Με μια φωτογραφία που δείχνει επιβλητική στο εξώφυλλο δίχως να το προσπαθήσει και με μια ωραία λογοτεχνική λέξη ως τίτλο, το 6ο άλμπουμ της Alela Diane διανύει το πρώτο μισό του 2018 λαμβάνοντας τη μία ενθουσιώδη κριτική πίσω από την άλλη.
Πράγματι, δεν είναι δύσκολο να βρεις δυο-τρία καλά λόγια να πεις για το Cusp.
Μπορείς ας πούμε να πηδήξεις το Cold Moon του 2015 (μια συνεργασία της Αμερικανίδας τραγουδοποιού με τον Ryan Francesconi) και να χτίσεις γέφυρες με το About Farewell (2013): αν εκεί είχες έναν δίσκο χωρισμού με έντονη τη γυναικεία ματιά, εδώ παίρνεις έναν δίσκο για τη μητρότητα, με την ίδια ματιά να στρέφει τώρα τη συναισθηματική της νοημοσύνη στο γενικό θέμα «γίνομαι γονιός». Μπορείς επίσης να επισημάνεις τις κομψές ενορχηστρώσεις ή τον λιτό τρόπο με τον οποίον η Alela Diane χρησιμοποιεί το πιάνο και να επαινέσεις τις καθαρές «γραμμές» στην παραγωγή του Peter M. Murray –τα "Threshold", "Ether & Wood" και "Yellow Gold" αποτελούν ιδανικά παραδείγματα. Και, φυσικά, μπορείς να αναφερθείς και στους στίχους της δημιουργού· στη συμπύκνωση των νοημάτων, στον φιλοσοφικό λυρισμό με τον οποίον αντικρίζει τα μεταίχμια της ζωής, στο πώς απηχεί διδάγματα από τη μεγάλη folk παράδοση της πατρίδας της.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αναληθές. Εντελώς ανέξοδα, μπορείς να μείνεις όσο διεξοδικά θέλεις στα παραπάνω, να φανείς γαλαντόμος στη βαθμολογία και να δρέψεις ύστερα δάφνες για το πόσο ευαίσθητος και καλλιεργημένος είσαι, σκοράροντας πόντους coolness στον αγώνα σου να γίνεις opinion maker στην εποχή του Δικτύου. Το να βάλεις στο τραπέζι τη λέξη «πλήξη», απειλεί ίσως και τις δικές σου προσδοκίες.
Ωστόσο το Cusp είναι ένας ακόμα δίσκος από αυτούς που το Metacritic πασχίζει να δείξει ως σημαντικότερους από όσο είναι στην πραγματικότητα, απλά γιατί με το πρόσχημα της folk κολακεύει τις indie ευαισθησίες μιας συγκεκριμένης κοινότητας, που βρίσκεται πίσω από την υποτιθέμενη «πολυφωνία» της πλατφόρμας. H Alela Diane μπορεί να γράφει όντως ένα τραγούδι για την υπέροχη Sandy Denny ("Song For Sandy"), αλλά το μάτι το κλείνει με διάφορους τρόπους σε όσους παρακολουθούν σχήματα σαν τους Decemberists και τους Iron & Wine. Επουδενί δεν θυμίζει σε κάτι τη Sandy Denny, ενώ από όποια πλευρά και να κοιτάξεις το θέμα –είτε από τη folk, έχοντας π.χ. κατά νου την Janis Ian, είτε από το alternative rock εκείνο που επέδειξε αξιόλογες folk ευαισθησίες, σαν π.χ. της Kristin Hersh– η ποιοτική απόσταση παραμένει μεγάλη.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι δίσκοι σαν το Cusp βγαίνουν με τη σέσουλα, εδώ και πολλά χρόνια. Η Alela Diane κάνει αρκετά πράγματα σωστά, μα πάνω στις φροντισμένες αυτές βάσεις δεν αρθρώνει παρά μια τραγουδοποιία υπέρ το δέον συνταγογραφημένη. Ναι, οι ενορχηστρώσεις διαθέτουν κομψότητα, την ίδια όμως στιγμή πελαγώνουν όταν πάνε να εγγράψουν τσέλο, τρομπόνια και τρομπέτες –με αποτέλεσμα τα όργανα να χάνονται κι εκείνο το πιάνο να μένει εν τέλει απέριττο, μα και αποπνικτικά μονάχο. Μονότονες αποτυπώνονται επίσης και οι ερμηνείες, φέρνοντας γρήγορα την εντύπωση ότι ακούς το ίδιο πράγμα σε παραλλαγές. Νισάφι πια με τα συγχωροχάρτια στις στρατιές των χλιαρών φωνών που έχουν ξεχυθεί στη δισκογραφία και τελούν υπό καθεστώς προστασίας γιατί they do it themselves.
Και να το φτάσουμε μέχρι τα «ανείπωτα»;
Η Alela Diane δεν γράφει πια και κάτι το τόσο αξιομνημόνευτο. Αν και σημεία εδώ κι εκεί διαθέτουν πράγματι ενδιαφέρον, μένεις σε πολλές περιπτώσεις με μια ήξεις αφήξεις πολιτικώς ορθή στιχουργική για τη ζωή και τον κόσμο που, επί της ουσίας, διαφημίζει την ευαισθησία της, παρά συνεισφέρει κάτι. Το "Émigré", γραμμένο με έμπνευση ένα πολύ οικείο σε μας σκηνικό –τον πνιγμό του μικρού Alan Kurdi– είναι χαρακτηριστικό στιγμιότυπο, κομμένο και ραμμένο για να βουρκώσει τον ψηφοφόρο της κάθε Χίλαρυ Κλίντον, ομιλώντας κατά τα λοιπά περί διαγραμμάτων (θαλασσοπούλια, αλατισμένοι άνεμοι κτλ.).
{youtube}qEX6xp8yREo{/youtube}
