Billy Ray Cyrus - The SnakeDoctor Circus

Mεγάλο τμήμα της σοφιστικέ Αμερικής πέρασε κάμποσα χρόνια κοροϊδεύοντας το "Achy Breaky Heart" (1992)· το μόνο τραγούδι του Billy Ray Cyrus που ακούστηκε και στην Ελλάδα και, για λίγο, τον κατέστησε πλανητικό αστέρα. Για τους περισσότερους έμεινε έκτοτε ως μια σκονισμένη cult φιγούρα, αν και στις Η.Π.Α. ουδέποτε χάθηκε από το προσκήνιο: πότε με κάποιον νέο δίσκο, πότε με τη φάρμα του έξω από το Νάσβιλ, πότε με εμφανίσεις στον κινηματογράφο –έπαιξε και στο Mulholland Drive (2001) του David Lynch– πότε με τα χωρίζουμε/δεν χωρίζουμε του δεύτερου γάμου του. Στα δε '00s πέρασε επιτυχώς και σε μια νεότερη γενιά, υποδυόμενος τον Robby Ray Stewart στο Hannah Montana. Tον πατέρα δηλαδή της πραγματικής του κόρης Miley Cyrus, η οποία αναδύθηκε από το εφηβικό σίριαλ ως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ποπ σταρς του 21ου αιώνα.

Κανείς πάντως δεν ήταν προετοιμασμένος να τον δει να θρονιάζεται στα διεθνή νούμερο 1 με μωβέ βλαχοκαουμπόικη περιβολή γεμάτη λευκά κρόσσια, τραγουδώντας «My life is a movie/Bull ridin' and boobies». Πρόσφερε όμως έτσι όση ακριβώς country (κανονική country) και όση παρωδία (ακομπλεξάριστη παρωδία) χρειαζόταν το "Old Town Road" του Lil Nas X, για να στηρίξει έναν 20άχρονο μαύρο καλλιτέχνη με LGBTQ ταυτότητα, ο οποίος ζήλεψε τα στέτσον, τις μπότες και τα πλουμιστά ρούχα των βλάχων του Νότου. Οι επιβεβαιωμένες πλέον διαμαντένιες πωλήσεις σημαίνουν ότι, από όποια άποψη κι αν κοιτάξεις την αμερικάνικη μουσική βιομηχανία, το 2019 ανήκει στον πιτσιρικά από το Lithia Springs της Τζόρτζια –τελευταίος με τέτοιο βαρύτιμο στάτους ήταν ο Elton John του προσαρμοσμένου για την κηδεία της πριγκίπισσας Νταϊάνα "Candle In The Wind" (1997).

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που, στον απόηχο του χαμού με το "Old Town Road", εμφανίστηκε και νέος Billy Ray Cyrus δίσκος: χρόνια στο κουρμπέτι, ξέρει καλά τι σημαίνει «τώρα που γυρνάει». Το βήμα της επικαιρότητας, βέβαια, δεν μεταφράζεται σε κάποια δραματική αλλαγή. Ίσα-ίσα, αν κάτι αποδεικνύει το The SnakeDoctor Circus, είναι ότι ο 58χρονος τραγουδοποιός από το Κεντάκι στέκεται σε όσα ξέρει και μπορεί να υπηρετήσει. Δεν έγινε ξαφνικά κυνηγός ριζοσπαστικών ήχων, ούτε και έπαψε να αντιλαμβάνεται την country ως συνισταμένη σε έναν ήχο που εδράζεται σε rock στάνταρ και έχει ως βάση του την κιθάρα. Οπωσδήποτε, όμως, δεν είναι πια και ο άγαρμπος τραγουδιστής του "Achy Breaky Heart", αλλά ένας πιο ώριμος καλλιτέχνης, τόσο σε προσωπική, όσο και σε παικτική/ερμηνευτική συγκρότηση.

