανώδυνα γίνεται...

Τραγούδια με πλήρη συναίσθηση της μοναξιάς τους, μακριά από την επικαιρότητα και τις επιταγές της, βασισμένα σε ήπια synths και στη γλυκιά υφή των ημιφωτισμένων beats...

Το νέο άλμπουμ της ομάδας που κάποτε έφτιαξε το Last Splash ξεχωρίζει εύκολα σε σύγκριση με αρκετές σύγχρονες indie κυκλοφορίες, αλλά η διάρκεια ζωής αυτού του ενθουσιασμού αποδεικνύεται μικρή...

Κιθάρες καλά εδραιωμένες στον 1980s speed ήχο, τσαμπουκαλεμένο και ογκώδες μπάσο και γυναικεία φωνητικά με πολεμοχαρή χροιά χτίζουν την τυφωνική ποιότητα που διακρίνει τα κομμάτια των Φινλανδών...

Κάθισε πολύ νέος και πολύ γρήγορα στον κιθαριστικό θρόνο, με αποτέλεσμα να βάζει μεν δύσκολα στον εαυτό του, μα εν τέλει να βάζει ακόμα πιο δύσκολα στους ακροατές του...

Μελωδίες μοντέρνας, αστικής electronica με την πάλαι ποτέ τραγουδίστρια των Everything But The Girl να διατηρεί άφθαρτο από τον χρόνο εκείνο το μπλαζέ χρώμα στις ερμηνείες της...

Για πρώτη φορά σε πάνω από 20 χρόνια καριέρας τσαλακώνουν τη γερά εδραιωμένη νουάρ της ερήμου ταυτότητά τους, στρεφόμενοι προς μια alt-rock φόρμουλα από τον σκονισμένο, αμερικάνικο Νότο...

Επικό power metal και ατόφιο ατσάλι, με τους Αμερικανούς να μπολιάζουν τον ήχο τους με δόσεις αλητείας, με κιθαριστικά θέματα βουτηγμένα στην παράδοση των Manilla Road και με Blind Guardian φωνητικά...

Δεν είναι μέρος εκπλήξεων η 3η αυτή δουλειά των Γάλλων, διαθέτουν όμως αίσθηση μεγαλείου, ευχέρεια με τις μελωδίες καθώς και βαρυκόκαλα, καλοσχηματισμένα riffs, που σε κρατάνε σε εγρήγορση...

Η μετρημένη γραφή και η εξονυχιστικά αυτο-ανακριτική διάθεση των στίχων, κάνουν το άλμπουμ να ξεχωρίσει στον ωκεανό παρόμοιων indie rock κυκλοφοριών, έστω κι αν αισθάνεσαι ανησυχητικά οικεία με κάποιες μελωδίες...

Μουσική βγαλμένη από κελαρυστά ρυάκια και ομιχλώδεις βουνοκορφές της Σουηδίας, ένα ονειρικό κύκνειο άσμα, αντάξιο ολόκληρης της πορείας τους...