Ας το πάρουμε απόφαση: ο frontman που υπήρξε μία από τις βασικότερες πηγές έμπνευσης της δεκαετίας του 1990 και άφησε το στίγμα του στην Generation X γράφοντας ροκ τραγούδια που ζέσταναν την καρδιά μας, έχει χαθεί οριστικά.
Ο Billy Corgan, ο οποίος έδωσε φωνή στη «μελαγχολία και στην αέναη θλίψη» της νιότης μας και όρισε ως σημείο βρασμού το ZERO για το εναλλακτικό rock, κατάντησε ο ίδιος να μας προκαλεί θλίψη και να συμπεριφέρεται σαν μηδενικό. Εκείνο όμως που δεν έχει εξαφανιστεί ολοσχερώς είναι το αδιανόητο ταλέντο του στην τραγουδοποιία· το Oceania (2012) και το Monuments Τo Αn Elegy (2014) που κυκλοφόρησε με το όνομα των Smashing Pumpkins ήταν αξιόλογοι δίσκοι, με ωραίο υλικό. Θα ήμουν λοιπόν άνετος με τον σημερινό Corgan αν ήταν απλά ένας εμμονικός «has been», ο οποίος γκρινιάζει για τα περασμένα μεγαλεία. Δυστυχώς, οι λόγοι που κάνουν δύσκολη την προσέγγιση του νέου σόλο δίσκου του, είναι σοβαρότεροι.
Τα τελευταία 20 χρόνια, μετά την τελευταία πραγματικά σπουδαία δουλειά του (Adore), ο Corgan θρέφει με παράλληλες δραστηριότητες την ανεπίκαιρη παράνοιά του. Να αφήσουμε στην άκρη τη χρηματοδότηση αγώνων wrestling ως εκκεντρικότητα, να αγνοήσουμε (με το ζόρι) τη new age ιστοσελίδα που είχε φτιάξει για θέματα αρμονίας ψυχής, σώματος και πνευματικής αφύπνισης. Να υποβιβάσουμε σε επίπεδο «κουτσομπολιού» τα παραληρηματικά ξεκατινιάσματα στο Twitter και τη σχέση του για ένα φεγγάρι με την Tila Tequila –το trash σελεμπριταριό που είχε εκφραστεί θετικά για τον Χίτλερ.
Πώς όμως να προσπεράσουμε ότι ο άνθρωπος έχει εξισώσει δημόσια τους διαδηλωτές στις προεκλογικές ομιλίες του Ντόναλντ Τραμπ με την Κου Κλουξ Κλαν; Πώς να παραβλέψουμε ότι είναι τακτικός καλεσμένος στην αμφιλεγόμενη εκπομπή του ακροδεξιού Alex Jones, όπου μιλάνε για θεωρίες συνωμοσίας; Σε μία απ’ αυτές που άντεξα να δω 10 λεπτά, ο Corgan έκανε παραλληλισμό της Φάρμας των Ζώων με το ...Matrix, μιλώντας για ελευθερία της σκέψης στη Nέα Tάξη Πραγμάτων. Για να ακούσεις πια με καθαρό μυαλό τα τραγούδια του, πρέπει να ρυθμίσεις στο mute τέτοιες άβολες σκέψεις.
Πού μας αφήνουν όλα αυτά ως προς το Ogilala;
Αφιέρωσα δύο παραγράφους στη ζωή του Corgan γιατί είναι αδύνατο να συγκεντρωθείς στα νέα του τραγούδια χωρίς να τον ακούς να σου ψιθυρίζει στο αυτί θεωρίες για τη συνωμοσία της κλιματικής αλλαγής, για τα επικίνδυνα εμβόλια, για την επίπεδη Γη ή για ό,τι άλλο του καίει τον εγκέφαλο. Αυτό το «Take me as I am» που τραγουδάει ικετευτικά στο “The Spaniards”, είναι το πιο ανέφικτο πράγμα που μπορεί πια να μας ζητήσει.
