Foals - Everything Not Saved Will Be Lost part 2

Όταν οι Foals ανακοίνωσαν ότι θα κυκλοφορούσαν ένα βαρυσήμαντο άλμπουμ πολιτικοκοινωνικού προβληματισμού σε δύο δόσεις, η κίνηση έμοιαζε απολύτως λογική, αν σκεφτεί κανείς ότι προερχόταν από μια τόσο σοβαροφανή και υπερφίαλη μπάντα. Το πρώτο μέρος του Everything Not Saved Will Be Lost ήρθε λοιπόν τον Μάρτιο, κι όπως ήρθε, έτσι κι έφυγε: χωρίς να αφήσει αποτύπωμα (δικαίως ο Άγγελος Κλειτσίκας δεν μάσησε τα λόγια του, δείτε εδώ).

Έξι μήνες μετά, οι Οξφορδιανοί επανέρχονται με το δεύτερο μέρος του υποτιθέμενου magnum opus τους. Και ω, του θαύματος! Ντεμπουτάρουν στην κορυφή των βρετανικών charts, για πρώτη φορά στη 15αετή τους καριέρα. Κάπου έπρεπε να καταλήξει άλλωστε όλο αυτό το σπρώξιμο που έχει δεχτεί από τον βρετανικό (και όχι μόνο) Τύπο η παρέα του «δικού μας» Γιάννη Φιλιππάκη –κρίμα δεν θα 'τανε διαφορετικά;

Το part 2 του Everything Not Saved Will Be Lost δεν μας σερβίρει πάντως «αποφάγια» από το part 1. Αντιθέτως, σχεδιάστηκε εξ αρχής ως ένα καθρέφτισμα του προκατόχου του, σύμφωνα με τους ίδιους τους Foals: ως μια πιο κιθαριστική εκδοχή των προβληματισμών της τετράδας (πια, έπειτα από την αποχώρηση του μπασίστα Walter Gervers), που προηγουμένως ήχησαν με πληκτρονική ενδυμασία. Και αποδεικνύεται κάπως πιο δυνατή κυκλοφορία. Έστω κι αν η βελτίωση σε σχέση με το part 1 δεν είναι ικανή να αποτρέψει τις κάκιστες εντυπώσεις που αφήνει η όλη επιχείρηση, συνολικά.

Τα προσχήματα, βέβαια, κρατούνται χάρη στη δύναμη που αποπνέει το αμιγώς μουσικό μέρος κάποιων συνθέσεων, καθότι η στιχουργική του Φιλιππάκη αποτυπώνεται και πάλι απελπιστικά γενικόλογη και αδέξια –σε σημείο να ψάχνεις με το μικροσκόπιο τα μέρη εκείνα όπου όντως αποτυπώνονται νοήματα σχετιζόμενα με το υποτιθέμενο concept πίσω από τον δίσκο. Αντιθέτως, σε κάποιες μελωδικές ιδέες υπάρχει μια ορμή, μια σφριγηλότητα: το “The Runner” βγάζει αεράτο δυναμισμό, το “Like Lightning” φέρει μια Black Keys εσάνς η οποία κάθεται καλά στο αφτί, και το “10,000 Feet” λοξοκοιτάει το Led Zeppelin κλέος χωρίς να πέφτει σε λούμπα.

Ως εκεί, όμως. Κατά τα λοιπά, η απόπειρα των Foals να οικειοποιηθούν την περιρρέουσα σεβεντίλα (sic) –είτε prog, είτε (σκέτο) rock απολήξεων– δεν καρποφορεί. Το “Wash Off”, για παράδειγμα, ενώ εκκινεί από μια υποσχόμενη ενεργητικότητα, δεν οδηγείται πουθενά, ενώ η μελαγχολική ατμόσφαιρα του “Into The Surf” διαλύεται με το πρώτο απαλό αεράκι. Όσο για το υποτιθέμενο έπος που φέρει τον τίτλο “Neptune” και κλείνει τον δίσκο, δεν είναι παρά μια προσπάθεια βαριά σκιασμένη από (βάσιμες) υποψίες προσποίησης και υπερβολικές δόσεις πομπώδους μεγαλοϊδεατισμού.

Δύο στα δύο, λοιπόν, τα φετινά ναυάγια για τους Foals και πολλά θα μπορούσαν να πέσουν στο τραπέζι ως αιτίες. Η επιλογή της μπάντας να δουλέψει χωρίς παραγωγό, για παράδειγμα, θα μπορούσε να έχει αποτραπεί: ένας εξωτερικός παρατηρητής ενδεχομένως θα σουλούπωνε τον κομματάκι ατσούμπαλο ήχο και θα επέβαλε έναν αυστηρότερο ποιοτικό έλεγχο.

Πάντως, οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια αιτιολόγησης χάνει το νόημά της υπό το φως της λιγότερο δημοφιλούς περί Foals αλήθειας. Ότι δηλαδή έχουμε να κάνουμε με μια μετριότατη μπάντα, της οποίας η παραγωγή, παρά τις όποιες εκλάμψεις, μαστιζόταν (σχεδόν) πάντα από επιφανειακότητα. Στο 6ο άλμπουμ τους, πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να παρουσιαστούν δηλαδή;

{youtube}h8xZje1jbI0{/youtube}