Ταραχώδης ανά τα χρόνια η πορεία του Aldrahn, τόσο μουσικά, όσο και προσωπικά. Ήταν το μακρινό 2003, κατά τη νοσηλεία του σε κάποια ψυχιατρική κλινική, που του ήρθε η ιδέα για το πιο πρόσφατο σχήμα του, τους Urarv. Άργησε να ευοδώσει η απόπειρα (άλλωστε οι Νορβηγοί μαυρομέταλλοι έχουν την τάση να λειτουργούν με νωχελικούς ρυθμούς), το συγκρότημα απέκτησε άλλα 2 μέλη, εμφάνισε κατόπιν ένα λιγουρευτό promo και μέσα στο 2017 ήρθε το πλήρωμα του ντεμπούτο Aurum. Εδώ θα μπορούσα να κάνω βέβαια τον δικηγόρο του διαβόλου και να αναρωτηθώ ποια η χρεία των Urarv όταν ήδη υπάρχουν οι Deathtrip ως προσωπικό του σχήμα έκφρασης, εφόσον ο ήχος των 2 συγκροτημάτων δεν είναι δραστικά διαφορετικός. Καταλαβαίνω όμως την ανάγκη για μεταμόρφωση, όσο συμβολική διάσταση και να έχει αυτή.
Επί της ουσίας, τώρα, οι πιστοί ακόλουθοι του Aldrahn θα βρεθούν σε γνώριμα ηχοτοπία. Ο Νορβηγός αναλαμβάνει και εδώ τις κιθάρες πέρα από τα (προφανή) φωνητικά καθήκοντα, με αποτέλεσμα να αποστάζει ευδιάκριτα το στίγμα του παρελθόντος του. Κυριαρχία λοιπόν των Dødheimsgard στιγμών (του 2ου δίσκου, ως επί το πλείστον), που σημαίνει σιδηροδρομικό riffing με intelligent χροιά και υποβόσκον πάθος, γωνιώδη κλινικότητα, υπόνοιες μη κιθαριστικών εγχόρδων και διαστημικές στιγμές, σαν επέλαση αστρόπλοιων.
Εδώ θα ακουστούν επίσης κάποιοι ρυθμοί που παραπέμπουν στο ντεμπούτο των Isengard και στην early '00s περίοδο των Darkthrone: ο Fenriz πλανιέται άνωθεν. Η στυλιζαρισμένη φρενίτιδα των Deathtrip είναι επίσης παρούσα, μα αραιώνεται ελαφρώς με μια πιο ολιστική μουσική διάθεση. Ο δίσκος είναι επί της ουσίας μαύρο μέταλλο, αλλά δεν διστάζει να βαδίσει και σε πιο avant-garde μονοπάτια, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι ρηξικέλευθο, το οποίο δεν έχουμε ξανακούσει από τις μπάντες του Aldrahn. Απλά εδώ γράφει περίεργη μουσική με μια πολύ ανάλαφρη και φιλική διάθεση, μακριά από κάθε επιτήδευση.
Το λαρύγγι του Aldrahn φαίνεται πως με την ηλικία ωριμάζει και βελτιώνεται, χωρίς κάποιο ποιοτικό όριο (ή όριο έμπνευσης) εν όψει. Χαλαρωμένος εδώ ο Νορβηγός, κάνει απίστευτα πράγματα με τη φωνή του, κινούμενος κατά βάση σε σχετικά καθαρά μέρη του φάσματος. Από τη ρομποτική άρθρωση στο “Ancient DNA” έως τις ψυχεδελικά ψιθυριστές αναζητήσεις του “Valens Tempel”, είναι ένα χάρμα ώτων να τον ακούς. Το μόνο παράπονό μου είναι ο περιορισμός των νορβηγικών σε μονάχα 2 κομμάτια, καθώς η συγκεκριμένη γλώσσα είναι μια σκέτη απόλαυση όταν εκφέρεται εμφατικά από το στόμα του Aldrahn.
Η επιστροφή λοιπόν του Aldrahn μετά την επιστροφή του στους Dødheimsgard, μετά την επιστροφή του με τους The Deathtrip. Τα πράγματα είναι απλά και ιδιαιτέρως απολαυστικά: στο Aurum υπάρχει εμπνευσμένη μουσική με φρέσκια διάθεση και ποικιλομορφία. Ένας Aldrahn πιο γλεντζές από ό,τι συνήθως, ο οποίος τραγουδάει, βογκάει, σφυράει και παίζει ένα ποικιλόμορφο black metal, με αιχμή την απίθανη φωνή του.
{youtube}nsLNHrlvUr0{/youtube}
