“Been around the world, seen some of everything, but what I like about it the most is the joy that I bring.”
Έχουμε φτάσει ακριβώς εδώ. Στο σημείο που με το κιάλι αναζητούμε οξύνοια και γλαφυρότητα, σ’ ένα δίσκο «κανονικό». Με εκείνα τα τραγούδια που προϋπήρχαν, ποτισμένα από τις ιστορίες που προέρχονται και εκπορεύονται μέσα από τους βάλτους της Louisiana, τις swamp μπότες, τους αλιγάτορες που καραδοκούν. Μικρές, αληθινές, ανθρώπινες διηγήσεις της νότιας γεωγραφίας, όπως θα περιέγραφε χωρίς φιοριτούρες και ο ίδιος ο 69χρονος Robert Finley.
Σε πιάνει και δε σ’ αφήνει άμα τη εμφανίσει, ο καπελοφόρος. Ξεκινά με το “Livin’ Out A Suitcase” και έχεις φόρα παρτίδα την εργαλειοθήκη του τέταρτου δίσκου του που έστησε παρέα με τον Dan Auerbach των Black Keys. Άθιχτες σημειώσεις, όλες στο νου, δίχως χαρτί και μολύβι, μπήκαν απλούστατα στο στούντιο στο Nashville και άρχισαν να γράφουν. Οι ντραμερς Patrick Carney (Black Keys) και Jeffrey Clemens (G.Love & Special Sauce), ο μπασίστας Eric Deaton, ο θρυλικός κιθαρίστας Kenny Brown (R.L. Burnside), και οι Christy Johnson και LaQuindrelyn McMahon στα φωνητικά, κόρη και εγγονή του Finley αντιστοίχως, πήραν επ’ ώμου τα καθήκοντα, και συμπορεύτηκαν για το Black Bayou για λογαριασμό της Easy Eye Sound.
Ας πούμε τι εστί Robert Finley. Η διαδρομή λίγο έως πολύ συνηθισμένη, χωρίς προνόμια και αστερίσκους. Μεγάλωσε στη μικρή πόλη Bernice, μάζεψε καλαμπόκι με την οικογένεια, μπαινόβγαινε στο σχολείο και τις χορωδίες των εκκλησιών, τραγούδησε blues στα juke joints, υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό και για χρόνια βιοπορίστηκε ως τεχνίτης ξυλουργός. Μέσα στα χρόνια, κόπιασε να τραγουδά southern soul, heavy rock, swamp pop, jazz και folk, ως πάρεργο. Γύρω στα 60, έχασε από γλαύκωμα το φως του, έχασε τη σύζυγό του, οπότε η λαβωμένη όραση και καρδιά ενός ανίκανου χειρώνακτα, τον έστρεψαν εκ νέου στη φωνή του. «Αποφάσισα να μιλήσω για τη ζωή της Louisiana σε αυτό το δίσκο. Μεγάλωσα εδώ, κι ήθελα να δώσω κάτι καλό στον τόπο μου. Ήθελα να δείξω πως είναι η ζωή εδώ. Όσοι άνθρωποι ζουν στην πόλη, δεν έχουν δει έλη ή ζωντανούς αλιγάτορες. Δεν ξέρουν τίποτα για αυτό το μέρος, οπότε εγώ ήθελα να τους δείξω.»
Μα δεν παραδίδει ένα ξερό ταξιδιωτικό gumbo. Εδώ έχει από sexy blues cuts ("Miss Kitty"), μέχρι commercial δυναμίτες ("What Goes Around (Comes Around)"), και από αδιαπέραστα σπαραξικάρδιες southern εξιστορήσεις ("Lucky Day") έως ψυχωμένες αργόσυρτες δαγκωματιές εξαπάτησης ("Alligator Bait"). Κοινώς όσοι αρέσκονται σε αυτοβιογραφικά αυλάκια που τριγυρίζουν με δίσκους όπως εκείνοι των Tony Joe White, Bobby Bland, B.B. King, την έκαναν λαχείο.
“You Got It (And I Need It)”, μας λέει ο Robert Finley λίγο πριν το φινάλε, οπότε ας σταθούμε κι ας συμφωνήσουμε στα λεγόμενά του. Μη δημοσιολογούμε περαιτέρω κι ας επωφεληθούμε από ότι μας δίνει αυτός ο τύπος στην τελευταία στροφή της ζωής του. Έχει την βιωματική ευχέρεια να τραγουδά το αυτονόητο, τα προφανή, τα «κανονικά» και ουσιώδη των λασπότοπων.
Ας αναφωνήσουμε λοιπόν όλοι μαζί (όχι «ζήτω το έθνος» που έλεγε και ο Χατζηχρήστος) : «Δώσε και σώσε! Αυτά είναι τα "αναγκαία" δισκογραφήματα!»
