Το 3ο άλμπουμ των Chvrches φέρνει σειρά αλλαγών για το τρίο από τη Σκωτία. Αλλαγές στην αισθητική, αλλά και στη στόχευσή τους, οι οποίες σηματοδοτούνται ήδη από τον μεγαλόστομο τίτλο και το διαφοροποιημένης λογικής εξώφυλλο.
Βασική στόχευση του Love Is Dead μοιάζει να είναι η διεύρυνση του ακροατηρίου –κι ας έχει αυτό το ακροατήριο ούτως ή άλλως μεγαλώσει σε σημαντικό βαθμό από τότε που ξεκίνησε η πορεία των Chvrches. Έτσι, παρότι η synth pop κατεύθυνση παραμένει, ο τρόπος με τον οποίον προσέγγισαν τη δημιουργία των νέων τους τραγουδιών μαρτυρά μια σαφή υπαναχώρηση από τον (όποιο) χαρακτήρα τους, όπως αυτός αποτυπώθηκε στα The Bones Of What You Believe (2013) και Every Open Eye (2015).
Η κίνηση-κλειδί για τη νέα ταυτότητα των Chvrches φαίνεται πως ήταν η απόφασή τους να φέρουν στο στούντιο έναν παραγωγό, κι όχι να δουλέψουν μόνοι, όπως έκαναν μέχρι πρότινος. Δεν διάλεξαν όμως όποιον κι όποιον, αλλά τον «πολύ» Greg Kurstin, hot όνομα με πλήθος ηχηρών συνεργασιών (Adele, Foo Fighters, Paul McCartney κλπ.). Η επίδρασή του ακούγεται αμέσως και γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη αν παίξει κανείς το ντεμπούτο της μπάντας και το Love Is Dead το ένα πίσω από το άλλο: όλα τώρα ακούγονται πιο μεγάλα, πιο γεμάτα, πιο δυνατά.
Φαίνεται πάντως ότι ο χρυσοχέρης παραγωγός δεν αρκέστηκε στο να εμπλέξει τους Chvrches στον πολυσυζητημένο πόλεμο των ντεσιμπέλ, αλλά παρακίνησε το γκρουπ και προς μια αρκετά διαφορετική, πιο πιασάρικη συνθετική προσέγγιση: οι μελωδίες έχουν γίνει πιο στρογγυλές, και λέξεις και σύντομες φράσεις επαναλαμβάνονται ως σλόγκαν, με στόχο το θυμικό του ακροατή. Σε τραγούδια όπως τα “Get Out”, “Deliverance”, “Forever” και “Never Say Die”, το πανάρχαιο αυτό τρικ χρησιμοποιείται αταλάντευτα, επιχειρώντας να μετατρέψει τις συνθέσεις σε ωτοσκώληκες. Υπάρχουν και κάποιες λίγες στιγμές που θυμίζουν τον πιο «σαγρέ» χαρακτήρα των προηγούμενων δίσκων, όμως συνολικά η μπάντα αγκαλιάζει εδώ χωρίς ενδοιασμούς και με μπόλικο πάθος μια γραφή καθαρά εμπορικής λογικής.
Θεματολογικά, το Love Is Dead είναι ένα άλμπουμ χωρισμού, το οποίο, όμως, δεν έχει σχεδόν τίποτα να προσθέσει στην εν λόγω κατηγορία. Γίνεται βέβαια μια προσπάθεια ώστε τα τραγούδια να ισορροπήσουν ανάμεσα στη μαυρίλα και στην ελπίδα για νέο ξεκίνημα, αλλά την υπονομεύουν οι αοριστολογίες των στίχων και η άνευ όρων παράδοση του γκρουπ στα κλισέ. Όσο για τις απόπειρες να περάσουν και κάποια μηνύματα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικά (π.χ. στο "Graves", στο «They’re leaving bodies in stairwells/washin’ up on the shore/Do you really expect us to care what you’re waiting for/when you’re high in your castle, keeping an eye on the door?»), αυτές αδυνατούν να αλλάξουν τη χλιαρή αίσθηση που αφήνει το άλμπουμ ως σύνολο.
Θα προστρέξουν αρκετοί, είναι σίγουρο, προς υπεράσπιση της φιλοδοξίας των Chvrches: «μα πού είναι το κακό στο να θέλει κάποιος να αγγίξει το μεγάλο κοινό;», θα αντιτείνουν. Διόλου ποταπή η διάθεση αυτή, φυσικά· όμως κάπου στη διαδρομή οι Chvrches υποτάχθηκαν σε υπερβολικό βαθμό σε μια λογική μέσου όρου, προσπαθώντας να συμψηφίσουν τόσα πολλά πράγματα εντός του Love Is Dead, ώστε στο τέλος κατέληξαν να ακούγονται σαν μία ακόμα μπάντα που νοσταλγεί μια εποχή την οποία δεν έζησε –και πάλι για τα τιμημένα 1980s ο λόγος...
Έτσι, πλην του εναρκτήριου “Graffiti”, του single “Miracle” και του “Wonderland”, ελάχιστα άλλα πράγματα επιμένουν τελικά στη μνήμη μετά την ακρόαση. Ακόμα και το ντουέτο-κράχτης της Lauren Mayberry με τον Matt Berninger των National στο “My Enemy” αποδεικνύεται μάλλον γλυκανάλατο.
Και να πεις ότι δεν υπήρχουν οι τρόποι για κάτι καλύτερο... Αδιάψευστος μάρτυρας το (κατά τραγική ειρωνία;) παρεμφερώς τιτλοφορημένο Love You To Death των Tegan And Sara (2016), υπόδειγμα για το πώς μπορείς να γράψεις έξυπνη, δροσερή pop, αλλά και να περάσεις από τις κονσόλες του Greg Kurstin, δίχως να χάσεις την καλλιτεχνική σου αξιοπιστία.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον οι Chvrches να βρουν την παγκόσμια αναγνώριση που τόσο πόθησαν, ώστε να μην πάει εντελώς χαμένος ο κόπος τους.
{youtube}fKuxh0E9mSI{/youtube}
