Έχοντας τον κινηματογράφο ως πρωινή της δουλειά, η Charlotte Gainsbourg διαθέτει την πολυτέλεια να κάνει δίσκους όποτε της αρέσει και να παρουσιάζει κάθε φορά κάτι διαφορετικό. Το 5o της άλμπουμ, 6 χρόνια μετά το Stage Whisper, ακολουθεί κι αυτό τον συγκεκριμένο άτυπο κανόνα.
Χρειάστηκε πάντως να περάσουν 30 χρόνια από την επίσημη είσοδό της στη δισκογραφία με το Charlotte For Ever (1986) για να τολμήσει η Gainsbourg να πάρει πάνω της το δημιουργικό βάρος ενός ολόκληρου άλμπουμ. Στο Rest, λοιπόν, ευθύνεται η ίδια για το μεγαλύτερο μέρος των στίχων που τραγουδάει, «σπάζοντας» τα περισσότερα τραγούδια με τη λογική γαλλικό κουπλέ/αγγλικό ρεφρέν, ενώ σε ό,τι αφορά τη μουσική συνεργάζεται κυρίως με τον Γάλλο ηλεκτρονικάριο SebastiAn. Με θεματικό άξονα την απώλεια (τόσο του πατέρα της, όσο και της ετεροθαλούς αδερφής της Kate Barry), το Rest είναι όντως μια πολύ προσωπική κατάθεση για τη Γαλλοβρετανή καλλιτέχνιδα.
Το άλμπουμ περιέχει αρκετά δυνατά τραγούδια, χωρίς να λείπουν, όμως, οι στιγμές όπου το ενδιαφέρον ατονεί. Για κάθε “Ring-a-Ring O’ Roses”, “Deadly Valentine” ή “Sylvia Says”, συνθέσεις που όντως συνεπαίρνουν, υπάρχουν άλλες, όπως το γραμμένο από τον Paul McCartney “Songbird In A Cage” και το δεύτερο μέρος του δίσκου συνολικά, όπου το πράγμα δεν απογειώνεται. Κι όμως, το Rest αφήνει τελικά μια πολύ θετική εικόνα και σε καλεί να το ξαναεπισκεφτείς. Γεγονός που πιστώνεται στην Gainbourg, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Είναι νομίζω η ερμηνευτική ποιότητά της που κερδίζει τόσο πολύ τον ακροατή ή μάλλον το γεγονός ότι η ίδια υπάρχει στους δίσκους της ως το ακριβώς αντίθετο του τεχνοκράτη ερμηνευτή. Έχεις δηλαδή πάντα την αίσθηση, ακούγοντάς την, ότι ξεγυμνώνεται και εξομολογείται πολύ δικά της πράγματα, με τα πρώτα λόγια που της ήρθαν στο μυαλό. Είναι η πειθώ της επομένως που σε κερδίζει, όπως έκανε πάντα. Απλώς τώρα είναι και τα ίδια τα τραγούδια πιο δικά της, ώστε κάτι τέτοιο γίνεται ακόμα πιο εμφανές –και καλοδεχούμενο, τελικά– ειδικά όταν έρχεται με τον συγκεκριμένο, αιθέριο και ψιθυριστό τρόπο.
Φυσικά πρέπει να αναγνωριστούν στη Gainsbourg και άλλες αρετές, όπως το πιστοποιημένο και από τις προηγούμενες φορές ένστικτό της στην επιλογή συνεργατών. Η electro-pop του SebastiAn της πάει πολύ, η συνεργασία της με τον Guy-Manuel de Homem-Christo των Daft Punk στο ομώνυμο του δίσκου κομμάτι δουλεύει όμορφα, αν όχι εκθαμβωτικά, και συνολικά ο δίσκος (στου οποίου τα credits θα βρείτε και τύπους όπως ο Owen Pallett και ο Danger Mouse) αποπνέει την αίσθηση ότι όλα λειτούργησαν αγαπησιάρικα και όχι με ζόρι.
Είναι λοιπόν ένα έργο εξομολόγησης το Rest, και συμφιλίωσης με την απώλεια –αλλά και συνειδητοποίησης ότι, αφού θρηνήσεις, πρέπει να αναπαυθείς για λίγο κι έπειτα να συνεχίσεις.
Ένα έργο βαθιά ανθρώπινο, άρα «ατελές», αλλά και (πρωτίστως) συγκινητικό.
{youtube}LkyIVKbCfG8{/youtube}
