Michael Kiwanuka - Kiwanuka

Η τιτλοφόρηση ενός ντεμπούτο με το όνομα του πρωτοεμφανιζόμενου φορέα του αποτελεί δημοφιλή πρακτική στις τάξεις των νεόκοπων συγκροτημάτων και καλλιτεχνών που επιθυμούν να αυξήσουν την αναγνωρισιμότητά τους όσο περισσότερο γίνεται και να δηλώσουν τα διαπιστευτήριά τους με τον πιο γρήγορο, αποτελεσματικό και ξεκάθαρο τρόπο. Η επιλογή όμως μιας ήδη δημοφιλέστατης περσόνας –η οποία με δύο άκρως επιτυχημένους δίσκους και 7 χρόνια κλιμακούμενης δραστηριότητας έχει ήδη διαμορφώσει τον ήχο και την ταυτότητά της– να δώσει το όνομά της στο 3ο της άλμπουμ, φέρει εύγλωττο ειδικό βάρος. Είναι λες και φωνάζει: «Δεν είχατε δει τίποτα από εμένα ως τώρα. Αυτός είμαι, αυτός που θα ακούσετε σε αυτόν τον δίσκο».

Η φανταστική φωνή φωνάζει περήφανα από την προμετωπίδα του καινούριου άλμπουμ του Michael Kiwanuka, μαζί βέβαια με τα εξωτικά στοιχεία που συνθέτουν το επίθετο αυτού του ήδη αγαπημένου soul παιδιού της pop κουλτούρας. Και έχει κάθε λόγο να αισθάνεται περήφανος για τον νέο δίσκο, επιλέγοντάς τον ως κομβικό σημείο της καριέρας του και ως αντιπροσωπευτικό δείγμα της καλλιτεχνικής του ταυτότητας. Γιατί με το Kiwanuka καταφέρνει να εξελίξει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και το ιδίωμα που εκπροσωπεί, χάρη στην αριστουργηματική τεχνική του «εμπρός πίσω»· με την οποία βρίσκει, με ένα βέλος, το κέντρο του διπλού στόχου του (ταυτόχρονα) κλασικού και σύγχρονου.

Στο εξώφυλλο, κάτω ακριβώς απ’ το περήφανο όνομά του, ο Βρετανός τραγουδοποιός δεσπόζει με σολομώντεια αίγλη μέσα από ένα έξοχο pop ehnic πορτραίτο δια χειρός Markeidric Walker, καθρεφτίζοντας το είδωλό του στο Maggot Brain των Funkadelic (1971). Το διαπεραστικό, ερμητικό βλέμμα τραβάει τον ακροατή στα ενδότερα του δίσκου, ώστε να του συστήσει το νέο του βασίλειο.

Ένα βασίλειο ονειρεμένο για έναν καλλιτέχνη με το ποιον και τα χαρακτηριστικά του Michael Kiwanuka, που εκτείνεται από τις μελαγχολικές κοιλάδες του Marvin Gaye μέχρι τις γκρουβάτες κιθάρες του Jimi Hendrix. Ψηλά στον πύργο της παραγωγής, εντωμεταξύ, ο Danger Mouse –ηγεμόνας στη δική του επικράτεια– ενορχηστρώνει και συντονίζει τις λεπτές αποχρώσεις και λειτουργίες των άφθονων αναφορών, οι οποίες ξεχειλίζουν. Με την ανεκτίμητη δημιουργική σύμπραξη του χιπ χοπ παραγωγού Inflo ρετουσάρουν τον χωροχρόνο του άλμπουμ με εφέ που τα έχει ανάγκη, για να μην παγιδευτεί σ’ έναν φαύλο, ρετρό κύκλο.

Bαθιές μελαγχολικές λίμνες, όπως το "Piano Joint" και το "Hard Τo Say Goodbye" συμπλέκονται με gospel ξέφωτα σαν το "I've Been Dazed", δημιουργώντας ένα μορφολογικά πλούσιο έδαφος, εύφορο για την ανάδειξη των μηνυμάτων που φιλοδοξεί να στείλει ο 32άχρονος Λονδρέζος. Η κοινωνικοπολιτική διάσταση της τραγουδοποιίας του Kiwanuka, ο οποίος είχε αφήσει νυγμούς στο Love Αnd Hate (2016) με το "Black Man Ιn Α White World", εδώ ανδρώνεται κι αρθρώνεται με έναν άκρως γοητευτικό τρόπο. Θυμίζοντας (έστω και αμυδρά) το τραχύ βελούδο του μουσικού ακτιβισμού των μεγάλων φωνών του Human Rights Movement.

Από το εναρκτήριο "You Ain’t Τhe Problem" μέχρι το "Rolling" και το σύστοιχό του "Hero" –που μέσα από μια αποπλανητική γκρούβα βάλλει χορεύοντας κατά της αστυνομικής βίας– το Kiwanuka αναδεικνύεται σε άλμπουμ στέρεα τοποθετημένο στην ιστορική του συνθήκη. Η σταθερότητα αυτή του αποτυπώματος του δίσκου, αλλά και της ταυτότητας του Kiwanuka, της πίστης του δηλαδή στο κάτι λίγο διαφορετικό που επιχείρησε (και πέτυχε) να κάνει στον ήχο του, υπογραμμίζεται κι εκφράζεται πανηγυρικά στην κατακλείδα: το "Solid Ground" συμπυκνώνει όλη την υπαρξιακή αναζήτηση του δημιουργού του, καθώς και την κάθαρση του τελικού αποτελέσματος.

Σχεδόν 8 χρόνια μετά την πρώτη, ντροπαλή και νεανική χαιρετούρα του Home Again (2012) ο Michael Kiwanuka μας μιλάει λοιπόν γεμάτος αυτοπεποίθηση, αξιοποιώντας έξυπνα και δημιουργικά το εκτόπισμα που έχει αποκτήσει. Δεν είναι πια απλώς «αυτός που λέει εκείνο το ωραίο τραγούδι από το Big Little Lies». Το Kiwanuka είναι ο καλύτερος Michael Kiwanuka που έχουμε ακούσει κι ένας δίσκος που αξίζει κάθε δάφνη ενός μεγάλου προσωπικού ορόσημου.

{youtube}fb_S4aWI6Og{/youtube}