Πιάνοντας ξανά το νήμα που με τόσο ενθουσιασμό ξετύλιξε στη δεκαετία του 1970, ο Mike Oldfield επιστρέφει στο Ommadawn. Θέλοντας να ζήσει πάλι την περιπέτεια της αναζήτησης των κέλτικων ριζών της folk Βρετανίας, και μαζί, ίσως, τα «μαγικά» χρόνια της δικής του νιότης. Μετά 40 έτη, όμως, δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά.
Γίνεται βέβαια κάπως πιο εύκολο, όταν είσαι ο Mike Oldfield. Ένας δηλαδή ευφυέστατος μουσικός, με χαρακτηριστικό ήχο στις κιθάρες, αλλά κι ένας σπουδαίος συνθέτης, ικανός να θέτει τις ροκ αναφορές σε τροχιά ψηλάφησης παρυφών έξω από τα συνήθη όρια της pop culture. Κάτι που ποτέ δεν του συγχώρεσαν οι αρθρογράφοι-θιασώτες της τελευταίας, υποβιβάζοντας (αν όχι παραβλέποντας) τις δουλειές του σε κάθε σχεδόν λίστα με «τα καλύτερα» των 1970s. Να τα πούμε κάποια στιγμή κι αυτά τα πράγματα, καιρός τους είναι: σημαίνουσα μουσική δεν έφτιαξαν μόνο οι punks και οι πρόγονοι/απόγονοί τους, ούτε όσοι διάλεξαν να μην απομακρυνθούν από το radio-friendly κλίμα.
Στο Return To Ommadawn, λοιπόν, θα θαυμάσεις την άνεση με την οποία οι Fender Telecaster αρθρώνουν έναν ηλεκτρικό λυρισμό με μεγαλειώδεις διαστάσεις (ιδίως στο part I) ή το πώς διαπλέκονται με ένα χλιδανό πλήθος οργάνων: hammond, mellotron, πιάνο, μαντολίνα, ηλεκτρικό/ακουστικό μπάσο, σπανιόλικες φλαμένγκο κιθάρες, φωνητικά samples από το πρωτότυπο Ommadawn, αφρικάνικα επιτραπέζια τύμπανα, glockenspiel, σφυρίχτρες, φαρφίσα, μπάντζο, κέλτικη άρπα, γιουκαλίλι, αλλά και πιο «μυστήριες» παρουσίες (vox continental, bodhrán), φτιάχνουν από μόνα τους ένα ολόκληρο σύμπαν ήχων. Και φυσικά, τα παίζει για ακόμα μία φορά ο ίδιος ο Oldfield. Ναι, όλα.
Αν κάτι δεν λαμβάνει υπόψιν του εδώ ο δημιουργικός του νους, είναι αυτό που δεν υπολογίζουν συνήθως όσοι τόσο νοσταλγούν τα περασμένα, ώστε επιχειρούν να ξαναδημιουργήσουν κάπως τις συνθήκες όσων έζησαν κάπου, κάποτε: δεν είναι πια ούτε εκείνοι οι ίδιοι άνθρωποι.
Το Ommadawn, λοιπόν, διαφεύγει· η νέα επίσκεψη, δεν αποβαίνει γόνιμη. Παρά τις περίτεχνες ενορχηστρώσεις, παρά τις μελωδικές εκλάμψεις, παρά τη γενικότερη γοητεία του ηχητικού οικοδομήματος, η επιστροφή δεν έχει κάτι να προσθέσει. Κι επειδή ούτε ο Oldfield είναι πια στα 63 του εκείνο το 22χρονο παλικάρι που κλείστηκε στον προσωπικό του Φάρο στα σύνορα Αγγλίας - Ουαλίας ώστε να χαθεί ανενόχλητος στις αρχέγονες χάρες των uilleann pipes (σε μια τυχαία, μα άκρως συμβολική γεωγραφικώς κίνηση για τα όσα αναζητούσε τότε), ορισμένα πράγματα στο part II του φεύγουν προς τις άχρωμες new age κατευθύνσεις στις οποίες τον έχουμε δει να κινείται σε πιο πρόσφατα χρόνια.
Οι παλιοί φίλοι, όσοι θέλουν κι εκείνοι να νοσταλγήσουν μαζί του τα δημιουργικά 1970s, έχουν βέβαια κάθε λόγο να αναζητήσουν το παρόν άλμπουμ –το δείχνει άλλωστε και το #4 των βρετανικών charts, ότι το έκαναν. Είναι πράγματι μια αξιοπρεπής δουλειά, με μία μίνιμουμ κλάση που παραμένει αδιαπραγμάτευτα ποιοτική. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και μια μέτρια υπόθεση, βασισμένη σε ένα παρελθοντικό όραμα.
{youtube}Uo-nDlzAGhk{/youtube}
