Το 1996 ήταν μια περίεργη χρονιά για τον Slash. Τον Οκτώβριο ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από τους Guns N’ Roses, και για 2 χρόνια 1996-1998 είχε δημιουργήσει τους Slash's Blues Ball, παίζοντας διασκευές σε τραγούδια των Jimi Hendrix, B.B. King, Bob Dylan, Fleetwood Mac και ήταν ένα side project που τον κράτησε ενεργό εκείνα τα χρόνια. Το 2024, και αφού έχει επιστρέψει στους Guns N’ Roses από το 2016 , ο Slash ανακοίνωσε την πρόθεση του να κυκλοφορήσει ένα blues-rock άλμπουμ διασκευών. Μάλιστα από τους Slash's Blues Ball, συναντάμε ξανά τον Teddy "Big Bag Zig Zag" Andreadis σε keyboards και φωνητικά, τον μπασίστα Johnny Griparic, και τα νέα μέλη Michael Jerome – drums, και Tash Neal – rhythm guitar και την έκπληξη στο όνομα του παραγωγού του Mike Clink. Για όσους τυχόν δεν ξέρουν, ο Mike Clink, ήταν ο παραγωγός στα Appetite for Destruction (1987), G N' R Lies (1988) Use Your Illusion I&ΙΙ (1991) και The Spaghetti Incident? (1993). Για να είμαι ειλικρινής, πίστευα ότι ο Mike Clink είχε αποσυρθεί από τις παραγωγές καθώς είχα πολλά χρόνια να ακούσω το όνομα του σε κάποια μεγάλη κυκλοφορία, αλλά όλα αυτά τα χρόνια παραμένει ενεργός με διάφορες παραγωγές.
Το να βρει τραγουδιστές ο Slash για το άλμπουμ είναι το πλέον εύκολο. Απλά κοιτάει το καρνέ του, και αρχίζει τα τηλέφωνα (θα λέγαμε μερικά χρόνια πιο πριν) προπάντων σε φίλους του τραγουδιστές και μετά σε άλλους που πιστεύει ότι θα ήταν ιδανικοί για τα τραγούδια του. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει κάτι τέτοιο. Θυμίζουμε ότι στο προσωπικό του άλμπουμ το Slash (2010) είχε ενδεικτικά τους Ozzy Osbourne, Ian Astbury, Chris Cornell , Lemmy Kilmister, Iggy Pop και διάφορες εκπλήξεις όπως την Fergie, Nicole Scherzinger και τον Adam Levine. Ομοίως για το Orgy of the Damned έχουμε τους Gary Clark Jr., Billy Gibbons, Chris Stapleton, Dorothy, Iggy Pop, Paul Rodgers, Demi Lovato, Brian Johnson, Chris Robinson, ανάμεσα σε άλλους και τα τραγούδια που διάλεξε για να διασκευάσει είναι όλα ένα κι ένα:
1.The Pusher (with Chris Robinson)
2. Crossroads (with Gary Clarke Jr.)
3. Hoochie Coochie Man (with Billy Gibbons)
4. Oh Well (with Chris Stapleton)
5. Key To The Highway (with Dorothy Martin)Slash Guns N’ Roses
6. Awful Dream (with Iggy Pop)
7. Born Under A Bad Sign (with Paul Rodgers)
8. Papa Was A Rolling Stone (with Demi Levato)
9. Killing Floor (with Brian Johnson)
10. Living For The City (with Tash Neal)
11. Stormy Day (with Beth Hart)
12. Metal Chesnut
Το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε ήταν το “Killing Floor” (διασκευή Howlin' Wolf) με τον Brian Johnson των AC/DC στα φωνητικά. Και βλέποντας το video clip καταλάβαμε και το κλίμα του album. Σούπερ επαγγελματίες η μπάντα του Slash, και οι βασικοί πρωταγωνιστές (ο εκάστοτε τραγουδιστής/τρία και ο Slash) σαν δυο φίλοι που έχουν καιρό να τα πουν, πίνουν τα ποτά τους στο studio, αλλά όταν είναι η ώρα της ηχογράφησης, δίνουν το καλύτερο εαυτό τους. Μάλιστα στο “Killing Floor” έχουμε και την ευχάριστη έκπληξη του Steven Tyler που δίνει τον δικό του τόνο με την φυσαρμόνικα του καθώς και με τις χαρακτηριστικές κραυγές του. Το πρώτο single άρεσε, και περιμέναμε με ανυπομονησία να ακούσουμε ολόκληρο το άλμπουμ. Και σε ένα άλμπουμ διασκευών περιμένεις να ακούσεις περισσότερο τις διάφορες εκπλήξεις, όπως για παράδειγμα τον Iggy Pop να διασκευάζει το "Awful Dream" ή την Demi Levato να βάζει την δικιά της πινελιά στο “Papa Was A Rolling Stone” που το έχουν κάνει πασίγνωστο οι The Temptations.
