Λίγο πριν επικεντρωθεί ξανά στους Slipknot, ο Corey Taylor έβγαλε το hard rock άλμπουμ του 2017, έστω κι αν αυτό έγινε αιτία για μια άγρια κόντρα με τους Nickelback...

Όσο μακρύτερα από το ανθρώπινο μπορεί να φτάσει ένας δίσκος: φασματική ουσία, αρχαΐζουσα ατμόσφαιρα μπουντρουμιού, ψηλαφιστή ιχνηλάτηση μέσα σε σκοτεινά δωμάτια...

Στρωτά τραγούδια, φιλικός ήχος και υλικά «για όλη την οικογένεια», σε έναν δίσκο-ταμάμ για τις μαμάδες των σημερινών εφήβων, που ίσως να είναι το υγιέστερο ενήλικο mainstream της εποχής μας...

Ένα προσιτό, διασκεδαστικό και περίεργο άλμπουμ, που αναζητεί αλγοριθμικά το σημείο τομής ανάμεσα στην αστρική jazz του Pharoah Sanders και στη μυστηριακή electronica των Fuck Buttons...

Χωρίς να εγκαταλείψει τις trap παραμέτρους, σκέφτεται και εκφράζεται σε μεγαλύτερη κλίμακα, φτάνοντας σε μια δουλειά που ίσως οδηγήσει σε τριβές με την πιτσιρικαρία, μα θυμίζει σε όλους ποια είναι η ποπ του σήμερα...

Επιτηδευμένα κακή προφορά των αγγλικών και επικλήσεις στην κρατσανιστή οχλαγωγία των Sarcofago, σε ένα χύμα αποτέλεσμα που αποτελεί νίκη της πρόκας έναντι του μαγικού ραβδιού...

Στα 58 του, φαίνεται να καταχωρείται ως γεροπαράξενη δημόσια περσόνα που κάνει και μουσική, με τους στίχους του να έχουν χάσει τη σήμα κατατεθέν ειρωνεία τους...

Αν και δίσκος βασισμένος σε ξεπερασμένες αναφορές, ακούγεται παραδόξως σύγχρονος, χαρίζοντας στον δημιουργό του την πρώτη του κορυφή μετά τη διάλυση των Oasis...

Με όλη τη μελαγχολία και τους απολογισμούς που κουβαλάνε οι μέρες των γιορτών, έχουν και αόρατες προσωπικές στιγμές: σ' αυτές στοχεύει η Αυστραλή τραγουδοποιός, προσεγγίζοντας αλλιώς τη χριστουγεννιάτικη ευδαιμονία...

Burzum υψίσυχνες κιθάρες, κουδούνια που θυμίζουν νυχτερινό μαντρί στις Άλπεις, γυναικείες ψαλμωδίες βγαλμένες θαρρείς από κάποια φάτνη...

Είναι ένα παζλ, από τραγούδια που κουμπώνουν και κοιτάνε σε καθρέφτη, με εμμονές που κρατάνε από τις ρίζες των Ιρλανδών στο Δουβλίνο των 1970s, αλλά και με το άγχος τους μη και δεν ακουστούν επίκαιροι...

Με την οξυγώνια ενεργητικότητά τους να μην έχει διόλου κοπάσει, σε αφήνουν σκορπισμένο, να αναρωτιέσαι τι πέρασε από πάνω σου καθώς σβήνει ο απόηχος από τα «γδαρμένα» φωνητικά του Jacob Bannon...

Η Αμερικανίδα δημιουργός αποκρυσταλλώνει το πού θα μπορούσε να φτάσει τις ιδέες της, γράφει ξεδιάντροπα ποπ τραγούδια και αφήνει το στίγμα της στη δισκογραφική παραγωγή της χρονιάς...

Σηκώνει το μπαϊράκι μιας σύγχρονης pop παραδομένης στη smartphone αισθητική και στις ταχύτητες σκρολαρίσματος του Facebook timeline, αλλά με τραγούδια άδεια, που θέλουν λυσσαλέα να γίνουν «απαραίτητα»...

Επιδιώκοντας άλλοθι ωριμότητας, ντύνουν τα πιο γνωστά τους τραγούδια με συμφωνικές ενορχηστρώσεις, οι οποίες όμως αποτυγχάνουν, προσδίδοντας μια άβολη αίσθηση Eurovision rock...

O νεαρός Αμερικανός με τη ζεστή, παρηγορητική φωνή εμπνέεται από τις καταβολές του και τους ύπνους του κάτω από τους έναστρους ουρανούς της άγριας υπαίθρου, ώστε να βάλλει κατά της μανίας μας με την ιδιοκτησία...

Γήινες περιπλανήσεις μιας ακουστικής κιθάρας σε ηλεκτρονικό περιβάλλον, συνεισφορά σε μια γόνιμη «συζήτηση» μεταξύ διακριτών μουσικών αναφορών...

Δίσκος γεμάτος με γλυκά, καλοσυνάτα τραγούδια, που περιφρονούν τα κλισέ και εκφέρονται με ακαταμάχητη θηλυκότητα, με τα οποία και μας ρίχνει εν τέλει, παρόλο που του τα έχουμε μαζεμένα...

Παρότι λεπτεπίλεπτα υφασμένη και διεξοδικώς ρυμοτομημένη, αυτή η Ουτοπία υπακούει σε ένα σολιψιστικό όραμα, αφήνοντάς σε σιωπηλό και άπραγο μάρτυρα της ευτυχίας της Ισλανδής δημιουργού...

Δίσκος που βγάζει νόημα σε εκείνες τις ελαφρώς μεθυσμένες επιστροφές στο σπίτι λίγο πριν το ξημέρωμα, όταν η σκέψη ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στην απόλυτη διαύγεια και την αυτοκαταστροφική θολούρα...