Ελάχιστα συγκροτήματα της τρέχουσας δεκαετίας έχουν καταφέρει να ακούγονται τόσο δυσπρόσιτα και τόσο προσεγγίσιμα την ίδια στιγμή, όσο οι These New Puritans. Με τις 3 κυκλοφορίες τους από το 2008 –τελευταία ήταν το αριστουργηματικό μα υποτιμημένο Field Of Reeds του 2013– οι Βρετανοί έχουν σμιλέψει έναν μυστήριο, άχρονο κόσμο, στα ενδότερα του οποίου συμβιώνει το αρχέγονο της μουσικότητας με το ηχητικό μέλλον, μέσα σε ένα αισθητικά σύγχρονο περιβάλλον. Μετά από 6 χρόνια απραγίας, λοιπόν, τα δίδυμα αδέρφια Barnett επιστρέφουν με το Inside The Rose, πιθανώς την πιο ολοκληρωμένη και συνειδητοποιημένη κατάθεσή τους.
Μια προσεκτική ματιά στη σημειολογία του εξωφύλλου, προσφέρει πολύτιμες αρχικές πληροφορίες για την κατανόηση του υλικού. Οι δύο πρωταγωνιστές ποζάρουν μπροστά από τον φακό με pop διάθεση: τα χέρια του Jack Barnett θυμίζουν αυτά του David Bowie στο Heroes (1977), ενώ ο έτερος αδερφός καρφώνει ευθεία το βλέμμα του, σαν φτασμένος star με αυτοπεποίθηση. Και οι δύο κάθονται μπροστά από βελούδινες, επιβλητικές κουρτίνες –φέρουν κάτι από εκείνες του κόκκινου δωματίου στο Twin Peaks– στο κέντρο ενός σκοτεινού, τσαλακωμένου πλαισίου, σαν παγιδευμένοι μέσα στο πιο αλλόκοτο όνειρο. Μια συμβολική αναπαράσταση του περιεχομένου του δίσκου, στο οποίο συνθετικές ιδέες αναβλύζουν ανεξάντλητες από μία οργιώδη δημιουργική φαντασία και στέκονται ανάμεσα σε αντιφάσεις· στο γνώριμο και στο ανοίκειο, στο συνειδητό και στο ασυνείδητο, στο πραγματικό και στο ανερμήνευτο, στο pop και στο «προχωρημένο», στο φως και στο σκοτάδι.
Η 4η δουλειά των These New Puritans ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα σε αυτούς τους πόλους, καθώς βιώνεται σαν μία πάρα πολύ χειροπιαστή φαντασίωση. Επιπλέον, πρόκειται για την πιο προσιτή συλλογή τραγουδιών στη δισκογραφία του γκρουπ, υπό την έννοια πως αποτελεί την πιο «ποποποιημένη» εκδοχή της μουσικής πρότασης που πραγματεύονται –χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι η τελευταία δεν παραμένει φιλόδοξη, τολμηρή, απαιτητική και αντισυμβατική. Ωστόσο, για τα δικά τους δεδομένα, οι Βρετανοί έκαναν εδώ μία υπέρβαση: κατάφεραν να λειάνουν με pop νυστέρι τις πιο εξεζητημένες πτυχές της δημιουργικής τους ύπαρξης, αφομοιώνοντάς τις μέσα από τη δικιά τους ηχητική ταυτότητα, η οποία αρνείται την εύκολη κατηγοριοποίηση.
Μπορεί λοιπόν το φάσμα των These New Puritans να παραμένει το ίδιο πλουραλιστικό, αλλά στο Inside The Rose μπήκαν ορισμένα εκλεκτικά φίλτρα, τα οποία οριοθετούν με θετικές επιδράσεις τον ήχο τους μέσα σε ένα πλαίσιο λιγότερο χαοτικό. Επίσης, τα φωνητικά του Jack Barnett αποτελούν ένα σημαντικό σημείο αναφοράς: ισορροπούν αβίαστα ανάμεσα στην αγορίστικη επιθετικότητα και στον άγουρο ρομαντισμό, οξύνοντας τη συναισθηματική ένταση των τραγουδιών.
Έτσι, το εισαγωγικό "Infinity Vibraphones" συνδυάζει την post δόμηση των Tortoise με το δραματουργικό στοιχείο των industrial συγκροτημάτων δεύτερης γενιάς, το "Beyond Black Suns" αναδεικνύεται σε μαγευτικό τραγούδι αριστοκρατικής pop –με κάποιον τρόπο χωράει οπερατικές άριες, χωρίς να ακούγονται άκαιρες– ενώ το ομότιτλο "Inside The Rose" φαντάζει σαν πείραμα για το πώς θα έμοιαζε ένα τραγούδι των Talk Talk σε παραγωγή του Jamie xx. Το ονειρώδες "Where The Trees Are On Fire" θα μπορούσαν να το είχαν γράψει οι Antlers αν δραστηριοποιούνταν στα 1980s, ενώ το "Α-R-P" ξεκινά ως φόρος τιμής σε soundtracks πρωτόλειων βιντεοπαιχνιδιών, μα εξελίσσεται σε κάτι που μοιάζει με συνεργασία Oneohtrix Point Never και Air.
Συμπερασματικά, το Inside The Rose είναι ό,τι πιο κοντινό σε pop δίσκο έχουν να επιδείξουν οι These New Puritans. Δεν δημιούργησαν ωστόσο ένα «εναλλακτικό pop άλμπουμ με πειραματικές ανησυχίες», αλλά προχώρησαν σε μια ενδιαφέρουσα μετάλλαξη της κεντρικής ιδέας που διέπει τη φιλοσοφία τους, αυτή που τους θέλει να πειράζουν συνεχώς τη μουσική τους φόρμουλα, μέχρι να κοινωνήσουν κάθε πτυχή της εξελισσόμενης καλλιτεχνικής τους ύπαρξης. Και είναι εντυπωσιακό, ότι ακόμη και η πιο mainstream έκφρασή τους, ακούγεται σαν όαση διαφορετικότητας και πρωτοπορίας, συγκριτικά με την πλειονότητα των σημερινών «εναλλακτικών» κυκλοφοριών.
{youtube}nnW__v4zBvA{/youtube}
