Tindersticks - No Treasure But Hope

Ένας δίσκος μπορεί να σε προκαταλάβει από το εξώφυλλό του κιόλας κι από τον τίτλο, επίσης. Ακόμα και στην εποχή του streaming –όπου πολλοί ακούν σκόρπια τραγούδια παρά ολόκληρα άλμπουμ– αυτά τα στοιχεία μπορεί να έχουν μικρότερο αντίκτυπο, μα εξακολουθούν να κρατούν έναν ρόλο: δύσκολα, ας πούμε, συναντάς κάποιον που αρνείται να ακούσει μια δουλειά απλώς επειδή δεν του αρέσει το εξώφυλλο, όπως έκανε κάποτε ένας καλός φίλος.

Θα νιώθετε ίσως τώρα ότι αστοχώ επιλέγοντας να αρχίσω με την παραπάνω εισαγωγή, έχοντας ως αφορμή το 12ο στούντιο άλμπουμ των Tindersticks: «σιγά τη βιτρίνα, που θες να ξεκινήσεις απ’ αυτήν!» Όντως, με μια πρώτη ματιά δεν υπάρχει τίποτα το εντυπωσιακό στην επιλογή ενός κάπως ξεπλυμένου χάρτη. Το πράγμα αλλάζει, όμως, όταν συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για κομμάτι του χάρτη της Ελλάδας, και συγκεκριμένα για την Ιθάκη. Κι έπειτα είναι κι ο τίτλος, οποίος και ιντριγκάρει, αλλά και εξηγεί γιατί απουσιάζει από τον χάρτη το Χ που δηλώνει τη θέση του θησαυρού. No Treasure But Hope; Για πεσιμιστές τους είχαμε τούτους τους Βρετανούς, πώς μας 'ξηγιούνται τώρα έτσι;

Η ιστορία του δίσκου θέλει τον Stuart Staples να γράφει πολλά από τα τραγούδια του στο καταφύγιό του στην πατρίδα του Οδυσσέα, κι έπειτα να τα ηχογραφεί με το υπόλοιπο συγκρότημα μέσα σε λίγες μέρες, σε ένα παρισινό στούντιο. Είναι ωραίο πράγμα ο αυθορμητισμός, η άφεση στη μούσα, αλλά δεν μοιάζουν λογικές αυτές που θα ταίριαζαν στη συγκεκριμένη ομάδα μουσικών. Κι όμως: τα 10 τούτα κομμάτια ηχούν με μιαν ευπρόσδεκτη απλότητα κι έχουν παιχτεί με οδηγό την αφαίρεση και τη λειτουργικότητα, κάνοντας το No Treasure But Hope να κυλά μυστηριωδώς όμορφα κι απλά.

Αλίμονο, ουσιαστικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με όσα έχουν προηγηθεί στη σχεδόν τριακονταετή πορεία των Βρετανών, δεν υπάρχουν –κι ούτε θα τις περίμενε κανείς σώφρων ακροατής τους, στην παρούσα φάση. Αντίθετα, εδώ το γκρουπ εστιάζει σε όσα ξέρει να κάνει καλά: στο στήσιμο τραγουδιών με συναισθηματική βαρύτητα, που αφηγούνται ιστορίες της καθημερινότητας, που εξομολογούνται, που αποχαιρετούν πρόσωπα και στιγμές. Παραμένει ο κόσμος τους μια υποφωτισμένη σκηνή, γεμάτη απαισιόδοξες σκέψεις και εξελίξεις. Κι ο Staples, ως πρωταγωνιστής, την αλωνίζει με απολύτως αναγνωρίσιμες κινήσεις.

Όμως οι λιακάδες του Ιονίου φαίνεται ότι κατάφεραν να τρυπώσουν στην ψυχοσύνθεση του ερμηνευτή και της παρέας του, κι έπειτα να βρουν κάποιες φιλόξενες γωνιές μέσα στα τραγούδια. Έτσι μάλλον εξηγείται η κάπως παιδική αφέλεια που διέπει το “The Amputees”, η διόλου χαρακτηριστική της πρότερης πορείας των Tindersticks ερωτική ιστορία που αφηγείται το ενδυόμενο μεσογειακά χρώματα “Pinky In The Daylight”, η ονειρικότητα του “Take Care In Your Dreams” και η ρυθμική τσαχπινιά του “Tough Love”. Και στο “See My Girls”, αυτή η διάθεση για τάνυσμα των μελωδικών γραμμών είναι ίσως η μόνη στιγμή που νιώθεις να πιάνεις μια φευγαλέα εικόνα της μπάντας που όμοιά της δεν θυμάσαι να έχεις ματαντικρίσει.

Στο επιπόλαιο αφτί, ίσως κάποιες φορές να μοιάζει εύκολο αυτό που κάνουν τόσα χρόνια τώρα οι Tindersticks –όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν είναι καμιά τυχαία συμμορία τούτη εδώ. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, ο οποιοσδήποτε να τρυπά επανειλημμένως την κοιλάδα της ρομαντικής μελαγχολίας, εξακολουθώντας να βγάζει γάργαρο νερό σαν κι αυτό που αναβλύζει από το No Treasure But Hope.

Είναι ευνοϊκή η συγκυρία, νομίζω, που στην επικείμενη εκ νέου επίσκεψή τους στα μέρη μας (Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου, Θεσσαλονίκη) θα έχουν το εν λόγω άλμπουμ στις αποσκευές τους.

{youtube}oJlhTVCFedk{/youtube}