Δεν θα ξεχάσω την ανυπομονησία να ανοίξω το promo του Surrender πίσω στην άνοιξη του 1999, στον φάκελο της Virgin. Στο εναρκτήριο "Music: Responce", ίσως καλύτερο από οποιοδήποτε track του Beautiful Feeling, αποτινάσσοντας την big beat σκόνη (που για λίγο θα επανέφεραν μόνο και μόνο για την φωνή του Noel στο «θρυλικό» πια "Let Forever Be"), άνοιγαν όντως νέους ορίζοντες για την "from rave to house" σκηνή της Αγγλίας και η έμπνευση τους ήταν τέτοια που με ένα electronic battle weapon (ας διαλέξουμε το 6 για παράδειγμα) μπορούσαν να πάνε από τις φεστιβαλικές τέντες του "Hey Boy, Hey Girl" στα Βερολινέζικα underground club με μόλις ένα γύρισμα από την A’ στη Β’ πλευρά του 12ιντσου.
Τότε, όπως και τώρα ήταν μετρημένα στα δάχτυλα τα μουσικά project που μπορούσαν να το πετύχουν αυτό. Η ηλεκτρονική ήταν και είναι, κατεξοχήν specialist μουσικό είδος, δηλαδή καθείς διαλέγει σε ποιο παρακλάδι της θα ταχθεί και αν δεν έχεις το βάθος και την αντίληψη δύο DJs που ξεκίνησαν από το ιστορικό και πολυσυλλεκτικό Heavenly Social clubnight, δεν μπορούσες να πιάσεις σφυγμό στα indie kids αλλά και στους ravers.
Δίπλα τους, αλλά πολύ πιο underground θα στέκονταν ο sir Andrew Weatherall ή ο Richard Fearless των Death In Vegas που όμως αμφότεροι φρόντιζαν να ακολουθούν τις ορέξεις τους χωρίς να τους απασχολεί αν θα τους «κρεμάσει» το label. Βλέπετε, οι Chemicals μεγαλοπιάστηκαν από την αρχή και η αλήθεια είναι πως στην ιστορία θα μείνουν σαν ένα «φεστιβαλικό χορευτικό γκρουπ» που είναι καταδικασμένο να περφορμάρει και να ξεσηκώνει χιλιάδες ακόμα και αν διατηρούσαν κατά καιρούς κάποιες υπόγειες DJ κυκλοφορίες, νιώθοντας και οι ίδιοι πιο γεμάτοι από ένα low key set στο Fabric απότι το closing party του Glastonbury.
Το να είσαι το live act-αποκούμπι κάθε ζορισμένου που πηγαίνει ετησίως στα open air festival για να ξεσκάσει, καταναλώνοντας ότι drugs υπάρχουν, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά και φωνάζοντας “superstar Djs, here we go!” ίσως, μετά από 23 ολόκληρα χρόνια να μην είναι και το επιθυμητό, ειδικά αν το μυαλό σου στροφάρει αρκετά παραπάνω από τον μέσο όρο των παραγωγών και DJs της πιάτσας. Ναι, οι Chemicals έχουν καλώς ή κακώς εγκλοβιστεί στην ανάγκη του τουλάχιστον ενός μαζικού χιτ ανα δίσκο και με εξαίρεση ίσως το No Geography του 2019 που όμως -τραγική ειρωνεία- τους απέφερε 3 Grammys και τους άνοιξε δίκαια αν και καθυστερημένα την μαζική αγορά της EDM Αμερικής, έχουν καταφέρει σε κάθε ένα από τα τελευταία 6 album να σου δώσουν τουλάχιστον μία στιγμή επιπέδου "Wide Open" feat. Beck.
