Πέρα από τους μεγάλους της πρωταγωνιστές, όσους πλέον φιγουράρουν ως ονόματα-ορόσημα στην ιστορία, η post-punk έκρηξη στη Βρετανία της δεκαετίας του 1980 είχε και τις ιδιάζουσες περιπτώσεις της· καλλιτέχνες που μάλλον βρήκαν σε αυτήν ένα επίκαιρο όχημα για να εκφράσουν ανησυχίες που σε άλλες δεκαετίες ίσως να είχαν «ντυθεί» διαφορετικούς ήχους. Δεν είμαι σίγουρος δηλαδή αν τους Half Man Half Biscuit τους έκαιγαν πρωτίστως τα μετά-το-punk ή το σατιρικό τραγούδι. Σημασία έχει ότι τα έκαναν και τα δύο μια χαρά, προξενώντας έναν μικρό σεισμό στο underground της πατρίδας τους, όταν εμφανίστηκαν το 1985 με το Back Ιn Τhe DHSS (Βρετανία #60).
Η αναπάντεχη επιτυχία ίσως έπεσε βαριά στο γκρουπ από το Merseyside, με αποτέλεσμα να διαλυθούν το 1986· από το 1990 είναι πάντως ξανά μαζί και συνεχίζουν ακάθεκτοι να βγάζουν δίσκους, αδιαφορώντας για την αδιαφορία των καταλόγων επιτυχιών και του εναλλακτικού κοινού: η fanbase που κέρδισαν με το Back Ιn Τhe DHSS και με το ΕΡ του 1986 The Trumpton Riots (Βρετανία #82), τους φτάνει και τους περισσεύει. Τις προάλλες ο φίλος και καλός συνάδελφος από το Mic.gr, Αντώνης Ξαγάς, θυμήθηκε εκείνο το τραγούδι όπου ζητούσαν ως δώρο Χριστουγέννων τη ...φανέλα εκτός έδρας εμφανίσεων της τσεχοσλοβάκικης ποδοσφαιρικής ομάδας Ντούκλα Πράγας (είναι στο προαναφερθέν ΕΡ) και με έβαλε έτσι να ψάξω να βρω τι απέγιναν οι Half Man Half Biscuit. Και, τι έκπληξη, είχαν βγάλει καινούριο άλμπουμ.
Ως 14ο άλμπουμ μιας καριέρας που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για πειράματα και ξανοίγματα, το No-One Cares About Your Creative Hub So Get Your Fuckin' Hedge Cut δεν είναι τόπος εκπλήξεων. Ακόμα σε εκείνο το παλιοκαιρισμένο post-punk ασκούνται οι Half Man Half Biscuit, επανδρώνοντάς το με σαρδόνιους στίχους για τη βρετανική καθημερινότητα μιας κατά βάση εργατικής τάξης με ενσωματωμένα μικροαστικά χαρακτηριστικά. Όμως τα έχει φέρει έτσι η εποχή μας, ώστε το post-punk να μην ακούγεται ως τάση σκονισμένη στο διάβα του χρόνου: η παρουσία τόσων και τόσων αναβιωτών και η συμπάθεια του Τύπου και των εναλλακτικών ακροατών γι' αυτούς, βοηθά τους Half Man Half Biscuit να μην υπολείπονται σε επικαιρότητα.
Ό,τι βέβαια μπορούσες να προσάψεις και παλιότερα ως μείον, ισχύει και εδώ. Η περίκλειστη βρετανικότητα της θεματολογίας τους και οι Scouse αναφορές που τους βοηθάνε να εκπέμπουν το πολύτιμο για το Νησί τοπικό στίγμα, δεν σημαίνουν και πολλά για όσους ζούμε εκτός: λίγοι θα διασκεδάσουν με το να κάνουν διαρκή Google searches για να δουν τι ακριβώς εννοεί ο «αρχηγός» Nigel Blackwell. Από την άλλη, όταν πιάνεις το πλήρες νόημα, γίνεται σαφές ότι έχεις να κάνεις με απαράμιλλα ευφυές χιούμορ· κι έτσι παύει να παλαντζάρει το πράγμα.
Ένα ακόμα σημείο κριτικής αφορά τις στιγμές όπου τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ήσυχα, αφενός απηχώντας τις pub rock αναφορές του γκρουπ, αφετέρου επιδιώκοντας εκείνο το sing-along που ίσως δημιουργήσει κατάσταση σε κάποια παμπ του Merseyside, αν ηχήσει από το τζουκ-μποξ λίγο πριν το «last orders, pleaaaase» της μπάρας. Δεν είναι το φόρτε των Half Man Half Biscuit αυτό. Αντιθέτως, η δύναμή τους ξεπηδά μόλις ανοίγουν οι ενισχυτές και η rhythm section αρχίσει να ξεχύνει ακατέργαστη punk ενέργεια, βάζοντας παράλληλα τον Blackwell σε πλήρη κίνηση στο μικρόφωνο, όπου παραμένει εξαιρετικός. Κάτι σαν μεγάλος Άγγλος ξάδερφος του Mac McCaughan των Superchunk.
Για να λέμε μάλιστα και ορισμένες σκληρές αλήθειες, σε εκρηκτικά τραγούδια σαν τα "Knobheads On Quiz", "Harsh Times In Umberstone Covert", "Alehouse Futsal" και "Mod Diff V Diff Hard Severe", αυτοί οι αρχετυπικοί 50φεύγα Σκάουζερς βάζουν με άνεση τα γυαλιά σε πολλούς 20άρηδες και 30άρηδες του σήμερα που χειροκροτούνται για τις post-punk επιδόσεις τους. They talk the talk, οι επίγονοι, but they don't walk the walk.
{youtube}1K7_cL5LeG4{/youtube}
