Atlantean Kodex – The Course Οf Empire

Το The White Goddess του 2013 είναι ο πλέον εμβληματικός δίσκος για τον επικό ήχο της τρέχουσας δεκαετίας. Όχι μόνο επέβαλε τους Atlantean Kodex ως το μεγαλύτερο όνομα της σκηνής, αλλά άντεξε και στο πέρασμα του χρόνου, ηχώντας απαράμιλλα εμπνευσμένος 6 χρόνια αργότερα –όσο χρειάστηκε για να έχουμε νέα κυκλοφορία από τους Βαυαρούς. Μια τεράστια αναμονή, η οποία όμως άξιζε, όπως αποδεικνύεται με τις πρώτες κιόλας ακροάσεις του τρίτου τους άλμπουμ The Course Οf Empire.

Οι Atlantean Kodex άντλησαν τους τίτλους των 2 προηγούμενων δίσκων από ανθρωπολογικά βιβλία με ιδιαίτερη σημασία για την εξερεύνηση του μυθικού παρελθόντος (Χρυσός Κλώνος του James Frazer και Λευκή Θεά του Robert Graves). Αυτήν τη φορά αλλάζουν το μοτίβο (παρότι στους στίχους κρύβεται ο Ήρωας με τα Χίλια Πρόσωπα του Joseph Campbell), αντλώντας έμπνευση από μια σειρά ζωγραφικών έργων: πρόκειται για την Πορεία της Αυτοκρατορίας (1833-36) του Thomas Cole.

Οι πέντε αυτοί πίνακες σκιαγραφούν την παρακμή που (σύμφωνα με το ρομαντικό πνεύμα) περιμένει οποιαδήποτε μετακίνηση του ανθρώπου από τις βουκολικές απαρχές του –με άλλα λόγια, οι αυτοκρατορίες είναι καταδικασμένες να πεθάνουν. Όσον αφορά την αυτοκρατορία που ιχνηλατείται ποιητικά εδώ, όποιος έχει έστω και μια μικρή επαφή με τη μουσική των Atlantean Kodex, ξέρει ότι πρόκειται για την Ευρώπη. Τέλος, αυτή είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιούν σύγχρονο πίνακα για εξώφυλλο· συγκεκριμένα, ένα καταπληκτικό έργο του Mariusz Lewandowski.

Μουσικά, το συγκρότημα παραμένει στον ήχο που διαμόρφωσε με το White Goddess. Ασχολείται μάλιστα μαζί του εξονυχιστικά, εξερευνώντας τις διάφορες πτυχές του, τραβώντας τα άκρα όσο περισσότερο γίνεται. Αυτό σημαίνει ότι τα power metal σημεία έχουν γίνει ακόμη πιο power (η γέφυρα του “Chariots” κάλλιστα θα μπορούσε να ανήκει στους Rhapsody), τα doom ακόμη βαρύτερα, το δε επικό στοιχείο τόσο μεγαλειώδες, όσο δεν μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε.

Η δομή του δίσκου έχει επίσης αρθρωθεί με περισσότερη προσοχή και σύνεση, απλώνοντας τις μεταβαλλόμενες δυναμικές σε 60 λεπτά διάρκειας. Μία ώρα που δεν έχει ωστόσο ούτε δευτερόλεπτο περιττού υλικού, καθώς φαίνεται πως οι Γερμανοί αξιοποίησαν στο έπακρο την περίοδο προετοιμασίας. Βάση παραμένει το κιθαριστικό κράμα των Bathory, Solstice και Manowar, πάνω στο οποίο μεγαλουργεί η φωνή του Markus Becker. Η οποία αποδεικνύεται λυρική, δραματική, σπαρακτική και ελαφρώς φάλτσα, κάτι που την κάνει πιο «λαϊκή» και γι' αυτό ακόμη επικότερη. Στο δε ομώνυμο του άλμπουμ έπος (το καλύτερο ίσως κομμάτι των Atlantean Kodex), θυμίζει Eric Adams περισσότερο από ποτέ.