Από την άλλη, στεκόμαστε εμείς, οι early Chemical fans που ελπίζαμε ότι το στρογγυλό δέκατο album θα έκρυβε εκπλήξεις, όμως ίσως από μόνη της η ανακοίνωση της συνεργασίας με τον Beck στο "Skipping Like A Stone", θα έπρεπε να μας ψιλιάζει ότι το κοφτερό και φρέσκο που είχαν τα albums μέχρι το Come With Us δύσκολα θα το ξανασυναντήσουμε, παρά το γεγονός ότι τελευταία τους ευνοεί το revival των late 90s early 00s. Κάποιος θα υποστηρίξει ασφαλώς ότι με συνεργάτες σαν τον Beck, άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες για την επέλαση της βρετανικής dance στην Αμερική και θα έχει δίκιο. Τα Grammy έστω και καθυστερήμενα τους απέδωσαν ότι τους χρωστούσαν, τα φεστιβαλ από το Coachella που στην baby έκδοση του είχε φιλοξενήσει το δίδυμο το 2001, τους δόξασε το 2023 αλλά νομίζω ότι η ουσία βρίσκεται στον ήχο που κάποτε γαλούχησε acts όπως οι Bicep και τώρα δυσκολεύεται να μας δώσει έστω και μια αλήτικη, ψυχεδελική, transcending στιγμή.
Γράφουμε για το δέκατο album της μπάντας που σκηνοθέτησε το αυθεντικό Private Psychedelic Reel για όλα τα cool after parties του πλανήτη και που τώρα βαφτίζει ψυχεδελικό και trippy το outro του ομότιτλου "For That Beautiful Feeling" με την Halo Maud. It’s ok πιάνεις κάτι από το vibe που τους είχες συνηθίσει αλλά επίσης παρατηρείς ότι ενορχηστρωτικά βασίζονται στην πολυφορεμένη big room house συνταγή με τα «φουσκώματα» ή αλλιώς build-up που χρησιμοποιούν κατα κόρον τύποι σαν τον deadmau5 . Έπειτα, ακολουθώντας μια ακόμη signature κίνηση της δυάδας να διαλέγει μια μούσα ανά album και να χτίζει πάνω της λυτρωτικά - ψυχεδελικά φινάλε, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι από την θέση που βρίσκεται τώρα η Halo Maud, έχουν στο παρελθόν περάσει η θεά Beth Orton στο “Where Do I Begin”, η Hope Sandoval στο "Asleep From The Day", o Jonathan Donahue των Mercury Rev στο "Dream On" και ο Richard Aschroft στο εκστατικό "The Test" του Come With Us.
Είναι άραγε άδικο να συγκρίνουμε πάντα τους Chemicals με τον καλύτερο εαυτό τους, σχεδόν 20 χρόνια πριν; Δεν νομίζω Τάκη. Αμφότεροι οι Tom Rowlands και Ed Simons έχουν άνετα και από χρόνια στρογγυλοκαθήσει στα περασμένα μεγαλεία τους. Είναι αρκετά έξυπνοι ώστε να ξέρουν πότε οι μουσικές τάσεις τους ξαναθυμoύνται (αν τους ξέχασαν ποτέ) ώστε να κυκλοφορούν νέα albums για να μαθαίνει η γενιά του Tik Tok τις κλασσικές στιγμές τους και έτσι κομμάτια όπως το "The Weight" που κάποτε μπορεί να έφτανε μέχρι την b-side λίστα της εποχής Dig Your Own Hole, τώρα, στο dance pop περιεχόμενο του Beautiful Feeling, απλά καλείται να υπενθυμίσει «ποιος είναι ο big beat μπαμπάς» για κάθε ανθεμική indie dance που σκαρώνουν γκρουπ επιπέδου Odesza, Jungle και Rufus Du Sol.
Επιστρέφοντας στο "The Darkness That You Fear", την δεύτερη καλύτερη στιγμή τους, ισχύει ότι μπορεί η Romy ή μια πιο remixed εκδοχή της Florence να κάνουν καλύτερα τo indie dance σήμερα αλλά το outro ή αλλιώς η ουρά του κομματιού και ο τρόπος που προετοιμάζει τον ακροατή για την αντεπίθεση του "Feels Like I Am Dreaming" είναι ένα ακόμη από τα διαχρονικά χαρακτηριστικά τους. Feelgood χορευτική μουσική έκαναν πάντα οι Chemicals και ο τρόπος που κλιμακώνουν ένα ακόμη καλαίσθητο album είναι βούτυρο στο ψωμί δύο ανθρώπων που πρώτα έμαθαν να παίζουν σπονδυλωτά DJ set σε υπόγεια rave και από την ανάγκη τους να χορέψουν με τα δικά τους beats την Acid House γενιά του Madchester, είναι που τους οδήγησε στις παραγωγές. Τρανή απόδειξη το περίφημο mixed cd Brothers Gonna Work It Out.
