Editors - Violence

Για δύο πράγματα είμαστε σίγουροι για τους Editors: ότι μπορεί να έρθουν για συναυλίες στη χώρα μας και 2 φορές τον χρόνο και ότι ανά περίπου 2 με 3 έτη θα κυκλοφορήσουν νέα δουλειά. Τους πρωτακούσαμε το 2005 με το The Back Room και από τότε έχουν αλλάξει 2-3 φορές τον ήχο τους, πηγαίνοντας από το indie rock και post-punk στο dark wave και στη synthpop, με τους περισσότερους οπαδούς να δέχονται αυτές τις αλλαγές. Για το Violence είχαν τη βοήθεια του Blanck Mass (ex-Fuck Buttons) στα ηλεκτρονικά. Μάλιστα, ο Tom Smith δήλωσε ότι μπόρεσαν επιτέλους να βρουν την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στα ηλεκτρονικά που θέλουν να έχουν και στις ροκ κιθάρες. 

Το άλμπουμ ξεκινάει με το “Cold”, το οποίο έχει έναν σχεδόν υπνωτικό ρυθμό, και συνεχίζει με το μεγάλο του τραγούδι "Hallelujah (So Low)", που θυμίζει λίγο παλιούς καλούς U2, εποχής Achtung Baby. Έχει μάλιστα γραφτεί μετά από ένα ταξίδι του Tom Smith στην Ελλάδα, στο οποίο επισκέφτηκε προσφυγικούς καταυλισμούς. Το "Violence", πάλι, ξεκινάει λίγο αδιάφορα μέχρι να φτάσει στη μέση· εκεί γίνεται σχεδόν dance (και μας αρέσει κάτι τέτοιο).

Πριν μερικά χρόνια οι Editors είχαν δώσει το "No Sound But Τhe Wind" στο soundtrack της ταινίας Twilight Saga: New Moon. Εδώ μας το παρουσιάζουν σε νέα ενορχήστρωση –και, όπως είδα σε διάφορα βίντεο, στις συναυλίες, είτε το τραγουδάει ο Tom Smith με συνοδεία πιάνου (παλιά έκδοση), είτε με συνοδεία κιθάρας (νέα έκδοση) τον ίδιο συναισθηματικό χαμό προκαλεί. Για κλείσιμο έχουμε το “Belong”, το οποίο επιστρέφει στον υπνωτικό ρυθμό της έναρξης, με τη φωνή του Tom Smith να ακούγεται σχεδόν σαν νανούρισμα.

Με την εξαίρεση του άλμπουμ The Back Room, που για αρκετούς είναι και το καλύτερό τους, από τις υπόλοιπες δουλειές των Editors σου μένουν συνήθως μερικά ομολογουμένως μεγάλα τραγούδια –με πιο χαρακτηριστικά το “Papillon” και φυσικά το “Sugar”, το οποίο μπορεί και να το πετύχεις να παίζει ταυτόχρονα στους δύο μεγάλους ροκ ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αθήνας (true story). 

Στο Violence, ωστόσο, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Ναι, υπάρχει και πάλι μια στιγμή σαν το "Hallelujah (So Low)", αλλά νομίζω ότι εδώ έχουμε το πιο ισορροπημένο άλμπουμ των Editors. Υπάρχουν δηλαδή τα ηλεκτρονικά στοιχεία που ήθελαν να βάλουν –και μπήκαν με τον σωστό τρόπο– υπάρχουν οι ροκ στιγμές, υπάρχει η χαρακτηριστική φωνή του Tom Smith. Είναι επίσης το άλμπουμ των Editors που μπορώ να ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος, δίχως κάπου να πατήσω το skip. Τους πήρε χρόνο, αλλά τα κατάφεραν….

{youtube}l-2xdJWnDv4{/youtube}