Σαν παιδί, μία από τις αγαπημένες μου ασχολίες ήταν η κατάδυση στη δισκοθήκη συγκεκριμένου συγγενικού προσώπου. Εκτός από τη δεδομένη αγάπη για την ίδια τη μουσική, κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός πως στη συλλογή του δεν υπήρχαν σύνορα και φραγμοί, καθιστώντας έτσι ιδιαίτερα αυξημένες τις πιθανότητες να συναντήσεις κάτι διαφορετικό και ιδιαίτερο. Όταν σκόνταψα λοιπόν στο Blowout Comb των Digable Planets, εκείνο που μου τράβηξε την προσοχή στην αρχή ήταν το εικαστικό μέρος: κρεμ πλαίσιο με μωβ να σπάει τη μονοτονία, γραμματοσειρά που δεν είχες συνηθίσει κι ένα εξώφυλλο δίχως καμία σχέση με ό,τι είχες στο μυαλό σου ως «πρόσοψη χιπ χοπ δίσκου». 20 χρόνια μετά, ο Butterfly των Digable Planets συνεχίζει να φτιάχνει μουσική –πλέον ως το ένα δεύτερο των Shabazz Palaces· όμως αυτή η διάθεση απόδρασης από τα τετριμμένα και αναμενόμενα δεν τον έχει εγκαταλείψει. Το πιστοποιεί άλλωστε και το φετινό Lese Majesty.
«Καινοτομία», «πρωτοπορία», «νεοτερισμός» φαίνονται να είναι τα συνήθη σχόλια για το δεύτερο άλμπουμ των Shabazz Palaces στον ξένο τύπο. Σύμφωνοι, δεν συναντάς συχνά ένα τέτοιο χαρμάνι ετερόκλητων επιρροών και ηχητικών στυλ, αλλά το alternative hip hop υπάρχει ως έννοια αρκετά χρόνια: δεν χρειάζεται λοιπόν να μιλάμε ντε και καλά για φρεσκαδούρα, κάθε φορά που εμφανίζεται ένας πραγματικά καλός δίσκος από αυτόν τον χώρο. Το Lese Majesty πράγματι βέβαια βρίσκει τους δημιουργούς του να βρίθουν από ιδέες και να χρησιμοποιούν κάθε λογής περίεργα μουσικά μοτίβα, τα οποία τοποθετούνται μάλιστα στρατηγικά στο όλο σύνολο, διαμορφώνοντας κάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί ως ηχητική προσομοίωση διαγαλαξιακού ταξιδιού –πασπαλισμένου ασφαλώς με κάθε λογής μουσική αστρόσκονη.
Το να ξεχωρίσεις τραγούδια από ένα τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο σύνολο κομματιών δεν δείχνει απαραίτητο (ή σωστό), εξυπηρετεί όμως έναν σκοπό. Δεν μπορείς ας πούμε να μην αναφέρεις το “Solemn Swears” με τα τόσο τριπαριστά μπλιμπλίκια και το μπάσο που θαρρείς και βγήκε από τις ένδοξες μέρες του IDM και της Warp: μαζί, τα στοιχεία αυτά χτίζουν μια υπνωτιστική διάθεση, νιώθεις σαν να βρέθηκες σε κάποιο δωμάτιο γεμάτο με μεθυστικές αναθυμιάσεις, μόνος με τις σκόρπιες σκέψεις σου περί ύπαρξης, θνησιμότητας, του αύριο και του κάποτε. Λίγο μετά, το απλό στη σύλληψη μα εθιστικό επαναληπτικό μοτίβο του “…Down 155th In The MCM Snorkel” θα σε βάλει στον ρυθμό του, θα σε αιχμαλωτίσει με κυκλωτικές κινήσεις και εν τέλει θα σε ρουφήξει μέσα του, σαν διαστημικός κυκλώνας, εκσφενδονίζοντάς σε χιλιάδες έτη φωτός μακριά. Όταν δε όλο αυτό το φουτουριστικό περιτύλιγμα συναντήσει τους πρωτόγονους αφρικανικούς ρυθμούς –όπως λ.χ. στο “#CAKE” ή στο motorik beat του “MindGlitch Keytar TM Theme”– καταλαβαίνεις πως το Lese Majesty δεν βγήκε κατά τύχη. Τούτοι εδώ οι τύποι από το Σιάτλ έχουν ακούσει πολύ μουσική στη ζωή τους· την έχουν μελετήσει, διυλίσει, αναλύσει και ενσωματώσει στη δική τους διεστραμμένη αλλά πραγματικά εμπνευσμένη άποψη περί χιπ χοπ.
Χαμηλωμένα στη μίξη ψιθυρίσματα, μπιρμπιλωτοί ήχοι, απροσδιόριστα ακουστικά ερεθίσματα και ναρκοληπτικά beats φροντίζουν λοιπόν να πλαισιώσουν και να χαρακτηρίσουν με την παρουσία τους το φετινό ταξίδι των Shabazz Palaces, δίνοντάς μας στην πορεία έναν από τους αδιαφιλονίκητους δίσκους «της χρονιάς». Κι όχι λόγω πρωτοτυπίας, αλλά κυρίως λόγω του υψηλού γούστου και επιπέδου που επιδεικνύεται εδώ. Ε, δεν βλάπτει βέβαια που μας θυμίζουν και την ATLiens περίοδο των Outkast ή και γενικότερα τη διευρυμένη οπτική των clouddead περί μαύρης μουσικής! Αποτελούν άλλωστε, ως σχήμα, νοητή συνέχεια του εξελικτικού οράματος των παραπάνω. Το οποίο, αν κρίνουμε από το Lese Majesty, όχι μόνο ζει αλλά συνεχίζει να εμπνέει υπέροχη μουσική μέσα στο διηνεκές του χρόνου.
{youtube}GFGLQe65Abg{/youtube}
