Slowthai - Nothing Great About Britain

Όταν ακούς έναν ράπερ με βρετανική προφορά, αμέσως αισθάνεσαι μια σχετική ασφάλεια. Ίσως γιατί ξέρεις ότι δεν θα έχει ποτίσει τα τραγούδια του η κουλτούρα της οπλοκατοχής ή ότι δεν θα πάρει το πάνω χέρι η macho συμπεριφορά στο μικρόφωνο.

Ο Slowthai (ή αλλιώς Tyron Kaymone Frampton) έχει μπόλικη οργή μέσα του και διαθέτει αρκετό χιούμορ για να της δώσει σουρεαλιστικές διαστάσεις. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως το εύκολο σοκ δεν αποτελεί σκοπό του 25άχρονου, ούτε όταν αποκαλεί «cunt» την Kate Middleton. Ξέρει ακριβώς από πού προέρχεται αυτή η οργή και ποιοι είναι οι εχθροί του.

Τίποτα το Μεγάλο δεν έχει η Βρετανία, διακηρύσσει ο Slowthai, την ίδια στιγμή που ο στίχος του ομώνυμου τραγουδιού λέει «με το χέρι στην καρδιά, ορκίζομαι ότι είμαι περήφανος που είμαι Βρετανός». Ο πρώτος αυτός δίσκος του κυκλοφορεί σε μια συγκυρία όπου η χώρα του εγκαταλείπει την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ στο εσωτερικό της καταπιέζει τα φτωχά στρώματα και ξεπλένει το αποικιοκρατικό της παρελθόν μέσα από τη σύγχρονη μυθοπλασία (όπως με το σίριαλ The Crown και πάει λέγοντας).

Οι αυτοβιογραφικοί στίχοι σε στέλνουν κατευθείαν στις ξεχασμένες pub όπου οι συμπατριώτες του κοιτάζουν έναν αγώνα της Premier League στην τηλεόραση με μια μπύρα στο χέρι. Αυτό το περιβάλλον πνίγει τον ανήσυχο Tyron και τον αναγκάζει να αναμετρηθεί με τον Dizzee Rascal και με τους Streets, ακόμη και να πει τις δικές του ιστορίες. Ακούστε τον στο επιθετικό "Gorgeous", όπου θυμίζει τον Plan B ή στο "Doorman", να φέρνει στο μυαλό το βιτριολικό punk/hip hop των Sleaford Mods.

Συχνά, λοιπόν, το Nothing Great About Britain είναι ένα απολαυστικό ντεμπούτο, το οποίο όχι μόνο δεν «καίγεται» στις πρώτες ακροάσεις, αλλά προσφέρει και μια ανήσυχη γκάμα σκέψεων πάνω στο εργατικό αδιέξοδο, στην κοινωνική συνύπαρξη και στους κινδύνους των γειτονικών block. Μάλιστα το κάνει γελώντας ειρωνικά με τη λομπίστικη κλίκα που κυριαρχεί στο Billboard, οι καλοπληρωμένοι εκπρόσωποι της οποίας δεν μπορούν να θέσουν θέματα με αναλόγως βαρύνουσα σοβαρότητα. Ταυτόχρονα, δεν ξεχνάει την οικειότητά του με την περήφανη λαϊκότητα της εργατικής τάξης του Νορθάμπτον.

Από την άλλη, υπάρχουν και προβλήματα –ευτυχώς λίγα και όχι εξόφθαλμα. Για παράδειγμα, ίσως να χρειαζόταν περισσότερη δουλειά η παραγωγή: ένα κομμάτι όπως το "Missing", ο Tricky θα το πήγαινε σε άλλο επίπεδο. Σε πολλά επίσης σημεία, λόγω προφανούς απειρίας, ο Slowthai δεν μπορεί να διαχωρίσει το «πολιτικό» μήνυμα από τον …ρεαλισμό του διαμερίσματος. Θα προσέθετα ακόμη ότι στο “Drug Dealer”, ενώ προσπαθεί να μιλήσει για το επαγγελματικό αδιέξοδο της γενιάς του, ακούγεται τελικά σαν να αποθεώνει το lifestyle της εγκληματικότητας.

Ακόμη και με αυτές τις αστοχίες, πάντως, αν καταφέρει και λειάνει το flow του στο μικρόφωνο και εστιάσει καλύτερα στα θέματα που τον καίνε, ο Slowthai έχει τις δυνατότητες να γράψει τον ευρωπαϊκό rap δίσκο της ανατέλλουσας δεκαετίας.

{youtube}ICBkHaMOPXs{/youtube}