Λάβρυς είναι μια λυδικής προέλευσης λέξη για τον διπλό πέλεκυ, η οποία πιθανώς σχετίζεται ετυμολογικά με τον λαβύρινθο. Λάβρυς είναι επίσης και ο τίτλος του 3ου από τα 5 κομμάτια του ντεμπούτο των Αμερικανών Eigenlicht (πολύ ελεύθερα, το όνομα της μπάντας θα μπορούσε να μεταφραστεί ως Αυτόφωτο). Ενός project με ηχηρά ονόματα της βορειοδυτικής cascadian σκηνής των Η.Π.Α. –αν δεν μιλάγαμε για μια σκηνή χαμηλών τόνων, θα ήταν δόκιμος ο όρος super group.
Η επαφή με το ευρύτερο ελληνικό γλωσσικό τοπίο δεν σταματάει μάλιστα στον λάβρυ, αλλά υπάρχει και στην Αγία Σοφία, τίτλο του 2ου κομματιού του δίσκου. Παρά την «ολύμπια» καταγωγή της μπάντας (δεν ξεχνάμε πως η Ολύμπια της Ουάσινγκτον είναι η άτυπη πρωτεύουσα μιας ολάκερης φυσιολατρικής μαυρομεταλλικής σκηνής), η χρήση της ελληνικής εδώ έχει κυρίως φιλοσοφική και αποκρυφιστική χροιά: για παράδειγμα, η Αγία Σοφία δεν αναφέρεται στον γνωστό βυζαντινό ναό, αλλά στη Σοφία, τη θηλυκή όψη του θεϊκού στον γνωστικισμό. Γίνεται δε αντιληπτό από το όνομα του γκρουπ και τον τίτλο τόσο του δίσκου, όσο και των τραγουδιών (δυστυχώς οι στίχοι δεν είναι διαθέσιμοι) πως το Self-Annihilating Consciousness περιστρέφεται γύρω από αυτό το πρωτο-μανιχαϊστικό θρησκευτικό σύστημα της ύστερης αρχαιότητας.
Στο μουσικό στέλεχος τα πράγματα δεν είναι πάντως όσο cascadian θα περίμενε κανείς από ένα σχήμα που περιλαμβάνει τον Ray Hawes των Skagos και τον Johnny Delacy των Fauna. Η ατμόσφαιρα έχει βέβαια κεντρικό ρόλο στον δίσκο, ωστόσο με λιγότερο νατουραλιστική διάσταση: βασίζεται στην κυριαρχία αργών, doom υφής σημείων με κιθάρες νοοτροπίας κεντήματος (δηλαδή συστοιχίες μικρών υποτονικών riffs που θαρρείς αναπαριστούν την επαναληπτική δημιουργική κίνηση της βελόνας). Τα πλήκτρα προλογίζουν αλλά και παρεμβάλλονται υπέροχα, ενώ οι γοργές ταχύτητες χρησιμοποιούνται σποραδικά μα καίρια, συμβάλλοντας στη στοχευμένη αποσυμπίεση του υλικού.
Μια ματιά στο “Hagia Sophia” είναι αρκετά βοηθητική για την ψηλάφηση του δίσκου: από τα 14 λεπτά του κομματιού, στα 10 πρώτα έχουμε ένα αργόσυρτο, εξερευνητικό, υπόγειο doom ρεύμα διανθισμένο με πολύχρωμα πλήκτρα, αύρα θρησκευτικής τελετής και λακωνικά φωνητικά –αντρικά και γυναικεία, brutal και ελεγειακά. Έτσι, με αργούς ρυθμούς, το τραγούδι στήνει ένα συνειδησιακό οικοδόμημα, για να το καταρρακώσει μετά από μια πανέμορφη ακουστική νηνεμία με έναν αποκαλυπτικής ορμής black metal κεραυνό. Είναι το πιο εμπνευσμένο σημείο του δίσκου, όπου κάτι από την πρωτόλεια επαφή της cascadian αισθητικής με τη φύση διαπερνά το πέπλο.
Στα 51 λεπτά διάρκειάς του, το Self-Annihilating Consciousness παρουσιάζει ένα ευρύ φάσμα επιρροών, από τα new age σαμανικά φλάουτα της εισαγωγής μέχρι τις ατμόσφαιρες Therion (εποχής “Beauty In Black”) στο “Deifugal Force” και τα ψήγματα Arcturus και Slagmaur στη σαλονάτη avante-garde εισαγωγή του “Labrys”. Το αποτέλεσμα παραμένει πάντως στα πλαίσια του black metal, έχοντας βάση στο θρησκευτικό και κατανυκτικό συναίσθημα και στις κορυφώσεις με εξυψωτικές μελωδίες.
Από την άλλη, το άλμπουμ είναι αρκετά απαιτητικό, κυρίως λόγω της δαιδαλώδους και εκτενούς φύσης των κομματιών: το μικρότερο (πέρα από το intro) διαρκεί πάνω από 11 λεπτά. Οι διάρκειες σίγουρα εξυπηρετούν τους εσωτερικούς σκοπούς μιας μουσικής που είναι πασιφανές ότι φτιάχτηκε και με αποκρυφιστικούς στόχους κατά νου. Από την πλευρά όμως της αισθητικής, θα μπορούσαν να είναι ελαφρώς κουτσουρεμένες, περιορίζοντας κάπως την επαναληπτικότητα –είναι και το μοναδικό αρνητικό συνθετικό σημείο του δίσκου.
Εδώ μιλάμε λοιπόν για ένα ατμοσφαιρικό black metal άλμπουμ αμερικανικής σχολής με avant-garde πινελιές, το οποίο στρέφεται ενάντια στην ίδια τη συνείδηση· κάτι απολύτως θεμιτό και ευπρόσδεκτο εντός των πλαισίων του υπερ-εγωιστικού και ναρκισσιστικού οικοδομήματος που λέγεται black metal. Εδώ βρίσκεται επίσης η απάντηση στο ερώτημα πώς θα έμοιαζε το cascadian black metal αν έθετε ως σημείο εστίασης το εσωτερικό, αντί για το εξωτερικό περιβάλλον.
Ακούστε το "Hagia Sophia" εδώ: https://i-voidhangerrecords.bandcamp.com/track/hagia-sophia
