Holy Fuck - Deleter

Όταν οι Holy Fuck πρωτοεμφανίστηκαν στα πράγματα, έμοιαζαν να πιάνουν με ακρίβεια τον εναλλακτικό παλμό των μέσων της δεκαετίας των '00s. Το αρμονικό δηλαδή πάντρεμα του οργανικού και του ηλεκτρονικού ήχου το οποίο προσέφεραν, σε συνδυασμό με την indie αισθητική και με μία διάθεση εκλεπτυσμένου παρταρίσματος, τους έκαναν «όνομα» σε μια φουρνιά συγκροτημάτων που απευθύνονταν στο κοινό της DFA. Σήμερα, 4 δίσκους και 15 χρόνια αργότερα, δεν έχουν αλλάξει και τόσα πολλά στη μουσική τους προσέγγιση, παρ' όλο που ζούμε σε διαφορετικές εποχές.

Σε αρκετές του στιγμές, επομένως, το Deleter γίνεται αναπόφευκτα ένα μάλλον ξεπερασμένο άκουσμα, μέσα από το οποίο η καναδική τετράδα προσπαθεί να αναβιώσει τις χρυσές εποχές του χορευτικού indie. Έτσι, παρ' όλο που τα “Moment”, “Near Mint” και “No Error” βρίσκουν πράγματι τους Holy Fuck στην καλύτερη εκδοχή του ολόδικού τους υβριδίου μεταξύ post-punk και indie επίγευσης, παράλληλα μαρτυρούν μία μπάντα με μηδενικά σημάδια εξέλιξης στην πολυετή της πορεία. Βέβαια, «παιδί» της ίδιας φιλοσοφίας είναι και το “St. Sebastian”, το οποίο αποδεικνύεται όμως τόσο εμπνευσμένο, ώστε πρόθυμα αφήνεται ο ακροατής στο νοσταλγικό, noughties ταξίδι, απολαμβάνοντας το καταιγιστικό και απροσδόκητα αλήτικο γκρουβάρισμα των –όνομα και πράγμα, εδώ– Holy Fuck.

Από την άλλη πλευρά, στην καινούρια τους προσπάθεια οι Καναδοί εκδηλώνουν εξωστρέφεια σε επίπεδο συνεργασιών, καθώς και μια νέα διάθεση να κυνηγήσουν ένα crossover χιτάκι μέσα από αυτές, στον βαθμό που τους αναλογεί τελοσπάντων. Το μεθοδικό, εγκεφαλικό χτίσιμο του εναρκτήριου “Luxe” με τα φωνητικά του Alex Taylor να κοσμούν τους πιθανώς συμβολικούς για την πορεία των Holy Fuck στίχους «I’d like to scrap all of this / And start over again», αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα –καθόλου τυχαία η συγκεκριμένη επιλογή, μάλιστα, καθώς οι Hot Chip έρχονται κατευθείαν στο μυαλό στις pop στιγμές του άλμπουμ.

Το προσωπικά αγαπημένο μου "Deleters", πάλι, με τη συμμετοχή-έκπληξη του Angus Andrew των Liars («Are you fighting for a cause/are you fighting just because») και η καλοκαιρινή, ηλιόλουστη φρεσκάδα του “Free Gloss” με τα ανέμελα φωνητικά του Nicholas Allbrook των Pond, φέρνουν το στοιχείο της απενεχοποιημένης electro-pop στην ταυτότητα του γκρουπ, συνδέοντάς το πιο στενά με την τωρινή μουσική πραγματικότητα. Μπορεί λοιπόν οι Holy Fuck να μην διαφοροποιήθηκαν ιδιαίτερα σε σχέση με το παρελθόν, ωστόσο συνεχίζουν να παραδίδουν με την ίδια συνέπεια τα μίνι anthems ηλεκτρονικού indie rock που ξέρουν τόσο καλά να φτιάχνουν, «νοστιμίζοντας» παράλληλα την ηχητική τους πίτα με μικρές, λαχταριστές pop μπουκιές.

Συμπερασματικά, το Deleter δεν ανήκει στα άλμπουμ που θα φιγουράρουν στα «καλύτερα» στο τέλος του 2020, ούτε και αναμένεται να συζητηθεί ιδιαίτερα στην ευρύτερη εναλλακτική σφαίρα του σήμερα. Μπορεί όμως να αποδειχθεί έως και απολαυστικό κόλλημα, σε όσους πιστούς προσέλθουν στο αυθεντικά διασκεδαστικό σύμπαν των Holy Fuck.

{youtube}mMJ793RgsEA{/youtube}