Kim Gordon - No Home Record

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που οι Sonic Youth μας υποχρέωσαν να βουτήξουμε σε ένα μπαράζ από κιθάρες. Επίσης, πάνε χρόνια από την εποχή που δίσκοι όπως το Sister (1987) και το Daydream Nation (1988) έρχονταν με τέτοια πρωτογενή ορμή, ώστε έριχναν τη σκιά τους στον ήλιο.

Παρ' όλο που το ιστορικό συγκρότημα διέλυσε άδοξα το 2011, η Kim Gordon επέλεξε (σοφά) να μην πέσει με τα μούτρα σε μια σόλο καριέρα, μα να περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Αφού λοιπόν πειραματίστηκε σε 2 άλμπουμ με τον Bill Nace στο project Body/Head και συνεργάστηκε επιλεκτικά με τον Kurt Vile και την Joan As Police Woman, ήρθε η ώρα για την καθηλωτική της ιδιοσυγκρασία να πάρει επιτέλους το πάνω χέρι· σε νέα, ολοκληρωμένα τραγούδια.

Ασφαλώς, οι Sonic Youth δεν είναι απλώς ένα ιστορικό δεδομένο: οι διαχρονικές τους κιθάρες συμβολίζουν το αποκορύφωμα της πίστης του φανατικού indie rock ακροατή. Λίγα πράγματα άλλωστε μπορούν να εκφράσουν την εσωστρεφή, δύσκολη καρδιά του τελευταίου και αυτό δεν αλλάζει μέσα σε μια δεκαετία, ούτε σε δύο, ούτε σε τρεις. Αυτή η υπεροχή περνάει λοιπόν στα αυλάκια του No Home Record, στο οποίο οι avant-garde ανησυχίες της Kim Gordon βρίσκονται σε ψυχεδελική μετάλλαξη. Τα τραγούδια του περιγράφουν με τον τρόπο τους πώς περίπου θα ακούγονταν σήμερα οι Velvet Underground, αν είχαν ξεφύγει σε πειραματικές κυκλοφορίες.

Είναι αλήθεια ότι η Kim Gordon κάνει όσες πιτσιρίκες καμώνονται τις rock chicks να μοιάζουν με κοριτσάκια βγαλμένα από καθημερινό sitcom. Τα τραγούδια της μοιάζουν με μουσική υπόκρουση σε ένα πολύ ζόρικο installation, στο οποίο η performer μένει παγιδευμένη σε δεσμά που την κάνουν να αλυχτάει, να θορυβεί και να απειλεί.

Από πού να το πιάσεις αλήθεια το No Home Record; Από τον σιδερένιο ρυθμό του “Sketch Artist”; Από το βαρβάτο γρατζούνισμα της κιθάρας στο “Air BnB”; Από τη μυστηριακή νιρβάνα του “Paprika Pony” (ένα κομμάτι που θυμίζει Tricky); Από τις ζαλιστικές κραυγές του “Murdered Out”; Από την πυκνή dub μάζα του “Don’t Play It”; Θέλω να του κάνει ένα remix ο Trent Reznor, σήμερα κιόλας.

Ό,τι και να δοκιμάζει η Kim Gordon εδώ, της βγαίνει. Και η beat ποίηση πάνω σε δραματικό drum 'n' base στο “Cookie Butter” λειτουργεί και οι διάχυτοι, υγροί θόρυβοι του "Get Yr Life Back" ακούγονται φρέσκοι και οι καταιγιστικές punk μνήμες στο “Hungry Baby” ηχούν χάρμα. Φαντάζομαι μάλιστα ότι κάτι τέτοιο παλεύει εδώ και 3 σόλο δίσκους να φτιάξει ο Jack White, μα δεν το καταφέρνει ποτέ.

Ξεχωρίζω το “Earthquake”, το οποίο θα μπορούσε να ήταν τραγούδι του Lou Reed, μέχρι που ξαφνικά προς το τέλος παίρνει το τιμόνι ο Kevin Shields των My Bloody Valentine. Αλλά το να ξεχωρίσεις τραγούδια, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η Kim Gordon ισορροπεί μεταξύ θυμού, κατάθλιψης, κατάρρευσης και εκτόξευσης, ενώ ταυτόχρονα δίνει στο über coolness τη διάσταση που του αξίζει.

{youtube}paKCImP-IOk{/youtube}