Beherit, Burzum, Master's Hammer: μια τριάδα συγκροτημάτων που στιγμάτισαν τα πρώτα βήματα του black metal, και επανήλθαν στο μεταλλικό στερέωμα στο μεταίχμιο των '00s και '10s, μετά από μακρά περίοδο απραγίας –τα δύο τελευταία, μάλιστα, με συστηματική δισκογραφική παραγωγή από εκεί και πέρα. Κοινό τους στοιχείο, επίσης, η αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης σε κάποιο στάδιο της παλαιότερης πορείας, με αποτέλεσμα τη σχετική αποκαθήλωσή τους σε ικανό τμήμα του κοινού. Οι Master's Hammer ξαναμπήκαν στην ενεργή δράση με το Mantras του 2009 και φέτος κυκλοφορούν το Formulae, 8ο κατά σειρά full-length τους.
Στα 3 προηγούμενα άλμπουμ οι Τσέχοι μας επανασυστήθηκαν, επανερχόμενοι στον ήχο που τους καθιέρωσε: στο πηχτό, ευθύ και λυρικό μέσα στην ωμότητά του black metal, το οποίο βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ Βορρά και Νότου, εκπέμποντας συνάμα έναν πλήρως αναγνωρίσιμο ανατολικοευρωπαϊκό αέρα. Με το Formulae, οι Master's Hammer δείχνουν πως θέλουν να εμπλουτίσουν τον ήχο τους με ηλεκτρονικά στοιχεία (είχαν ήδη κάνει μια μικρή εμφάνιση στο Vagus Vetus το 2014), η παρουσία των οποίων γίνεται ιδιαίτερα αισθητή.
Πλάι λοιπόν σε ένα υπόστρωμα αποτελούμενο από τα (τόσο χαρακτηριστικής χροιάς και εκφοράς λόγου) φωνητικά του Franta Štorm και από το «κολλώδες» μαυρομεταλλικό σώμα των εγχόρδων, αναπτύσσονται ρυθμοί ελαφρώς ξένοι προς τη metal μουσική, οι οποίοι παραπέμπουν περισσότερο σε EBM και industrial χωράφια, ειδικά της δεκαετίας του 1990. Η υλοποίηση αυτών των ρυθμών γίνεται τόσο μέσω γκάμας πλήκτρων και εφέ –που θα κάτσουν αρκετά περίεργα στον μέσο οπαδό των Τσέχων παλαίμαχων– όσο και μέσω των πιο συνηθισμένων metal εγχόρδων, που σε σημεία φαίνονται σχεδόν να εμπαίζουν τον εαυτούς τους. Πέρα από αυτά, υπάρχουν και καθαρόαιμα, γνώριμα Master's Hammer σημεία με βασική αναφορά την ευελιξία του “The Jilemnice Occultist”· αλλά και διάσπαρτοι ακουστικοί θύλακες, οι οποίοι αγγίζουν ψυχεδελικά, μα και country/western μονοπάτια.
Το αποτέλεσμα έχει παιχνιδιάρικη αίσθηση, όντας μια εικονοκλαστική ματιά στην πρότερη καριέρα τους. Θαρρείς και οι φόρμουλες στις οποίες αναφέρεται ο τίτλος έχουν να κάνουν με την υιοθέτηση της μορφής του Λόκι, του κατεργάρη θεού –κάτι ιδιαίτερα εμφανές στα ειρωνικά γυναικεία φωνητικά του ρεφρέν του “Shy Gecko”, που θα ξενίσει αρκετούς στην πρώτη ακρόαση. Το σύνολο είναι πάντως περιπετειώδες και ποικιλόμορφο, με αρκετές αν μη τι άλλο γαργαλιστικές ιδέες. Η συνοχή του χάνεται όμως μέσα στο ετερόκλητο των στοιχείων του, καθώς και στον υπερβολικό κατακερματισμό (σε 15 κομμάτια).
Εν αντιθέσει λοιπόν τόσο με τους κλασικούς δίσκους των Master's Hammer, όσο και με τα τρία προηγούμενα άλμπουμ, το Formulae δείχνει να μην διαθέτει την κεντρική ιδέα η οποία θα τιθασεύσει τις αλλοπρόσαλλες ορμές του. Θα μπορούσε κάλλιστα να χωριστεί σε δύο μικρότερες και πιο συμπαγείς κυκλοφορίες, αλλά η μπάντα επέλεξε τον πιο φιλόδοξο δρόμο, παραπατώντας καθ' οδόν –κάτι που φυσικά έχει κάθε δικαίωμα να κάνει, ειδικά λαμβάνοντας υπόψιν την εξαιρετική μέχρι τώρα πορεία της. Αυτό όμως δεν μπορεί να απαλείψει το γεγονός πως το Formulae είναι το λιγότερο καλό άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει εδώ και αρκετά χρόνια.
{youtube}Rw7WX98zDr8{/youtube}
