Τι μπορεί να ζητήσει κανείς, άραγε, από έναν παραδοσιακό δίσκο κλασικού ροκ, για να ακούγεται ελκυστικός εν έτει 2019;
Ό,τι ζητούσε ανέκαθεν, θα πω εγώ. Στιβαρές συνθέσεις, σωστές κιθάρες, δυνατά riffs, ΟΚ στίχους, αποφυγή των κλισέ, τίμιες προθέσεις και αυτή την τόσο υποτιμημένη παράμετρο: την αληθινή διασκέδαση. Και, ευτυχώς, στη μετά 11 χρόνια δισκογραφική επιστροφή των Raconteurs, όλα αυτά αποτελούν όχι μόνο ζητούμενα, αλλά και δεδομένα.
Στην 3η συνολικά δουλειά του αμερικάνικου supergoup (sic), ακούμε τον πιο χαλαρό Jack White των τελευταίων –πολλών– ετών, παρέα με έναν ιδιαίτερα φορμαρισμένο Brendan Benson· μαζί τους στο ρυθμικό μέτωπο οι πλέον αξιόπιστοι Jack Lawrence και Patrick Keeler, να διασκεδάζουν με την ψυχή τους την παρουσίαση αυτών των νέων τραγουδιών στο ευρύ κοινό, κάτι που περνάει με αβίαστη φυσικότητα προς τα έξω. Και φαίνεται πως έλειψαν πολύ, αν κρίνουμε από την ανέλπιστη(;) πρωτιά του άλμπουμ στα charts των Η.Π.Α.
Αξιοποιώντας λοιπόν μία ευρεία γκάμα αναφορών από τη rock 'n' roll ιστορία των τελευταίων 50 (και βάλε) χρόνων, οι Raconteurs καταφέρνουν να παραδώσουν μια δουλειά με φανταστική παραγωγή –τόσο καλή, ώστε σε κάνει να απορείς με το πόσο πολύ έχει συνηθίσει το αυτί μας στη μετριότητα– προσφέροντας μαθήματα για το πώς φτιάχνονται οι ακομπλεξάριστοι δίσκοι κλασικού ροκ στις μέρες μας. Αυτοί δηλαδή που δεν πουλούν κενή νοσταλγία για το μουσικό παρελθόν, αλλά αποτελούν προϊόντα σεβασμού απέναντί του, με αποτέλεσμα να μην ακούγονται σαν φτηνιάρικα κακέκτυπα.
Έτσι, ήδη από το εναρκτήριο “Bored Αnd Razed” –μια ροκ γροθιά στα αχαμνά– οι Raconteurs δείχνουν ότι έχουν επιστρέψει με άγριες διαθέσεις, δίχως να έχουν χάσει τίποτα από την εξαιρετική τους χημεία στα 11 χρόνια στα οποία έμειναν ανενεργοί. Πιο πέρα, το “Only Child” είναι βγαλμένο κατευθείαν από τα βάθη του Αμερικάνικου Πενταγράμμου, φέρνοντας στο μυαλό τους The Band, ενώ το “Shine Light On Me” ηχεί σαν μία αστραφτερή ροκ συμφωνία που διακατέχεται από το πνεύμα των Queen.
Η southern rock μπαλάντα “Somedays (I Don’t Feel Like Trying)” μοιάζει με φόρο τιμής στους Lynyrd Skynyrd, το “Now That You Are Gone” είναι τα ηλεκτρ(ον)ικά blues στα καλύτερά τους και το “Live A Lie” μεταδίδει κάτι από την άγουρη ωμότητα του πρώιμου punk. Στα θετικά συγκαταλέγεται και η ψαγμένη διασκευή στο b-side κομμάτι του Donovan “Hey Gyp (Dig The Slowness)”, το οποίο αποτελεί ιδανικό καμβά για να πατήσει πάνω του η μπάντα και να το φέρει στα μέτρα της, πάντα με αίσθημα αληθινού σεβασμού απέναντι στις πηγές της.
Στον αντίποδα, υπάρχουν στιγμές στις οποίες οι Raconteurs μοιάζουν παγιδευμένοι στον δικό τους μικρόκοσμο. Σε αυτόν οι ιδέες ανατροφοδοτούνται από τον ίδιο μηχανισμό, στερώντας τους τη δυνατότητα να δώσουν νέες κατευθύνσεις. Τα “Don’t Bother Me” και “Sunday Driver” λ.χ., είναι ακόμη δύο ροκιές από εκείνες στις οποίες θα καταφύγουν για να βρουν την εύκολη λύση: κάποτε τους έβγαινε περίφημα (βλέπε “Steady As She Goes”, από το ντεμπούτο τους), άλλα τώρα θυμίζουν μπάντα που μαζεύεται τα Σάββατα σε κάποιο δανεικό garage για να προβάρει τις διασκευές της στους Led Zeppelin. Υπάρχει μία παλιακή νοοτροπία σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, όχι τόσο στον ήχο, όσο στην εκτέλεση των ιδεών, στους στίχους και στα φωνητικά. Η οποία επαναφέρει τον ακροατή στην πραγματικότητα και τον αναγκάζει να σκεφτεί αν ο Jack White αγνοεί τον κόσμο μετά το 1980 ή απλώς αρνείται να τον αποδεχτεί.
Ακόμη κι έτσι, πάντως, προτιμώ τους Raconteurs και το Help Us Stranger από κάθε αξιολύπητη καρικατούρα που παρουσιάζεται ως η μεγαλύτερη ελπίδα του rock 'n' roll (βλέπε Greta Van Fleet), όπως και από κάθε υποτιθέμενη νεωτεριστική μπούρδα του ίδιου του Jack White (βλέπε Boarding House Reach, 2018). Το ροκ δεν θα σωθεί από κανέναν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να έχουμε ως βασικό αίτημα την αληθινή διασκέδαση μαζί του. Και οι Raconteurs αποδεικνύουν εκ νέου ότι, αν ξέρουν να κάνουν κάτι καλά, είναι να μας θυμίζουν πως κάποτε το ροκ ήταν πολύ διασκεδαστικό. Άρα γιατί όχι και σήμερα;
{youtube}n5i7AWk26bA{/youtube}
