Πόσο συχνά βλέπουμε metal μπάντα (και δη βρετανική) να καταπιάνεται στιχουργικά με την αποικιοκρατία, και μάλιστα με κριτικό ύφος; Σχεδόν ποτέ. Και γενικότερα, το ιστορικό παρελθόν εξαιρετικά σπάνια λειτουργεί για το heavy metal ως πεδίο κριτικής σκέψης –είθισται η ματιά επί αυτού να συνάδει με τα κυρίαρχα εθνικά αφηγήματα, με σκοπό μάλλον την ενδυνάμωση, παρά το ταρακούνημά τους.
Αν πάρουμε την εποχή των εξερευνήσεων, για παράδειγμα, εκείνο με το οποίο πιθανότατα θα καταπιαστεί μια μπάντα, θα είναι η αίσθηση της περιπέτειας, της ανακάλυψης ενός νέου, φρέσκου κόσμου, της διεύρυνσης του ορίζοντα (οι πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό είναι οι Angra). Μια τυπικά νεανική αντιμετώπιση, η οποία δεν θα κάτσει να σκαλίσει τα σκοτεινότερα θέματα μιας τέτοιας περιόδου: τη δουλεία, τις εκκαθαρίσεις ιθαγενών πληθυσμών, την πολιτισμική επιβολή. Όλο αυτό έχει να κάνει σίγουρα με τη διάθεση για αποπολιτικοποίηση που λίγο-πολύ επικρατούσε (και επικρατεί) στον ήχο, όσο και με τη λατρεία του metal για το εφηβικό. Φυσικά εξαιρέσεις υπάρχουν, με προφανές παράδειγμα από το Ηνωμένο Βασίλειο τους Skyclad.
Όπως και να έχει, οι Σκωτσέζοι Ashenspire χτίζουν το ντεμπούτο τους με θεματικό άξονα την κριτική προς την αποικιοκρατική τακτική, αλλά και προς τον αχαλίνωτα καπιταλιστικό χαρακτήρα της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Μουσικά, φαίνεται πως έχουν λιώσει τους δίσκους των A Forest Of Stars. Εδώ δηλαδή έχουμε καλογυαλισμένο avant-garde black metal, με βάση στις ατμόσφαιρες και ματιές στους Devil Doll. Μετά μάλιστα την πρώτη ακρόαση, θεώρησα πως πρόκειται για κάποιο project των γνωστών Εγγλέζων ή πως (έστω) υπάρχει συμμετοχή μέλους τους, ενώ τίποτα τέτοιο δεν ισχύει.
Δύο είναι τα χαρακτηριστικά που προδίδουν αυτήν την πλασματική συγγένεια: το πανταχού παρόν βιολί, το οποίο ίπταται πέριξ των κομματιών κλέβοντας πολλάκις την παράσταση από τις κιθάρες· και τα καθαρά φωνητικά, με την απελπισμένη οργή και την εξευγενισμένη άρθρωση, τα οποία έχουν κάτι από τη μελαγχολία του gothic. Ακόμη όμως και το γενικό βικτοριανό πνεύμα που επικρατεί στον δίσκο είναι ένα σημείο τομής, έστω κι αν οι Ashenspire ασχολούνται με τη λιγδερή και διαβρωμένη πλευρά της εποχής και όχι με την φαντασμαγορία –η οποία βρίσκεται πάντως πολύ πιο κοντά από όσο θα περίμενε κανείς.
Η πεντακάθαρη παραγωγή αφήνει τη μουσική των Σκωτσέζων να αναπνεύσει με άνεση, ακόμη και στα blast-beat παθιασμένα σημεία, στα οποία μάλιστα διαπρέπουν. Εκεί που σκαλώνουν, είναι στη σύνθεση. Ιδέες υπάρχουν, αλλά, εν αντιθέσει με τους A Forest Of Stars, οι Ashenspire παρασύρονται από την ατμόσφαιρα που δημιουργούν, δίχως να έχουν την εμπειρία να τιθασεύσουν την πορεία τους. Έτσι, λείπουν οι κορυφώσεις και κυρίως τα σημεία που θα διαφοροποιήσουν τα κομμάτια αρκετά ώστε να αποκτήσουν προσωπικό χαρακτήρα. Είναι όμως αρκετά υποσχόμενοι και τα δείγματα του Speak Not Οf Τhe Laudanum Quandary δείχνουν ότι έχουν τα φόντα για μεγάλη βελτίωση στο επόμενο βήμα τους. Συν τοις άλλοις, θέλουμε καλλιτέχνες με σκεπτόμενο πολιτικό στίχο στο metal, ειδικά στην παρούσα εποχή.
{youtube}ytoZRboaUWY{/youtube}
