Μερικές φορές μπορεί να είσαι πράγματι μοναδικός, μα να μην κατορθώνεις να το μεταφράσεις αυτό σε «συναρπαστικός».
Οι Shabazz Palaces, ας πούμε, βρίσκουν έναν δικό τους τρόπο να μιλήσουν για όσα τους καίνε –για την Αμερική που έβγαλε Ντόναλντ Τραμπ στις κάλπες, για τον κόσμο μας γενικότερα, τον οποίον θέλουμε πάλι ως κλειστό σύστημα, γυρνώντας την πλάτη στους ανοιχτούς ορίζοντες της έναρξης του νέου μιλένιουμ. Επινοούν έτσι ένα εξωγήινο ον και στο Quazarz: Born On A Gangster Star (το ένα από τα δύο φετινά τους άλμπουμ, που λειτουργεί ως «μέρος πρώτον») το βάζουν να περιδιαβαίνει τις Η.Π.Α. των καιρών μας.
Ο Quazarz γίνεται λοιπόν κάτι σαν τον Αντικειμενικό Παρατηρητή του Adam Smith, μια μορφή συνείδησης της επίκαιρης Αμέρικα σε πρώτο πλάνο, του σύγχρονου Δυτικού ανθρώπου σε δεύτερο. Ακριβώς όμως γιατί η μουσική των Shabazz Palaces παραμένει αντισυμβατική και ταγμένη στη διασυνοριακή των μουσικών ειδών δυναμική, η όποια ποιητικότητα ελλοχεύει στους στίχους και στην εκφορά τους συχνά εξανεμίζεται, καταπλακωμένη από τις προχωρημένες ηχητικές ανησυχίες του χιπ χοπ διδύμου. Με πιο απλά λόγια; Το concept χάνεται, εκτός και κάτσεις να διαβάσεις με προσοχή τα όσα δεν μπορείς να ακούσεις καθαρά. Έχεις ήδη δηλαδή χάσει κάτι από τη συνήθη μαγεία της ακρόασης.
Μουσικά, πάντως, οι Ishmael Butler & Tendai Maraire κάθε άλλο παρά απογοητεύουν. Το Quazarz: Born On A Gangster Star απηχεί την περιπέτεια του φοβερού πρώτου τους δίσκου Black Up (2011), ενώ ακολουθεί κατά πόδας το πολυσυζητημένο Lese Majesty του 2014, για το οποίο ο Τάσος Μαγιόπουλος τόσο εύστοχα έγραψε (εδώ) ότι ήταν γεμάτο από «χαμηλωμένα στη μίξη ψιθυρίσματα, μπιρμπιλωτούς ήχους, απροσδιόριστα ακουστικά ερεθίσματα και ναρκοληπτικά beats».
Τα beats, λοιπόν, εξακολουθούν κι εδώ να ποντάρουν σε αυτήν τη ναρκοληπτική αίσθηση, ενώ οι ήχοι παραμένουν συναρπαστικά ...μπιρμπιλωτοί, χτίζοντας ένα μπάσταρδο χιπ χοπ με φουτουριστική αύρα. Ένα πραγματικό παιδί του ανακατεμένου 21ου αιώνα, που με την ίδια άνεση με την οποία απηχεί τη ραπ παρακαταθήκη και με την ίδια ευφυΐα που σαμπλάρει το "I Really Love You" της Dee Dee Sharp (R&B μικροεπιτυχία του 1965) στο "Shine A Light", μπορεί να λοξοδρομεί και προς τα ηλεκτρονικά της Warp ή να διασχίζει τα «μαύρα» σύνορα της τζαζ αυτοκρατορίας. Το ελλειπτικό "Since C.A.Y.A.", το "Parallax", το "Fine Ass Hairdresser" και το "Moon Whip Quäz" είναι μερικές ακόμα κορυφές ενός άλμπουμ χωρίς σκαμπανεβάσματα, με μια «υπόγεια» μα οπωσδήποτε λειτουργική ροή, η οποία αποδεικνύεται ταμάμ για την ενίοτε ψιθυριστή, ενίοτε παραμορφωμένη αισθητική που χαρακτηρίζει το flow των Shabazz Palaces.
Όμως αυτή τη φορά, κάτι λείπει. Εκείνο το «μαγικό» ένζυμο που κάνει μια μουσική δουλειά να απογειώνεται δείχνει απόν, απομακρύνοντας έτσι το καλό νέο άλμπουμ των Shabazz Palaces από την επικράτεια του Σπουδαίου. Ο Alexis Petridis της Guardian το αποδίδει στο ότι το καινούριο υλικό «γλυκαίνει», γενόμενο πιο προσβάσιμο, δεν νομίζω όμως ότι έχει δίκιο –και οπωσδήποτε δεν τον επιβεβαίωσαν τα αμερικάνικα charts, στα οποία χάθηκε η εμπορική δυναμική που είχαν αναπτύξει οι ως τώρα δίσκοι.
Περισσότερο πιστεύω ότι φταίει μια χαλαρότητα εκ μέρους των Shabazz Palaces και κυρίως του παραγωγού τους Blood, ο οποίος στις 2 εβδομάδες ηχογράφησης άφησε τις ιδέες τους να απλωθούν, με αποτέλεσμα να δείχνουν ως σκορποχώρι, αφού περισσότερο αιωρούνται πάνω από το σύνολο, παρά μετουσιώνονται σε σφιχτά κομμάτια-στιγμιότυπα. Δεν παύει πάντως το Quazarz: Born On A Gangster Star να είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες χιπ χοπ δουλειές που μπορεί ν' ακούσει κανείς φέτος, αξίζει δε ως δείγμα της συνολικότερης αισθητικής ματιάς του γκρουπ να δείτε αυτό το τόσο έξω από τα συνηθισμένα βιντεοκλίπ που έφτιαξαν για το "Shine A Light", αμέσως παρακάτω.
{youtube}Zc3LHxEjKNc{/youtube}
