Φαντάζομαι, τα εύσημα που θα πρέπει να αποδοθούν απλόχερα στην Kylie είναι επειδή επί 35 χρόνια διατηρεί αυτό το εγκάρδιο, ζεστό χαμόγελο της ενζενί του Stepford, αυτή την τρισχαριτωμένη αύρα που δεν πτοείται από τίποτα, αυτό το απαράμιλλο νάζι του αιώνιου IT girl. Η Kylie δεν παλιώνει, δεν ξεφτίζει, δεν ξεχειλώνει, δεν κρεμάει, δεν πετσικάρει. Μπράβο στα μυστικά της διατήρησης της ελαστικότητάς της. Όχι, μπράβο, ειλικρινά. Μπράβο και στην pop που τραγουδάει (και χρόνια τώρα συμμετέχει και ως δημιουργός στις συνθέσεις της, για όσους δεν το ήξεραν), αυτήν την υπερφίαλη, ένδοξα επιφανειακή pop που κατάφερε να αλώσει τα κάστρα της εναλλακτικής κοινότητας μεταξύ άλλων pop φυλών που την παραδέχονται και αποδέχονται ως μια καλλιτέχνιδα με θετικό πρόσημο στην αδυσώπητη ιστορία της νεότερης μουσικής βιομηχανίας.
Το Tension είναι απολαυστικό album σαν εκείνες τις ανεπαίσθητες ηδονές που καλοδέχεσαι χωρίς να το κάνεις θέμα: ένα απαλό φύσημα του αέρα, ένα πρώτο ζεστό φιλί από ακτίνα του ήλιου μέσα στο φθινόπωρο, ένα δροσερό αναψυκτικό μέσα στο λιοπύρι, ίσως. Αρκούντως αισθαντικό αλλά όχι και συγκινητικό, αρκούντως αψεγάδιαστο στις ραφές του χωρίς να εντυπωσιαστείς από το πατρόν, αρκούντως ευοίωνο, χωρίς να γεμίσει το στήθος σου ελπίδα. Είναι ακριβώς η χρησιμότητα της ελαφράδας. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Και δεδομένου ότι και το Disco album της του 2020, και ίσως όλα τα προηγούμενα albums της από τότε που ξεκίνησε ως τηλεοπτικό λουκουμάκι πριν την παραλάβουν οι Stock, Aitken & Waterman, ποτέ δεν ξεπέρασαν ένα ανώτατο ποιοτικό ταβάνι ποιότητας -το 7 στα 10 ήταν πάντα η οροφή στην κλίμακα των κυκλοφοριών της- έτσι και το Tension δεν θα έπρεπε να αδικηθεί: περιέχει απίθανα καλούδια, από κείνα τα τρανά singles ή δυνητικά singles που κάνουν τη ζωή ομορφότερη (“One More Time”, “Vegas High”, “Tension” ή το παρανοϊκά εθιστικό “Love Train” ) και άλλα που σου καρφώνουν ένα χαμόγελο στα χείλη υποχρεωτικά, όπως το ασύστολα camp “10 Out Of 10” στο οποίο ο ολλανδός παραγωγός Oliver Heldens παρεμβάλλεται στο τραγούδι για να αποδώσει ντελιριακή δόξα στην Kylie: “Σώμα 10, Άγγιγμα 10, Ενέργεια 10, 10 στα 10!” Σκέφτεστε κάτι πιο camp; Ή όπως στο πονηρά σκερτσόζικο “Padam, Padam” που πρόθυμα επικαλείται το συνειρμό με το εμβληματικό ομότιτλο της Edith Piaf, μόνο που εδώ συνθέτουν η Σκανδιναβή Ira Wroldsen και ο Peter Rycroft, αλλιώς Lostboy που κάνει και την παραγωγή.
Οι παραγωγοί είναι όλοι άξιοι και συντονισμένα πρόθυμοι στη διάθεση του “Tension” – από τον Cutfather ως τον Biff Stannard- και όλοι μαζί προσομοιάζουν ένα αψεγάδιαστο προϊόν της A.I. εποχής. Πράγματι θα μπορούσε να είναι ψηφιακό παράγωγο τεχνητής νοημοσύνης το “Tension” και κανείς να μην το αντιληφθεί. Δεν ξέρω αν αυτό λογίζεται στην θετική ή όχι, πλευρά της ιστορίας αλλά φαντάζομαι αποτελεί ένα topic από μόνο του.
