Iceage - Beyondless

Όταν αναδύθηκαν το 2011 στον αφρό του ορατού «περιθωρίου» και ηγήθηκαν του αναζωπυρωμένου post-punk ρεύματος της Σκανδιναβίας (περισσότερα εδώ), ελάχιστοι φαντάζονταν πως θα ασχολούμασταν τόσο σοβαρά με τους Iceage και 7 χρόνια μετά. Οι ενδείξεις, βέβαια, ήταν πάντα εκεί: το άχρονο, οργισμένο punk, οι προφητικοί, μηδενιστικοί στίχοι υπαρξιακού εγκλωβισμού και φυσικά ο εκκεντρικός, δανδής frontman Elias Bender Rønnenfelt, ο οποίος ενσαρκώνει το γοητευτικό αρχέτυπο του καταραμένου ποιητή, αισθαντικού μουσικού και ρομαντικού μισάνθρωπου, υπό τον μανδύα του queer άρχοντα του Σκότους. Όλα αυτά, ήταν στοιχεία μίας μπάντας με ανθεκτικό χαρακτήρα.

Σήμερα, μετά από 4 χρόνια διαλείμματος για παράλληλα projects (βλ. Marching Sound) και για οικογενειακά ζητήματα, οι Δανοί ξανά προς τη δόξα τραβάνε, με την 4η και πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά. Το Beyondless δανείζεται τον τίτλο από τη νουβέλα "Worstward Ho" του Samuel Beckett, παραπέμποντας στην πλήρη απουσία ορίων· και αποδεικνύεται ένα εντυπωσιακό ροκ άλμπουμ, με κάτι από τη στόφα του κλασικού. Οι κατά τόπους δυσνόητοι στίχοι ρομαντικών εξομολογήσεων και συνειδητοποιημένης απόγνωσης απλώνονται σε 10 απολαυστικά τραγούδια, τα οποία χαρακτηρίζονται από ηχητικό εύρος –τα διάσπαρτα πνευστά συνεισφέρουν σε αυτήν την κατεύθυνση– όπως και από μία εκφραστική ευθύτητα, που έλειπε από το συνθετικό DNA των Iceage.

Το single “Pain Killer”, μια συνεργασία με τη Sky Ferreira, διεκδικεί κατευθείαν θέση στη γενεαλογία των συναισθηματικά φορτισμένων ντουέτων, με τους κολλητικούς στίχους στο ρεφρέν «You made me rue the day/You became my pain killer» να προορίζονται για την αιωνιότητα. Το τελετουργικό post-punk του "Catch It", πάλι, είναι ό,τι κοντινότερο έχει γράψει ο Rønnenfelt σε ερωτικό τραγούδι. Έπειτα, υπάρχουν οι αντι-πολεμικές διαμαρτυρίες στα εμπρηστικά ροκ πυρά του εναρκτήριου “Hurrah” («Cos we can't stop killing, and we'll never stop killing/And we shouldn't stop killing, hurrah!») και οι κωδικοποιημένες, πολιτικές νύξεις στις γκαζωμένες παραμορφώσεις του "The Day The Music Dies".

Ωστόσο, άλλα είναι τα τραγούδια που μαρτυρούν την ηχητική και στιχουργική εξέλιξη των Iceage μέσα στα χρόνια. Η ψυχεδελική, cabaret americana του “Thieves Like Us” και η jazz-noir ατμόσφαιρα του “Showtime”, είναι δύο εντελώς απρόσμενες στιγμές· και λειτουργούν παράλληλα ως ένα πολύ καλά καμουφλαρισμένο σχόλιο πάνω στην υποκρισία του χώρου του θεάματος, ως αντανάκλαση της ίδιας της κοινωνίας. Στο δε "Beyondless", με το οποίο και κλείνει σαρωτικά ο δίσκος, ο Rønnenfelt περιπλανιέται σε έναν κόσμο που συνεχώς τον απογοητεύει και χάνεται στη θάλασσα για να βρει τη σωτηρία του.

Ενάντια στο momentum της εποχής και σε όλες τις προβλέψεις, το 2018 είναι μία πάρα πολύ καλή χρονιά για τον ροκ ήχο. Μπορεί η υπαρξιακή αγωνία του σήμερα και ο ηχητικός νεωτερισμός να θρέφονται από διαφορετικές μουσικές δεξαμενές, πάντως με το Beyondless οι Iceage αποδεικνύουν ότι υπάρχει ακόμη η δυνατότητα να φτιαχτούν συναρπαστικοί και επίκαιροι ροκ δίσκοι, με διαχρονικά υλικά.

{youtube}qP8GJj8lAI8{/youtube}