Αυτή τη φορά τους διαφεύγει το σπουδαίο, αλλά το μπασταρδεμένο τους χιπ χοπ δεν παύει να είναι από τα πιο ενδιαφέροντα «παιδιά» του ανακατεμένου 21ου αιώνα...

Αλαφροΐσκιωτες δοξασίες της Σλοβακίας με σκοτεινή, παραμυθένια χροιά συναντούν τους μεταλλικούς προπάτορες, σε ένα άκρως επιτυχημένο κοντράστ μεταξύ βουκολικού χαρακτήρα και speed metal αλητείας...

Τραγουδάει σαν να χαριεντίζεται ηδονικά σε μεταξωτά σεντόνια, κρύβει τις φωνητικές αδυναμίες με γνωστά τρικ και φαίνεται να έχει τα πάντα γραμμένα σε σκονάκι, ακόμα και πού θα γελάσει «αυθόρμητα»...

Επιστρέφουν με μια πρόταση για το intelligent black metal του σήμερα, που δίπλα στην κλινικότητα και τη δυσαρμονία του στοιχίζει τροπικά φλάουτα, art rock επιρροές και αιθέριες στιγμές με γυναικεία φωνητικά...

Θέλει να πείσει τους fans να «σκεφτούν πέρα από την πίστα» και εαυτόν ότι μπορεί να τα καταφέρει και πέρα από μια σούπερ tech house βραδιά στο Pacha...

Ένα τοπίο μαύρο με κυρίαρχη την αιθέρια φωνή της Αμερικανίδας, στο οποίο όμως μπορείς να καταδυθείς, να αφεθείς, και να εγκολπωθείς από αυτό, σαν εντός μήτρας...

Η «Lana Del Rey του black metal» διασχίζει το ρευστό σύνορο που χωρίζει τους Wolves In The Throne Room από τη Marissa Nadler, φτάνοντας σε έναν διευρυμένο folk ήχο με έντονη τη σφραγίδα των παραδόσεων της Σκανδιναβίας...

Τη στιγμή που έχει πάνω του όλη την προσοχή του κοινού, βγάζει έναν δίσκο που ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί, αφού ο έρωτας δύο ...μυγών σχηματίζει μια παράλληλη αφήγηση για απολύτως σύγχρονα θέματα...

Αν και περιέχει μερικούς από τους πιο καυστικούς στίχους του, χάνεται σε αναμασήματα εμμονών που έχουν αρχίσει να γίνονται προβλέψιμες...

Χωρίς τίποτα απολύτως το εναλλακτικό, οι Ουαλοί παίζουν την ηρωική και «αγορίστικη» μουσική τους με το σθένος 20άρηδων, έχοντας ως μεγάλο τους ατού τη φωνή του Kelly Jones...

Κρίσιμο κβαντικό άλμα προς τα εμπρός για την τραγουδοποιό από το Τενεσί, με έναν δίσκο που παίζει με τις αποχρώσεις και τις ατμόσφαιρες και διέπεται από ζωογόνο ανεμελιά...

Στον κόσμο του Stranger Things και των ατελείωτων 1980s αναβιώσεων, η τωρινή VHS synnth pop του Αμερικανού μουσικού ακούγεται πιο «μέσα στα πράγματα» από ποτέ...

Αν και ίσως απογοητεύσει όσους τους ήθελαν πιο μεταλλικούς, το διπλό αυτό άλμπουμ σφραγίζει τη βρετανική μπάντα ανάμεσα στους καλύτερους σημερινούς μεταπράτες των Pink Floyd και των Yes...

Πανηγυρική η επιστροφή των Αμερικανών στο black metal, με έναν δίσκο που ισορροπεί άρτια μεταξύ του Cascadian ύφους και των παγωμένων οραμάτων των νορβηγικών 1990s...

Μακριά από τη στείρα παλαιοντολογία, ο Χρυσός Θεός του ροκ της δεκαετίας του 1970 επιμένει να εμπνέεται από τα Ομιχλώδη Όρη του Τόλκιν καθώς εξερευνά τη βρετανική folk και τα αμερικάνικα blues...

Ο Paul Epworth κουρδίζει τους πάλαι ποτέ χυμαδόρους του Faris Badwan για την κατάκτηση των μεγάλων σταδίων, εκείνοι όμως ξεχνούν να γράψουν και κανά τραγούδι της προκοπής...

O James Murphy στο πιο εξομολογητικό άλμπουμ της καριέρας του, γίνεται ο rock star που θα σου ανοιχτεί για τα συναισθηματικά του πάνω από ένα ποτό στην άκρη της μπάρας...

Όσο αντιπαθής κι αν έχει καταφέρει να γίνει, τραγουδάει υπέροχα, ίσως καλύτερα από ποτέ, και παρουσιάζει υλικό που θα μπορούσε να έχει γραφτεί την εποχή του (What's The Story) Morning Glory?...

Είναι μια τραμπάλα θαυμασμού και πλήξης η εμπειρία ακρόασης του 3ου (και πολυαναμενόμενου) άλμπουμ της παρέας του Robin Pecknold, που ταξιδεύει πλέον μακριά από το "Mykonos"...

13 χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση, ο Dean Wareham το ρίχνει στα ορχηστρικά και στις διασκευές, επιτυγχάνοντας μια θαυμάσια Αισθηματική Αγωγή, έστω κι αν το κάνει με σπόντα γαλλικού μπιλιάρδου...