Με λιγότερες ηχηρές συμμετοχές σε σύγκριση με το Thin Line του 2016, το The SnakeDoctor Circus αποτυπώνεται ως πιο «ήσυχη» υπόθεση, με τον Billy Ray Cyrus πότε να παίζει τα Bob Dylan χαρτιά του (εποχής Nashville Skyline) και πότε να προσπαθεί να ακουστεί ως κάτι σαν Bruce Springsteen των Απαλαχίων, μιλώντας π.χ. για την απογοήτευση με το πώς λειτουργεί η σύγχρονή του Αμερικανική Δημοκρατία ("Goddess Of Democracy"). Σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν πετυχαίνει, σε καμία δεν αποτυγχάνει: όπως συχνά στην καριέρα του, μένει σε ένα ντεμί. Δεν τον βοηθάνε άλλωστε και οι στίχοι, οι οποίοι έχουν μεν πρόθεση να θίξουν και κοινωνικά θέματα (στο "The Reckoning", λ.χ., αντιπαραβάλλουν την ανεμελιά των πλουσίων με τους φτωχούς που καταφεύγουν στην κοκαΐνη για λίγα «όνειρα»), μα τους λείπουν τα καθαρά νοήματα και οι καίριες λέξεις.

Ως συνήθως, επίσης, ο Cyrus βρίσκεται στα καλύτερά του όταν καταφέρνει να παντρέψει τα παραπάνω με τον επαρχιώτικο τρόπο που μασάει τα αγγλικά ("Angel In My Pocket") και με εικόνες σαφώς μη αστικές, όπως λ.χ. η παρομοίωση με το κοτέτσι στην οποία στηρίζεται το "Guns, Gold & Guitars", όπου μια χαρακτηριστικά «παραπονιάρικη» κιθάρα συνδυάζεται ωραία με βιολί και με τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά της Bekka Bramlett στο ρεφρέν –κόρης της Bonnie Bramlett, της παλιάς «δόξας» των Delaney & Bonnie. Σε τέτοιες στιγμές αναδύονται αλαφριοί Waylon Jennings υπαινιγμοί, αρκετοί για να προσφέρουν το ζητούμενο country άλλοθι, αρκετοί όμως και για να σταθούμε με κάποιο έστω ενδιαφέρον και όσοι δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε τον Sturgill Simpson και την Kacey Musgraves ως country καλλιτέχνες.

Και καλά η Musgraves, θα μου πείτε, που είναι οφθαλμοφανής περίπτωση νερωμένων προδιαγραφών, για ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν ιδέα από country. Ισχυρίζεσαι όμως ότι ο Billy Ray Cyrus είναι καλύτερος από τον Sturgill Simpson; Όχι. Δεν το ισχυρίζομαι και δεν είναι. Απλά Sturgill Simpson θα ακούσουν ευκολότερα όσοι προσέρχονται στο country δισκοπότηρο από μια americana κατεύθυνση –που, ας το λήξουμε επιτέλους, ανήκει στο alternative rock φάσμα. Γι' αυτό και όσοι επιθυμούν να γράφουν δημόσια περί country, ας είναι διπλά προσεκτικοί: υπάρχουν κι αναγνώστες που έχουν τα «χιλιόμετρά» τους στο bluegrass, στο Grand Ole Opry, στο honky tonk και στο Νάσβιλ της Tammy Wynette και της Dolly Parton.

Να συζητήσουμε λοιπόν όσο θέλετε και τα περί country συντηρητισμού και τα περί του πώς μπορεί να αποδομηθεί ο παραδοσιακός της χαρακτήρας. Πριν όμως αποδομήσετε, πρώτα θα γνωρίσετε. Ειδάλλως θα φτάσει κάποτε η στιγμή που θα καταλάβετε ότι η ιστορία τιμωρεί τους αγνώμονες. Μέχρι τότε, κάποιοι θα προτιμήσουμε να μείνουμε με τον νέο Billy Ray, αντί να ακούσουμε Kacey Musgraves –μέχρι τουλάχιστον να ξαναβγάλει δίσκο ο Dwight Yoakam. Έστω και με αυτόν τον Billy Ray, που μπορεί να μην διαθέτει άσσους στο μανίκι και να μην παίρνει απαλλαγή για τη όλη χαζομάρα με την οποία έχει συνδυαστεί η παρουσία του στα αμερικάνικα τηλεοπτικά δίκτυα, πάντως έχει υπερβεί πια (εδώ και αρκετά χρόνια) το όλο αστείο με το "Achy Breaky Heart".

{youtube}axHcpuqcY4c{/youtube}