Για την μουσική ευφυϊα που τους διακρίνει, το Beautiful Feeling απλά κάνει την δουλειά. Πέφτει συχνά στην παγίδα του να παραδώσει ένα ακόμη sing-along single (άκου "Skipping Like A Stone" feat. Beck) και χτίζει τους ήχους και τις ατμόσφαιρες που σε κάνουν να θέλεις να τους ξαναδείς ζωντανά (άκου το "Live Again" ξανά με τη Halo Maud) ειδικά συνοδεία εντυπωσιακών visuals, αλλά είναι λίγες οι στιγμές και όχι τόσο underground ενορχηστρωμένες (άκου ίσως το breaks friendly "Goodbye" ή την funky acid house μπασογραμμή του "No Reason") που είναι ικανές να τους ανυψώσουν στα μάτια της διψασμένης για harder, faster, stronger ηλεκτρονικής κοινότητας. Πρακτικά, παρότι αυτός υποτίθεται ότι θα ήταν ο εμβληματικός δέκατος δίσκος ενός group με ιστορία και συνέπεια, αν αυτό φτάσει στα αυτιά των millenials είτε που θα τo απολαύσουν σαν κάτι καλύτερο από τον μέσο όρο της alt pop, είτε που θα το αγνοήσουν γιατί δεν είναι mindfuck και αρκετά underground για τα ιδιαίτερα γούστα που έχει επιβάλλει στα ηλεκτρονικά niche κοινά η εποχή. Και δεν θέλω να μειώσω την αξία τους. Κάθε άλλο, θα είναι άδικο να το προσπεράσουν σαν ένα συμβατό dance pop duo που παίζει στο NPR γιατί ελάχιστα αν ψάξουν τον πίσω κατάλογο τους θα καταλάβουν ότι οι Chemicals είναι ικανοί να σβήσουν από τον live show χάρτη κάθε ψευτο-trance Bicep τυπάκια. Παρόλα αυτά, στο νέο τους album αρκούνται στο να κυνηγούν την σκιά του ριζοσπαστικού εαυτού τους, παραδίδοντας καλοφτιαγμένα ραδιοφωνικά χιτ για καθημερινές αποδράσεις, ίσως με την ελπίδα ότι θα προσελκύσουν μια νέα φουρνιά ακροατών που θα καταλάβουν τις δυνατότητες τους όταν έστω και αργοπορημένα ανακαλύψουν το μεγαλείο κομματιών όπως το acid mindfuck που λαμβάνει χώρα στο "It Began In Africa". Παραγωγικά ακόμη και σήμερα κομμάτια όπως το "Africa" απέχουν χιλιόμετρα σε επίπεδο σύλληψης από την ξαναζεσταμένη σούπα του Beck και αν με ρωτάτε, μπορώ να φανταστώ το δίδυμο να ανταλλάσει acid / breaks / bass house αρχεία, ενθουσιασμένοι στην ιδέα ότι θα τα περάσουν ύπουλα σε κάποιο από τα σπάνια πλέον DJ set τους την ίδια στιγμή που οι studio μηχανικοί τους ξεπετάνε ανθεμικά α λα Fred Again singles -σαν το ομώνυμο- με την σκέψη ότι το Radio 1 θα τα λατρέψει.
Είστε ελευθέροι να χορέψετε και να νιώσετε και πάλι το δυνατό τους μπάσο σε όποιο φεστιβάλ τους πετύχετε καθώς και να τους αποδώσετε όλες τις G.O.A.T. τιμές που αξίζουν, αλλά αν λίγο γνωρίζατε σε τι είδους Acid test έχουν υποβάλει κατά καιρούς την γενιά του υπογράφοντα 40plus συντάκτη, θα γεμίζατε τα social media με comments παρακαλώντας τους για όσο περισσότερα Electronic Battle Weapon γίνεται στο επόμενο playlist.
