Είναι πια δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι υπάρχουν «10άρια» στη μουσική, πάντως για τους Machine Head το Blackening του 2007 ήταν το δεκάρι τους. Ο διάδοχός του Unto The Locust (2011) βρέθηκε ένα σκαλί πιο κάτω, ενώ το Bloodstone & Diamonds του 2014 ήταν κι αυτό με τη σειρά του ένα σκαλί παρακάτω. Το είχα βέβαια υπερασπιστεί τότε στη σχετική κριτική (δείτε εδώ), ίσως όμως να είχε κάποια σημάδια στασιμότητας.
Αυτό το μήνυμα της στασιμότητας το αντιλήφθηκε λοιπόν και ο Robb Flynn. Κι έτσι, για την 9η κυκλοφορία του γκρουπ, επικέντρωσε περισσότερο στη μελωδία, ενώ στράφηκε προς τη λογική του χιπ χοπ για να γράψει τους στίχους, χρησιμοποιώντας δηλαδή ρίμες σε αρκετά τραγούδια. Με το που βγήκε ωστόσο το Catharsis, άρχισε και το θάψιμο –ειδικά από το περιοδικό Decibel, που είχε ως αποτέλεσμα ένα μεγαλοπρεπέστατο, δημόσιο «fuck you» από τον Flynn στον συντάκτη Jeff Treppel!
Το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ, το “Volatile”, είναι ένα τυπικά τσαμπουκαλεμένο Machine Head τραγούδι, ιδανικό για ξεκίνημα των συναυλιών τους. Το ομώνυμο του δίσκου “Catharsis” ακολουθεί κι αυτό την ίδια δυναμική λογική, ενώ στο “Beyond The Pale” αρκετοί παρατήρησαν μια ομοιότητα με το “Love” των Strapping Young Lad –σε σημείο να λένε για στεγνή αντιγραφή, με τον Devin Townsend να απαντά όμως ότι κι εκείνος σε όλη του την καριέρα γράφει riffs που μπορεί να μοιάζουν με κάτι άλλο. Έφερε μάλιστα ως παράδειγμα το ίδιο το “Love”, το οποίο έχει σημείο που θυμίζει το “City Of Love” των Yes.
Μέχρι και το “California Bleeding”, τέλος πάντων, έχουμε ακούσει τραγούδια που είναι 100% Machine Head. Τότε όμως έρχεται η ώρα για το “Triple Beam”, κομμάτι που έχει γραφτεί με την προαναφερόμενη χιπ χοπ λογική. Είναι ένα love/hate στιγμιότυπο –υπήρξε και δημοσκόπηση στο fan club της μπάντας όπου βγήκε «αγαπημένο τραγούδι του Catharsis». Να πω την αμαρτία μου και εμένα μου άρεσε, ενώ είδα και σε βίντεο από συναυλίες ότι, όταν το παίζουν, γίνεται σχετικός χαμός από κάτω.
Ένα ακόμα τραγούδι έξω από τα συνηθισμένα είναι το “Bastards”. Σε άλλους θυμίζει λίγο Dropkick Murphys, σε άλλους ιρλανδικό folk, όμως και ποτέ να μην το είχαμε ακούσει νομίζω δεν θα πείραζε... Στο ακουστικό “Βehind A Mask” η έμφαση δίνεται στη μελωδία, με τα φωνητικά να θυμίζουν λίγο τον Corey Taylor· το αποτέλεσμα δεν είναι κακό, προτιμάμε πάντως τον Robb Flynn με την αγριοφωνάρα του. Εάν κάνεις υπομονή για 3 λεπτά (περίπου) και δεν πατήσεις το κουμπί «επόμενο» στο “Heavy Lies The Crown”, τότε θα ακούσεις το καλύτερο τραγούδι του Catharsis, ειδικά στο σημείο όπου ο Flynn αρχίζει τις δισολίες, παρέα με τον Phil Demmel.
Γενικά, το Catharsis αποτελεί δείγμα της γνωστής μεγαλομανίας του Flynn, φτάνοντας στα 75 λεπτά διάρκειας, διαθέτει δε και γκράντε παραγωγή από τον Zack Ohren (Fallujah, All Shall Perish). Αξίζει όμως τον κόπο μας; Ή καλά θα κάνουμε να πιστέψουμε στο 1 στα 10 με το οποίο το βαθμολόγησε το Metal Assault;
Οπωσδήποτε, έχουμε εδώ μια δουλειά με προβληματική ροή: αρκετά τραγούδια είναι αδιάφορα (“Psychotic”, “Grind You Down”, “Razorblade Smile”, “Screaming At Τhe Sun”). Οι πειραματισμοί ωστόσο προσωπικά μου άρεσαν, ακόμα και αν στο "Bastards" δεν πέτυχαν. Και γενικότερα, πιστεύω ότι οι Machine Head δεν βγήκαν χαμένοι με το συγκεκριμένο άλμπουμ. Και στο νούμερο 3 της Γερμανίας βρέθηκαν και η παρούσα περιοδεία έγινε sold-out και στη φαρέτρα τους πρόσθεσαν 3-4 στιγμές κατάλληλες για τις συναυλιακές setlists. Ό,τι επίσης και να λένε οι κριτικές, αυτό ήθελαν να βγάλουν, αυτό έβγαλαν και σε όποιον αρέσει.
{youtube}WYeDJxWvA_I{/youtube}
