Το φλερτ της αξιολάτρευτης Kylie Minogue με την κάντρι αποδείχθηκε τόσο επιφανειακό, όσο η selfie ενός κοριτσιού με ένα μπάντζο κι ένα καουμπόικο καπέλο από τις βιτρίνες του Μανχάταν, κάτω απ' το hashtag #country.
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς έπεισαν οι παραγωγοί αυτού του δίσκου την Αυστραλέζα σταρ για μια τόσο αχρείαστη στροφή. Μάλλον υπέθεσαν ότι θα πιάσουν τον ελεγχόμενο παλμό του «μέσου» έφηβου, που μπορεί να παγιδευτεί στην ουδετερότητα της ροδομάγουλης pop. Αλλά το Golden καταλήγει ιδανικό παράδειγμα για το πώς να φτιάξετε ένα τεχνικά σωστό άλμπουμ χωρίς να συμπεριλάβετε τίποτα το ουσιώδες, ξοδεύοντας χρόνο και ενέργεια δίχως καμία προκοπή. Το πώς καταφέρνουν κάποιοι παραγωγοί και αποπροσωποποιούν τα πάντα, είναι απορίας άξιο.
Στο ναρκωμένο περιεχόμενο του δίσκου συνυπάρχουν όλα τα στιχουργικά κλισέ περί «πτώσης» της κάθε Katy Perry εκεί έξω ("Stop Me From Falling"), με samples που νομίζουν ότι αναβιώνουν τη μουσική των σπαγγέτι γουέστερν ("Golden"). Εντοπίζονται επίσης κιτς δράματα τα οποία πολύ θα ήθελαν να αντλήσουν απ' την παράδοση της Dolly Parton ("One Last Kiss"), καθώς και μπόλικο γιαλαντζί groove, που θυμίζει λοβοτομημένη girly pop για νηπιαγωγεία ("Shelby ’68"). Τα τραγούδια του Golden θέλουν ψυχαναγκαστικά να ασχοληθείς μαζί τους, χωρίς όμως να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος. Πώς να συναινέσεις στην κοινοτοπία; Ούτε καν το ακροατήριο το οποίο έχει μουδιάσει πια από την μαλθακή pop δεν αντέχει άλλο. Για παράδειγμα, υποθέτω ότι ο Chris Martin δεν ήταν διαθέσιμος ή ήταν πολύ ακριβός για να τραγουδήσει την απαραίτητη μπαλαντόσουπα “Music's Too Sad Without You”. Έπρεπε έτσι να υποστούμε κάποιον τροβαδούρο με το όνομα Jack Savoretti.
Η Kylie Minogue δεν μπορεί να ανέβει στα τακούνια της Shania Twain και να καβαλήσει αυτό το κομμάτι του mainstream, οπότε καταφεύγει στην άγευστη χαριτωμενιά. Ακούγεται λοιπόν σαν ζαχαρομπουμπού με μόνη προτεραιότητα το να μην ξεβολευτεί. Το σύνολο του Golden μπορεί να χαρακτηριστεί «γλυκουλίνικο» και τα τραγούδια του «τζουτζουκάκια», ερμηνευμένα από μια χαριτωμένη bimbo, η οποία νιώθει σαν σπουργιτάκι. Μέσα σε αυτήν την επιτομή της σιγουράτζας, ξεχωρίζει μετά βίας το “Raining Glitter” που διαθέτει ένα σχετικό ρυθμό, αν και δεν θα γίνει ποτέ "Love Profusion" (όπως θα ήθελε), γιατί πνίγεται με την ίδια τη ροζ τσιχλόφουσκα που μασάει εμμονικά. Όλα τα υπόλοιπα κομμάτια ακούγονται τόσο άνοστα, ώστε κάνουν τις «αμαρτωλές» μέρες των Stock, Aitken & Waterman να μοιάζουν με περασμένα μεγαλεία.
Το καταγέλαστο Golden, πλην της μίας μονοκοπανιάς κατανάλωσής του, δεν θα το «χρειαστεί» κανείς ξανά. Ας ελπίσουμε ότι η άστοχη κίνηση της πανέμορφης Αυστραλέζας θα μπει γρήγορα κάτω απ’ το χαλάκι με τον επόμενο δίσκο της. Δεν το αξίζει άλλωστε κάτι τέτοιο η τραγουδίστρια που υπήρξε το απόλυτο Ιt girl της χορευτικής pop. Ας κάνουμε επομένως όλοι μαζί ότι δεν συνέβη ποτέ. Το έχει κερδίσει αυτό το μικρό συγχωροχάρτι.
{youtube}pMv5vuSHMsU{/youtube}
