Δεν τίθεται ζήτημα αμφισβήτησης του γεγονότος ότι οι Animal Collective υπήρξαν η πιο υπερεκτιμημένη διαχρονικά indie μπάντα (κολεκτίβα, όπως επιθυμεί να τους χαρακτηρίσει κανείς). Όταν πρωτεμφανίστηκαν με την αυγή της χιλιετίας, μία εποχή που το όλο garage revival είχε παραγίνει, και για κάθε Strokes ξεφύτρωναν κι από δύο Jets, η indie blogόσφσαιρα, με κύριο εκπρόσωπο το ανερχόμενο ακόμη Pitchfork, για να διατηρήσει την υποτιθέμενη αξιοπιστία της, έπρεπε να επιδεικνύει ένα κάποιο ελιτισμό. Κι όσο μπαίναμε βαθύτερα στη δεκαετία και η indie, με οποιεσδήποτε εκφάνσεις της, είχε πια αρχίσει να διερρηγνύει τα φράγματα του mainstream, οι Animal Collective, που ακούγονταν σαν να έβαζες τρεις Μαέβιους (Παχατουρίδης - οι millennials ή γηραιότεροι θα καταλάβουν): έναν τζαζίστα στα κρουστά, έναν folk τροβαδούρο, κι έναν παραγωγό ηλεκτρονικής μουσικής, συνοδεία χωρωδίας νηπιαγωγείου, και να άφηνες να αυτοσχεδιάσουν στο στούντιο με ένα σακούλι edibles, ήταν οι καταλληλότεροι ώστε να επισφραγιζόταν το πολυπόθητο indie cred.
Και ναι, είναι επίσης αδιαμφισβήτητο ότι η μουσική τους ήταν πειραματική και πρωτοποριακή, αλλά είτε προκαλούσε σκέτη νάρκωση, είτε ήταν τόσο τραχιά κι ενοχλητική στα αυτιά που γινόταν απλά εκνευριστική - αμφιβάλλω αν υπάρχει άνθρωπος που αυθεντικά απολάμβανε πχ το Sung Tongs. Αυτή τους η περίοδος κατέληξε με απόγειο το Strawberry Jam, πρωτού κλείσουν τη δεκαετία με την πιο προσβάσιμη μέχρι τότε και υπερπροβεβλημένη δουλειά τους, Merriweather Post Pavillion. Την προηγούμενη δεκαετία, κι αφού το κύριο μέσο προώθησής τους είχε απενδυθεί το μανδύα της indie βίβλου, αποχώρησαν κάπως από τους προβολείς, ενώ σε αυτή που διανύουμε τους βρήκαμε με το προηγούμενο άλμπουμ τους Time Skiffs μάλλον συμβατικότερους σε ενορχηστρώσεις κι εκτελέσεις από ποτέ, με κιθάρα-μπάσο-τύμπανα να αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά, να αποτίουν φόρο τιμής στα σχήματα των 60s και 70s που υπήρξαν προπάτορες ή και πατριάρχες της ψυχεδέλειας.
Στο δωδέκατο άλμπουμ τους κατά μία έννοια συνεχίζουν λίγα μόλις βήματα παραπέρα από εκεί που είχαν οδηγηθεί με το Time Skiffs. Η ψυχεδέλεια παραμένει ο κοινός παρανομαστής, όπως εξάλλου σε όλες τις δουλειές των των Animal Collective, και στα κομμάτια του Isn't it Now?, είτε αυτή παρουσιάζεται μέσα από επαναλαμβανόμενα μοτίβα κατά την krautroock παράδοση (όπως στο "Genies Open") αν και σε αντίθεση με τον στυλιζαρισμένο τρόπο που το έκαναν οι Stereolab, με τις φωνητικές αρμονίες να προσδίδουν μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα αθωότητας, είτε από ξεδιάντροπα ξεπατικωμένα από Floyd-ικές μανιέρες περάσματα ("Magicians from Baltimore"), μέχρι και Tropicalia ("Gem &I"). Και αυτή την ειδυλλιακή αίσθηση, όχι πολύ μακριά από τη βουκολική ευδαιμονία που απέπνεαν οι πρώτες δουλειές των Fleet Foxes την συναντάμε επανειλημμένα, όποτε ενδιδουν στις πιο folk καταβολές τους κατά τη διάρκεια του άλμπουμ, μέσω των σχεδόν devotional κάποιες φορές χωρωδιακών φωνητικών (βλέπε το "Soul Capturer" ή το τόσο α-λα Harry Belafonte ώστε να ακούγεται άβολο "King's Walk"). Πολλές φορές μάλιστα συνδυάζουν πολλά από ή και όλα τα παραπάνω σε κάποια από τις μακροσκελείς συνθέσεις τους, όπως στο 20λεπτο centerpiece του άλμπουμ "Defeat", με κυμαινόμενα επίπεδα επιτυχίας.
Μπορεί με όλα αυτά τα διαφορετικά στα χαρτιά στοιχεία να μην γίνεται αντιληπτό, όμως το Isn't it Now? αποτελεί την πιο προσβάσιμη κυκλοφορία των Animal Collective μέχρι σήμερα, αν και αυτό δεν νομίζω πως αρκεί να συγκινήσει τους πάλαι ποτέ ελιτιστές οπαδούς τους ή να ενθουσιάσει, παρά μάλλον να προκαλέσει μια ευχάριστα γλυκιά νάρκωση. Και για όσα άτομα δεν πείστηκαν ποτέ από το hype, ίσως είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να περιμένουν από το σχήμα.
