Angel Olsen - All Mirrors

Πατάει όλα τα σωστά κουμπιά η Angel Olsen στο νέο της άλμπουμ. Αν υπάρχει μία ουσιαστική πρόοδος από την προηγούμενη δουλειά της My Woman (2016), αυτή βρίσκεται στη στέρεη και κατασταλαγμένη φιλοδοξία της να φτιάξει εναλλακτικό, σύγχρονο rock με την ικανότητα να απηχεί ακόμα και σε ανυποψίαστους ακροατές. Βρίσκει πάντα τρόπο να σε κερδίζει η τραγουδοποιός, είτε με τον βρετανικό «όγκο» στις μελωδίες, είτε με το αμερικανικό μεδούλι στην ενορχήστρωση.

Από το εναρκτήριο κιόλας “Lark”, η δεσποινίς Olsen μας βάζει υπεύθυνα σε μια βίαιη οδύσσεια συναισθημάτων. Δεν βασίζεται στην ιδιότροπη εσωστρέφεια, ούτε στους χίπστερ ψυχαναγκασμούς, ούτε τη ζορίζει κανά άγχος να προλάβει το μάταιο τρένο της επικαιρότητας. Αντιθέτως, οι μικρές οιμωγές περνάνε στα φωνητικά της, τα βιωματικά λάθη ποτίζουν τους στίχους της και το τρυφερό της δράμα θα βρει χώρο να τρυπώσει στην καρδιά του ακροατή.

Τα τραγούδια του All Mirors διαθέτουν εκείνη τη χαλαρή, «σπουδαγμένη» αισθητική, η οποία σε κάνει να νιώθεις πολύ κοντά στους λόγους που ερωτεύτηκες για πρώτη φορά το εναλλακτικό rock της Siouxsie, αλλά και στους λόγους για τους οποίους πρωτογλυκάθηκες από τη Dusty Springfield. Φαίνεται παράξενο, αλλά αυτές οι δυο κυρίες συνυπάρχουν στις επιρροές της Olsen.

Ο δίσκος εμπεριέχει μουσική για πλάσματα που κατοικούν σε ένα Shangri-La και όχι σε κάποιο αληθινό προάστιο ή σε μια ξεχασμένη και βαρετή κωμόπολη. Είναι δε γεμάτος με τραγούδια καλλίγραμμα, τα οποία αναπτύσσονται ακάθεκτα· σαν να μην έχει καμία σημασία οτιδήποτε άλλο, πλην της αέρινης αύρας τους.

Η ίδια η Olsen δεν είναι πάντως ερμηνεύτρια ικανή να αφήσει βαθύ αποτύπωμα. Για παράδειγμα, το ομώνυμο "All Mirrors" ίσως να χρειαζόταν τη μπλαζέ και υγρή μελαγχολία της Lana Del Rey για να απογειωθεί. Το "Endgame", επίσης, θα μπορούσε να αποτελεί βάση ενός τραγουδιού για τη νέα περιπέτεια του James Bond, χωρίς όμως η ίδια να έχει τη στόφα στο μικρόφωνο ώστε να το σηκώσει σε «σινεμασκόπ» επίπεδο. Γι’ αυτό και αποδεικνύεται πιο αποτελεσματική στη dreamy pop που ατενίζει τα παπούτσια της στο "Too Easy" ή στο εξαίσιο “Summer” (πόσο νόστιμη ενορχήστρωση αυτό το κομμάτι), στο οποίο υποδύεται το τσαντισμένο ξωτικό, κάνοντας μια βουτιά στη θηλυκή ανεμελιά της δεκαετίας του 1990.

Η υπερταλαντούχα Olsen έφτιαξε το All Mirrors με μία δημιουργική νιρβάνα στο μυαλό της και επένδυσε σοβαρά στην παραγωγή, με αποτέλεσμα να καταφέρνει να προστατεύει τον ακροατή από τον στυγνό ρεαλισμό στιγμών όπως το “Tonight” –στους στίχους του οποίου εξηγεί στον εραστή της γιατί είναι καλύτερα να είναι μόνη της– ή όπως το “Endgame”, ένα τραγούδι χωρισμού από αυτά που δεν γράφονται συχνά πια.

Αλλά το μεγαλύτερο επίτευγμα του δίσκου είναι ότι τα τραγούδια του ακούγονται σαν να προέρχονται από μια εποχή την οποία δεν έχεις συνηθίσει να νοσταλγείς, μα σίγουρα θυμάσαι ως μια περίοδο με ακούσματα που σε είχαν συναρπάσει.

{youtube}6uaN60k0-zY{/youtube}