Ο frontman των Parquet Courts εγκαταλείπει την Νέα Υόρκη, μετακομίζει στην Ευρώπη και ηχογραφεί ένα άλμπουμ για όλα αυτά που άφησε πίσω, μπερδεύοντας πεζές περιγραφές της καθημερινότητας με έντονα φιλοσοφική διάθεση.

Ένας soul δίσκος-βάλσαμο από εκείνους του οποίου τη συντροφιά και θαλπωρή αποζητά κανείς ξανά και ξανά.

O Shabaka Hutchings αφήνει στην άκρη το σαξόφωνό του και παρουσιάζει ένα νέο πρότζεκτ, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αφροκεντρική ουσία και την UK Jazz μανιέρα.

Η latin house συναντά την art-pop, την cumbia, την κεντρικοευρωπαική techno και την ambient σε ένα εξαιρετικό ντεμπούτο άλμπουμ που ηλεκτρίζει ακαριαία την σωματική μνήμη  και αυξάνει την παραγωγή ενδορφινών.

Η Αμερικανίδα rapper και slammer κάνει την αυτοκριτική της και μοιράζεται την αλήθεια της μέσα από έναν hip hop δίσκο που φαντάζει αυθόρμητος, μα στον οποίο όλα είναι προμελετημένα μέχρι λεπτομέρειας.

Ο φετινός δίσκος συνεργασίας των τριών ταλαντούχων Αμερικανίδων τραγουδοποιών είναι ίσως το πιο ολοκληρωμένο project στο οποίο έχουν εμπλακεί μέχρι σήμερα, μαζί ή χωριστά.

Soulful ιστορίες από την Louisiana για απώλειες, λασπότοπους και αλιγάτορες από έναν τυφλό και ηλικιωμένο μα οξυδερκή bluesman, με τη συνδρομή των The Black Keys.

Μια σπουδαία επιστροφή ενός σπουδαίου indie darling στη φόρμα που θριαμβεύει, μέσα από την πίκρα της απώλειας και τη γλύκα των αναμνήσεων.

Η Anohni επιλέγει τους κατάλληλους συνεργούς και κάνει την έκπληξη -μια υποδειγματικά εύστροφη δισκογραφική έκπληξη. 

Με το τρίτο τους άλμπουμ, οι νεοϋορκέζοι ξεπερνούν την post-punk nostalgia, διαχωρίζονται από τις επιρροές τους και γίνονται η καλύτερη εκδοχή τους μέχρι στιγμής.

Αναπόφευκτα, η αυθάδικη κόκκινη γλώσσα θα «παίζει» παντού, για λίγο. Πόσο μυθικό είναι όντως, όμως, το φετινό comeback των Rolling Stones;

Οι National φτάνουν στα δέκα άλμπουμ και στοχεύουν διάνα στην εντεχνοποίηση του soft rock των America. Δηλαδή, πόσο middle of the road να αντέξεις;

16^ο άλμπουμ λαμπρής, γυαλιστερής neo-disco από την αειθαλή brand ντίβα. Θα μπορούσε να είναι και πετυχημένο προϊόν AI και κανείς να μην πάρει χαμπάρι.

Παρά τις μεγαλεπήβολες βλέψεις που μπορεί να μαρτυρά ο τίτλος, το solo debut LP του δεξιοτέχνη Βρετανού jazz drummer δεν συναρπάζει.

Η πιο υπερτιμημένη indie μπάντα των τελευταίων δεκαετιών προκαλεί πλήξη με το δωδέκατο άλμπουμ της, που κατά τα άλλα είναι ό,τι πιο προσβάσιμο έχει κυκλοφορήσει.

Business as usual για τους πιονέρους της Βρετανικής dance που στην καλύτερη στιγμή τους επαναφέρουν τον Big Beat ήχο.

Η αλματώδης εξέλιξη της 20χρονης pop star στον δεύτερο δίσκο της τη φέρνει σε απόσταση αναπνοής από τη σπουδαιότητα.

Μία ντουζίνα άλμπουμ αργότερα και με σαράντα πέντε χρόνια στο κουρμπέτι είναι να απορείς πώς η Chrissie Hynde δεν έχει πάθει αποπληξία από την ασφυκτική κορεκτίλα της.

Ο James Blake χορεύει στο meta-dancefloor του μυαλού του παίρνοντας μια αφηρημένη αλλά καθόλου αδιάφορη στροφή προς τις προσωπικές, ηλεκτρονικές ρίζες του. 

Δύο ομόψυχα σχήματα από φαινομενικά παράταιρους κόσμους επανασχεδιάζουν τρία προϋπάρχοντα κομμάτια και παραδίδουν ένα άκρως αναζωογονητικό ηχητικά EP.