Σε μια κριτική τού Βασίλη Ραφαηλίδη στο Έθνος στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 (από εκείνες που οι εκδόσεις Αιγόκερως συγκέντρωναν στα Κινηματογραφικά Θέματα), για το «Σεπτέμβρη» του Γούντυ Άλλεν, μιας και τον έχουμε στην επικαιρότητα τώρα που πέρασε με τα Dixieland παιξίματα του και από το Ηρώδειο, ο γραφιάς παραφράζοντας τον Φλωμπέρ, αποπειράθηκε να πει πως «το έργο μου, είμαι εγώ». Με αυτό τον τρόπο, μιλούσε για τον Άλλεν ως έναν πολύ προσωπικό δημιουργό, που θα ήταν αδύνατο να μην αναγνωρίσεις ένα έργο του, έστω κι αν το βλέπεις για πρώτη φορά και δεν ξέρεις πως είναι δικό του. Στο Black Classical Music, το ομότιτλο θέμα με το οποίο εκκινά το τυπικά solo ντεμπούτο LP του βρετανού Yussef Dayes, συνέβη το εξής, όχι και τόσο, παράδοξο. Το έργο που βάλθηκε να αφηγηθεί, θα μπορούσε να είναι οποιουδήποτε «εκείνου» ή «εκείνων» με τους οποίους έχει στηθεί το βρετανικό νταλαβέρι της σύγχρονης jazz σκηνής. Εκτός κι αν τελικά, υπερτιμήσαμε το πόσο τελικά ξεχωριστός είναι ο κάθε παράγοντας αυτής.
Ο Dayes έχει τρέξει μπόλικα χιλιόμετρα ως ντράμερ. Emanative, Ruby Rushton, προφανώς το Black Focus με τον Kamaal Williams ως ντουέτο, Tenderlonious, Binker and Moses, η pop jazz συνεργασία με τον Tom Misch για την Blue Note, είναι μονάχα μερικές διαλεχτές δισκογραφικές του παρουσίες, κάποια από τα κεφάλαια που τον κατατάσσουν στους βασικούς παίχτες αυτής της σκηνής που έχει πλέον την ευκολία να παράγει δίσκους με μια δεδομένη υποστηρικτική βάση. Άλλωστε την τελευταία πενταετία, ακόμη και σε ένα dinner show της Louis Vuitton, μπορεί να ακούσει κανείς αυτούς τους ήχους. Εν προκειμένω, ο Dayes ήταν ο μουσικός curator στο LV dinner Show στην αντρική εβδομάδα μόδας στο Παρίσι, τον Ιανουάριο του 2019…
Με δικά του λόγια, εισάγοντάς μας στα 19 θέματα του Black Classical Music, αναρωτιέται «Τι είναι η Jazz; Γεννήθηκε στη Νέα Ορλεάνη, μέσα από την κοιλιά του ποταμού του Μισισιπή, και πέρασε μέσα από την κουλτούρα της Καραϊβικής, της Νότιας Αμερικής και των Αφρικανικών τελετουργιών. Συνέχισε μέσω των Miles Davis, Rahssan Roland kirk, Nina Simone, John Coltrane και Louis Armstrong, διαρκώς εξελισσόμενη και με δυνατότητες εκτός ορίων…». Τα ντραμς τού Dayes συνομιλούν διαρκώς με το μπάσο τού Rocco Palladino, οι Charlie Stacey (keys/synths), Venna (saxophone), Alexander Bourt (percussion) συμπράττουν, ενώ οι Chronixx, Masego, Jamilah Barry, Tom Misch, Elijah Fox, Shabaka Hutchings, Miles James, Sheila Maurice Grey, Nathaniel Cross, Theon Cross και η Chineke! Orchestra (η πρώτη επαγγελματική ορχήστρα στην Ευρώπη που αποτελείται κυρίως από μη λευκούς μουσικούς), βρίσκονται εκεί, για ένα contemporary jazz δισκογράφημα, με afrobeat περάσματα, cinematic βρετανίλα, reggae σπασίματα, Kamasi-κη ροή, μα τίποτε το συναρπαστικά ανατρεπτικό.
Ίσως φταίει τη τιτλοφορία που μας προϊδέασε για κάτι μεγαλύτερο, που υπονόησε πως το πεδίο δράσης του Dayes θα ξεπερνούσε τις προκλήσεις. Αντ΄αυτού, έχουμε να κάνουμε με ένα στυλιζαρισμένο, τεχνικά άρτιο, μα τελικά άτολμο, μανιερίστικο έργο, με προαποφασισμένα δεσμευτική δομή και στόχευση.
