Είναι λίγο εκνευριστική η φετιχιστική εμμονή μιας μερίδας ιδιαίτερα ταλαντούχων μουσικών στη Νορβηγία με τη σταγονομετρική παραγωγή μουσικής. Είτε τον Snorre πιάσεις με το πανταχού απόν εδώ και 15 χρόνια 2ο άλμπουμ των Thorns, είτε τους Fleurety με τα 4 EP εντός 8 ετών (συνολικής διάρκειας μόλις 42 λεπτών), σε διατρέχει ως ακροατή ένα παράπονο. Δεκτή η τελειομανία και η χαλαρή ενασχόληση, αλλά είναι στιγμές που θέλεις να ανέβεις στα τιμημένα χώματα των Βορείων και να πλιατσικολογήσεις τις όποιες ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις τους.
Όπως και να έχει, οι Fleurety ευτυχώς δεν είναι τόσο μοναστικά σιωπηλοί όπως οι Thorns, και ανά κάποια χρόνια μας τροφοδοτούν με σφηνάκια-υποσχέσεις καταιγιστικής ευφυίας. Λέω υποσχέσεις, γιατί μέσα σε 10 λεπτά –κατά μέσο όρο τόσο διαρκεί η κάθε κυκλοφορία της 2ης περιόδου τους– είναι πρακτικά αδύνατο να ξεδιπλωθεί το (αναμφίβολο) ταλέντο των Svein Egil Hatlevik & Alexander Nordgaren. Τα 3 προηγούμενα EP ήταν, κιθαριστικά μιλώντας, ξεκάθαρα μαυρομεταλλικά προσανατολισμένα· τα 2 πάλι κομμάτια του φετινού Fragmenta Cuinsvis Aetatis Contemporaneae διακατέχονται από διάθεση πειραματισμού, σε βαθμό που θυμίζουν κάπως στιγμές του 2ου και τελευταίου τους full-length, του Department Of Apocalyptic Affairs (2000).
Το πρώτο εκ των 2 τραγουδιών, “Consensus”, ακολουθεί μια experimental noise προσέγγιση ενώ οι μηχανικές σε υφή κιθάρες δεν θα ήταν άτοπο να χαρακτηριστούν ως εντασσόμενες στο ευρύτερο no wave κίνημα. Με το βαθύ μπάσο και τις φαινομενικές αντηχήσεις του –σαν μέσα από γυάλινα μπουκάλια– και με τις βιομορφικές κινήσεις των κιθάρων, δίνεται η εντύπωση πως το κομμάτι απλώνει ένα μηχανικό δίχτυ εν μέσω πηχτού περιβάλλοντος. Στην τελική, ένα κομμάτι σαν ψυχρό ντοκιμαντέρ, βγαλμένο από βυθό με μεγάλο ιξώδες.
Όσο για το 2ο μέρος της κυκλοφορίας, το “Carnal Nations”, τα πράγματα είναι λίγο πιο μελαγχολικά και παραδοσιακά, με ισοβαρείς αναλογίες και κυριαρχίες εγχόρδων. Αν οι Strid και οι Manes των demo είχαν ένα κοινό ήρεμο όνειρο, τότε αυτό θα ήταν το συγκεκριμένο κομμάτι. Πολύ απλές και ευχάριστες μελωδίες, με νοσταλγικό άρωμα, αποδεικνύουν για μία ακόμη φορά πως το σκοτάδι μπορεί να περιέχει θαλπωρή.
Δεδομένα: 4 χρόνια μετά το προηγούμενο EP· μία κυκλοφορία· 2 όμορφα instrumental κομμάτια· 12 λεπτά συνολικά. Ας είναι. Έμεινα διψασμένος λόγω διάρκειας, αλλά στα άτομα που έχουν δημιουργήσει το Min Tid Skal Komme (1995), δεν μπορώ παρά να χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη. Το ότι συνεχίζουν να δισκογραφούν διακριτικά με ρυθμούς καφενείου είναι κάτι σαν κερασάκι στην τούρτα. Το ότι αυτά τα σφηνάκια περιέχουν ποιοτική μουσική είναι αναμενόμενο, αλλά και παράλληλα τόσο ικανοποιητικό. Ανανεώνουμε το ραντεβού με τους Νορβηγούς για την επόμενη δεκαετία.
{youtube}sNNr-q-v2-M{/youtube}