Οι Atlantean Kodex είναι οπαδοί και αγκαλιάζουν τις επιρροές τους –δανείζονται μάλιστα, ως άλλοι Sentenced, αυτούσιο σχεδόν το κλασικό riff από το “To Enter Your Mountain” των Bathory στο “He Who Walks Behind The Years”. Μεταξύ δε των επιρροών προσμετρούν ενεργά και το ίδιο τους το παρελθόν, με αποτέλεσμα να έχουμε μια ηχητική συνέχεια, η οποία εκφράζεται με την επιστροφή σημείων από το “Twelve Stars & Αn Azure Gown” στο "The Course Of Empire" ή από το “Heresiarch” στο “A Secret Byzantium”. Είναι κάτι που σε μπάντα με λιγότερη συνθετική ικανότητα θα φαινόταν ως αναμάσημα, αλλά εδώ λειτουργεί ως οργανική απόδειξη μιας οραματικής αλυσίδας.

Στον στιχουργικό τομέα, οι Γερμανοί είναι όσο μελετημένοι μας έχουν συνηθίσει. Γενικά μιλώντας, η παράθεση ονομάτων από την ινδοευρωπαϊκή αρχαιότητα (Kharsag, Eridu, Chaldea, Zagros, Masis, Atland, Agdos) θα μπορούσε εύκολα να εκφυλιστεί σε ένα ξηρό, εγκυκλοπαιδικό γαϊτανάκι. Όμως οι στίχοι του δίσκου, με έναν διαβολεμένο τρόπο, κάνουν κάθε όνομα να δονείται, φορτισμένο με συναίσθημα και ηρωική πυγμή.

Το φάσμα της Ευρώπης στοιχειώνει τους Atlantean Kodex από το ντεμπούτο The Golden Bough (2010), μα τώρα απλώνεται βαρύτερο από ποτέ. Το συγκρότημα ταλαντεύεται, περιπλανιέται ανάμεσα στα είδωλα του τι σήμαινε Ευρώπη τότε, τι σημαίνει τώρα και για πάντα. Από τις αιματηρές Σταυροφορίες και την αποικιοκρατία μέχρι τους αμέτρητους προσφυγικούς τάφους της Μεσογείου («the graves of Mare Nostrum»), οι Βαυαροί δεν αγνοούν τη σκοτεινή πτυχή της ηπείρου.

Παράλληλα, όμως, η Ευρώπη τους γοητεύει τόσο με το μυθικό της παρελθόν, όσο και με τη σημαία του Διαφωτισμού (όσο ουσιωδώς αντιθετικά και να είναι αυτά μεταξύ τους). Έτσι ο δίσκος στέκει σε ένα σταυροδρόμι αντιφάσεων, εκφράζοντας βαθύ προβληματισμό και απογοήτευση για τη σημερινή εικόνα της ηπείρου (και του κόσμου ολάκερου). Εδώ βρίσκεται βέβαια και η επαφή με τον Τζον Ρ.Ρ. Τόλκιν, αδιαμφισβήτητο πνευματικό πατέρα των Γερμανών: στη συνύπαρξη απίστευτης ομορφιάς, διάχυτα στοιχειωμένης μελαγχολίας και σπαρακτικής νοσταλγίας.

Με το The Course Οf Empire οι Atlantean Kodex ξεπερνούν το τρομερό τους παρελθόν, πιο ώριμοι, ηρωικοί και περήφανοι από ποτέ. Κάτι που γίνεται πρωτίστως επειδή γράφουν μουσική γι' αυτό που τους πονάει και τους συναρπάζει: για φασματικούς ιππότες, για τους ανθρώπους της αυγής και για το φάντασμα ενός ευρωπαϊκού πολιτισμού που η παροντική του έκφανση απογοητεύει και η μυθική του γοητεύει. Για έναν πολιτισμό που δεν υπήρξε ποτέ, αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο λαμπερό, γοητευτικό και πραγματικό.

Ο κρυφός πυρήνας του δίσκου βρίσκεται άλλωστε στους στίχους του μεγαλειώδους “Innermost Light”, όπου το συγκρότημα χτίζει έναν κόσμο-καταφύγιο («and in our hearts we built an empire»). Για τους ίδιους, για τους ακροατές και για όλους όσους μελαγχολούν με την όψη του σήμερα.

{youtube}gTgdpw50LD0{/youtube}