Αρχικά, μας συστήνεται ως William Patrick· ποιος αφυπνισμένος πνευματικά 50χρονος θέλει άλλωστε να αποκαλείται ακόμα Billy; Στη συνέχεια αποδεσμεύεται από ηλεκτρονικούς ήχους και κρουστά και επιχειρεί να φέρει στο προσκήνιο την ακουστική του πλευρά, στο ύφος που θα ακούγονταν οι R.E.M. σε unplugged διασκευές του Elton John. Η παραγωγή του Ogilala ανήκει στον Rick Rubin, ο οποίος αναδεικνύει στη μίξη τη φωνή του Corgan, χωρίς να την καλλωπίζει. Ο τραγουδοποιός αφήνει τις ρωγμές της φωνής του να φανούν, χωρίς ρετούς. Έχει διανύσει μια διαδρομή 30 χρόνων για να έχει ακομπλεξάριστη αυτοπεποίθηση στο μικρόφωνο. Παρά την αμεσότητα και την ειλικρίνεια του εγχειρήματος, όμως, ο Corgan είναι 20 χρόνια νεώτερος απ' ό,τι θα 'πρεπε για να κάνει ο Rubin μαζί του το κόλπο που έκανε με τον Johnny Cash. Όπως δεν του είχε βγει η shoegaze στροφή στο άλλο του σόλο άλμπουμ, το The Future Embrace (2005), έτσι δεν λειτουργεί και η ακουστική εκδοχή απ’ το σκαμνί του έμπειρου folk τροβαδούρου.
Βέβαια, τα ίδια τα τραγούδια δεν φταίνε καθόλου για την όποια αστοχία του δίσκου. Ο Corgan έχει στον οργανισμό του το ίδιο ένζυμο με τον Paul McCartney και τον Burt Bacharach, αυτό που έχουν δηλαδή οι άνθρωποι στων οποίων το κεφάλι συνωστίζονται χιλιάδες μελωδίες, που θέλουν να βγουν προς τα έξω. Εξακολουθεί να είναι καλός συνθέτης, να περιφρονεί μεγαλοπρεπώς τα κλισέ και να έχει μια ακαταμάχητη θηλυκότητα στον τρόπο με τον οποίον εκφράζεται. Και με τραγούδια όπως το “Processional” και το ”Aeronaut”, διατηρεί την ικανότητά του να μας ρίχνει, παρόλο που του τα έχουμε μαζεμένα.
Ο «artist formerly known as Billy Corgan» κάποτε μας έκανε να νιώθουμε ότι πετάμε πάνω από έναστρους ουρανούς με τις κιθάρες του Siamese Dream. Φέτος μας χαρίζει έναν δίσκο γεμάτο με γλυκά και καλοσυνάτα τραγούδια, όπως το "Shiloh", στο οποίο βγάζει τον Nick Drake από μέσα του. Μια λεπτή γραμμή χωρίζει όμως το γλυκό από το αδιάφορο, καθώς δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα βρεθεί κάποιος που θα ανατρέχει σε αυτά τα κομμάτια, ακόμα κι αν τα ευχαριστήθηκε σε πρώτη ακρόαση: το Ogilala θα αρέσει σε όλους αλλά θα εξατμιστεί σύντομα, ακόμη και στα αυτιά των πιο ορκισμένων αμετανόητων.
Τελικά, ισχύει το «The world is a vampire».
Και θύμα του είναι ο Corgan, ο οποίος είχε τον κόσμο στα πόδια του και κατέληξε ημίτρελος και ταλαντούχος, εγκλωβισμένος σε ένα τηλεοπτικό reality δικής του κατασκευής, έρμαιο των εμμονών και του πολέμου που διαδραματίζεται μόνο στο κεφάλι του. Ελπίζω το επόμενο άλμπουμ να μην τον βρει να διαφημίζει στην τηλεόραση βιβλία με αποκαλύψεις για Νεφελίμ, αλλά να ξαναπιάσει τις κιθάρες του Gish και να τραγουδήσει με την πνιχτή και χαδιάρα φωνή του όσα βασανίζουν το υπέροχα παράξενο μυαλό που απολαμβάναμε πριν τη new age αυτοβελτίωση και τους εξωγήινους.
{youtube}36_4dx_0Qdk{/youtube}