Και εδώ υπάρχει η γενικότερη ένσταση μου με το concept του άλμπουμ: Τα περισσότερα τραγούδια είναι πολυδιασκευασμένα και ορισμένα αυτά είναι θρυλικά όπως το “Crossroads” ή το "Born Under a Bad Sign". Είναι δύσκολο ως απίθανο να δώσεις κάτι το διαφορετικό σε αυτά τα τραγούδια, και σωστά κατά την γνώμη μου, ο Slash παραμένει όσο το δυνατόν περισσότερο πιστός στις κλασσικές εκτελέσεις και αφήνει τους τραγουδιστές να βάλουν τις δικιές τους ταυτότητες. Το πετυχαίνουν; Να το πω διαφορετικά, δεν αποτυχαίνουν πάντως. Είναι ενδιαφέρουσα η προσέγγιση της Demi Levato και της Dorothy Martin που προσπαθούν να φέρουν τα “Papa Was A Rolling Stone” και “Key To The Highway” στα μέτρα τους, ενώ τραγουδιστές όπως οι Billy Gibbons και Paul Rodgers που είναι πιο κοντά στα blues/rock από ότι οι άλλοι guest τραγουδιστές, δεν δίνουν το κάτι παραπάνω στα “Hoochie Coochie Man” και “Born Under A Bad Sign”. Θα προτιμούσα ο Slash είτε να διασκεύαζε σχετικά άγνωστα τραγούδια blues/rock ή να ήταν ένα άλμπουμ με δικά του τραγούδια σε ύφος blues/rock όπως έκανε στο τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ με το “Metal Chesnut”, το οποίο είναι δικιά του σύνθεση.
Εκ του αποτελέσματος, όλα τα παραπάνω έχουν λίγη σημασία καθώς στο US Top Blues Albums (Billboard) το Orgy of the Damned πήγε στο Νο1, ο Slash δημιούργησε το δικό του φεστιβάλ,που περιόδευσε στην Αμερική, με τίτλο S.E.R.P.E.N.T. το οποίο είχε στο line up μια σειρά από blues καλλιτέχνες όπως Warren Haynes Band, Keb’ ‘Mo, Christone “Kingfish” Ingram, Robert Randolph, Samantha Fish, Eric Gales με τον Slash να είναι ο headliner του φεστιβάλ, ενώ ακούγεται ότι μπορεί το άλμπουμ να προταθεί για Grammy και γιατί όχι να κερδίσει σε κάποια κατηγορία. Θα το ξανακούσω το άλμπουμ; Μάλλον όχι, καθώς το θεωρώ ίδια περίπτωση με το Honkin' on Bobo των Aerosmith που και αυτό ήταν ένα άλμπουμ blues διασκευών, δίχως όμως guest τραγουδιστές. Τότε το άλμπουμ των Aerosmith είχε πάει Νο5 στο Billboard, οι κριτικές ήταν επί το πλείστον καλές, αλλά είναι απλά ένα άλμπουμ στην δισκογραφία των Aerosmith που έχει ξεχαστεί από τους οπαδούς. Ομοίως και το άλμπουμ του Slash, οι φανατικοί χάρηκαν που είδαν ξανά στα credit τον Mike Clink στην παραγωγή, ο Slash έκανε αυτό που ήθελε, και πάμε παρακάτω, κρατώντας τις κραυγές του Steven Tyler, την προσπάθεια της Demi Levato και την φοβερή μπάντα που είχε μαζί του ο Slash κατά την ηχογράφηση του Orgy of the Damned.
