Swans - Leaving Meaning

Οι εναλλακτικά σκεπτόμενοι που ακολουθούν πιστά τους Swans και βαυκαλίζονται με την ημι-θρησκευτική δοξασία ότι «ἐν ἀρχῇ ἦν το punk», ενδέχεται να ανακάτσουν άβολα διαβάζοντας ότι συμπληρώνονται φέτος 50 χρόνια απ' όταν οι Pink Floyd έπαιξαν σε ένα φεστιβάλ στο Βέλγιο, κεραυνοβολώντας τον 15χρονο Michael Gira κάπου ανάμεσα στο πλήθος. Ήταν μια καθοριστική εμπειρία, που γέννησε μέσα του την ανάγκη να υπάρξει ως rock μουσικός.

Εν έτει 2019, πάλι, αναπαράγεται χωρίς πολλή σκέψη η φιλολογία για τη νέα σελίδα που γυρνάει ο Gira στην καριέρα του βγάζοντας το Leaving Meaning. Ακόμα όμως και για έναν τέτοιον δημιουργό, ο οποίος έσπασε στην πορεία του διάφορα καλούπια (με ή δίχως τους Swans), μισός αιώνας ύπαρξης ως μουσικός νους είναι αδυσώπητο διάστημα: δεν υπάρχουν λοιπόν «νέες σελίδες». Όπως δεν υπήρξαν –στην πραγματικότητα– ούτε το 2010, όταν σκαρφάλωσε στο καμπαναριό του My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky, καλώντας τους πιστούς πίσω στο Swans όραμα.

Αυτό που συνέβη ήταν ότι απάντησαν στις κωδωνοκρουσίες και πολλοί νέοι που δυστύχησαν να γίνουν rockers ακούγοντας Strokes. Ορισμένοι είχαν μάλιστα ήδη βρει τις άκρες τους ως στελέχη του ανατέλλοντος ιντερνετικού Τύπου κι έτσι φαντάστηκαν (και κοινώνησαν) ως ρηξικέλευθα τα όσα διαδραματίστηκαν έκτοτε, τη στιγμή που η μπρουταλιτέ του ήχου (ωτοασπίδες κτλ.), ο θυμωμένος «θόρυβος», η βιτριολική εκφορά των στίχων και τα παιχνίδια με τα όρια της rock φόρμας ήταν μαζί μας ήδη από το Filth του 1983. Απλά ο Gira τα επαναπροσέγγισε με τα αρκετά χιλιόμετρα εμπειρίας τα οποία είχε ως τότε διανύσει υπάρχοντας στα σύνορα των «δεδομένων» και κατόρθωσε να τα κάνει όλα εκ νέου σχετικά, εκ νέου συναρπαστικά. Απέναντι έπειτα σε ένα πλήθος αναβιωτών και indie τροβαδούρων με μικρούς ορίζοντες και λιγοστές εκφραστικές δυνάμεις, οι Swans δεν δυσκολεύτηκαν να γίνουν εκείνοι που πρόσφεραν περιπέτεια, μυσταγωγία, αλλά και μια rock βαρύτητα η οποία δεν φοβόταν τις εντάσεις, τα ξεσπάσματα και τα θεόρατα κρεσέντο.

Ο επιτυχημένος αυτός κύκλος έκλεισε αρμονικά με το The Glowing Man (2016) και ο Gira το κατάλαβε. Έτσι, επέλεξε να σκάψει ξανά στο χωράφι των Angels Of Light, μπολιάζοντας τη σοδειά με καλεσμένους της αρεσκείας και έγκρισής του, οι οποίοι συμβάλλουν στο όραμά του με παιξίματα, ενορχηστρωτικές ιδέες, κάποιες φορές και με τις ερμηνείες τους. Για ακόμα μία φορά, δηλαδή, δεσπόζει εδώ ως ο Μέγας Ανακατευτής της Τράπουλας. Κι ενώ ξεκινάει από το πλέον λιτό και βασικό σχήμα φωνή + κιθάρα –όπως δείχνουν τα προ τελικής ενορχήστρωσης demo του Leaving Meaning που απάρτισαν το άλμπουμ What Is This? (δείτε εδώ)– καταλήγει σε έναν δίσκο στον οποίον ακούς Swans, αλλά όχι τους Swans που ήξερες από το 2010 ως το 2016. Την ίδια στιγμή, ενώ το αποτέλεσμα αποτυπώνεται πιο γήινο σε σύγκριση λ.χ. με το The Seer (2014), θα συνεχίσει να φαντάζει ως «πειραματικό» και «δυσπρόσιτο» σε όσους ορίζουν τη σχέση τους με το rock μέσω σχημάτων σαν τους Deerhunter ή τους Car Seat Headrest.

Ασφαλώς, το «πολίτευμα» στο Leaving Meaning είναι δημοκρατικό με μια έννοια που συγγενεύει με την ενός ανδρός αρχή του Περικλή. Εφόσον πάντως ψάξεις τις λεπτομέρειες, δεν είναι (τόσο) δύσκολο να διακρίνεις τους The Necks, την Anna von Hausswolff, τον Ben Frost ή τη Baby Dee, η οποία τραγουδάει το "The Nub". Και ίσως δεν έχει και τόση σημασία να ξεκαθαρίσουμε πού τελειώνει η χερούκλα του Gira και πού αρχίζει η συνεισφορά των καλεσμένων, από τη στιγμή που το What Is This? καταδεικνύει με σαφήνεια πόσο ευνοήθηκε το (άξιο) αρχικό υλικό από τις ενορχηστρώσεις που κοσμούν τις οριστικές εκδοχές των τραγουδιών. Μπορεί τα "The Hanging Man", "Sunfucker", "The Nub" και "It's Coming It's Real" να είναι οι στιγμές οι οποίες ξεχωρίζουν και τα "Some New Things" και "What Is This" τα ξεκάθαρα βαρίδια, ωστόσο κανένα κομμάτι δεν καταγράφεται ως εντελώς αδιάφορο και τίποτα δεν πλήττεται από διάρκειες που απλώνονται ακόμα και σε 11 ή 12 λεπτά. Το τείχος, αποδεικνύεται συμπαγές.

Επί της ουσίας, επομένως, ο Gira συνεχίζει να κάνει στον δυνητικό ακροατή ό,τι ο ίδιος περιέγραψε παλιότερα στην Ελένη Μητσιάκη, στις σελίδες μας, με τα λόγια «φαντάσου πως το σώμα σου αποτελείται από πολλούς κόκκους πούδρας. Ξαφνικά έρχομαι και σου ρίχνω ένα ποτήρι νερό. Διαλύεσαι» (δείτε εδώ). Απλά το κάνει με έναν λιγότερο εκκωφαντικό τρόπο. Χωρίς λοιπόν αληθινή ανάγκη για «νέες σελίδες», οι Swans καλπάζουν προς την 3η δεκαετία του 21ου αιώνα με μια σπάνια αίγλη: ως το όχημα ενός 65άρη δημιουργού ο οποίος επιμένει να ψάχνει για προκλήσεις στο rock φάσμα, να γράφει στίχους για τον Άγιο Ιωάννη του Σταυρού και για τον Βούδα και να τραγουδά σαν αλλόκοτος προφήτης παραληρηματικών ηλιακών θεοτήτων, που θέλουν τους πιστούς τους «righteous, blighted, liquid, ignited».

{youtube}jtDGcaVwB5o{/youtube}