Eleanor Friedberger - Rebound

Στις αρχές του 2017, αρνούμενη να βρίσκεται στην Αμερική για την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ, η Eleanor Friedberger αποφάσισε να επισκεφθεί την Ελλάδα, τη δεύτερη πατρίδα της· πέρασε μάλιστα αρκετό χρόνο εδώ, σκοπεύοντας να γράψει τον νέο της δίσκο στα μέρη μας. Τελικά σχημάτισε μία live μπάντα με εγχώριους μουσικούς, βούτηξε βαθιά στην εμπειρία της αθηναϊκής νύχτας και αναμετρήθηκε με τον εαυτό της σε νέο περιβάλλον. Όταν πια επέστρεψε στις Η.Π.Α., εκμεταλλεύθηκε το momentum, στρώθηκε αμέσως στη δουλειά και ηχογράφησε το 4ο προσωπικό της άλμπουμ, το οποίο αποτείνει φόρο τιμής σε αυτές τις αττικές περιπέτειες κατευθείαν από τον τίτλο: πρόκειται για μια αναφορά στο θρυλικό γκοθάδικο.

Οι ακροατές που έχουν αναπτύξει οικειότητα με το υλικό της Αμερικανίδας τραγουδοποιού, θα συνειδητοποιήσουν πως το Rebound είναι μια δουλειά αρκετά αλλά όχι ριζικά διαφορετική σε σύγκριση με όσα έχει δημιουργήσει ως σήμερα, είτε ως μέλος των Fiery Furnaces, είτε σόλο. Σε πρώτο επίπεδο η διαφοροποίηση εντοπίζεται στην ηλεκτρονική υφή των συνθέσεων, η οποία –ενώ υπήρχε διάσπαρτα και στο παρελθόν– φαίνεται εδώ να αποτελεί το πρωταρχικό δημιουργικό υλικό, προσδίδοντας έτσι στα τραγούδια μία καινούρια εκφραστική ρευστότητα. Σε βαθύτερο επίπεδο, πρόκειται ίσως για την πιο εσωστρεφή προσπάθεια της Friedberger. Ενώ δηλαδή μέχρι πρότινος η ακρόαση των δίσκων της πρόκρινε το αίσθημα της γλυκόπικρης ευφορίας, τώρα συμβαίνει το αντίθετο: η αρχική, βαθιά μελαγχολία αφήνει ελεύθερους λίγους μόνο χώρους για να βλαστήσει μία συνειδητοποιημένη, αρκετά πιο στέρεη αισιοδοξία.

Φαίνεται πως η στροφή αυτή σχετίζεται άμεσα με τον χρόνο τον οποίον πέρασε η μουσικός στην Αθήνα. Ένα αίσθημα μοναχικότητας γίνεται εμφανές από το εναρκτήριο κιόλας "My Jesus Phase", στο οποίο πίνοντας «in the Galaxy bar alone, a universe far from home», αναζητά την προσωρινή λήθη («Let me forget the words/Let me forget the time»). Στα υπόλοιπα 9 κομμάτια ηλεκτρονικής art pop, τα οποία παραδίδονται γεμάτα με αφράτα 1980’s synths, ονειρικές κιθάρες και μελωδικούς ελιγμούς, η Friedberger υιοθετεί μία ολοένα και πιο αυτο-ανακριτική, εξερευνητική γραφή, σκάβοντας βαθιά μέχρι να βρει χρυσό. Είτε χορεύει ανέμελη στη Rebound ("It’s Hard"), είτε εναλλάσσει εραστές ("Everything"), είτε εμπλέκεται σε συναισθηματικά επεισόδια ("Are We Good?"), είτε βρίσκεται χαμένη στο πουθενά με τον άνθρωπό της ("Nice To Be Nowhere"), μοιάζει να νιώθει πάντα μόνη και αποκομμένη από την πραγματικότητα.

Εν τέλει, το Rebound είναι ένας πιο πυκνός, απαιτητικός και πολύπλοκος δίσκος απ’ ότι φαίνεται αρχικά: διαθέτει εκείνα τα χαρακτηριστικά των άλμπουμ που μεγαλώνουν εντυπωσιακά ακρόαση με την ακρόαση, μέρα με τη μέρα. Μπορεί μετά από 4 προσωπικές δουλειές η Eleanor Friedberger να μην έχει καταθέσει ακόμη το κάτι σπουδαίο που (πιθανώς) έχει μέσα της, πάντως με κάθε νέα της κυκλοφορία φαίνεται να κατανοεί όλο και καλύτερα τις σκέψεις της, τον ψυχισμό της, τη θέση της στον κόσμο, τον ίδιο της τον εαυτό. Αν αυτός ήταν ο στόχος από την αρχή, τότε τα πηγαίνει περίφημα.

{youtube}S7HeLwsAvM0{/youtube}