Τι έχει απομείνει άραγε σήμερα από εκείνη την αγέρωχη και εμβληματική φιγούρα με το άφρο μαλλί και το καπελάκι, που στη δύση της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές των πολυτάραχων 1990s επανακαθόρισε με την κιθαριστική του δεξιοτεχνία και τον «βρώμικο» τρόπο ζωής του την έννοια του ροκ της τότε εποχής, παρέα με έναν άλλο θεότρελο τυπάκο ονόματι Axl Rose; Κοντά δύο δεκαετίες μετά τη διάλυση των Guns N’ Roses και το σχετικά πρόσφατο (και παραδόξως ακόμη ζωντανό, παρά την επιστροφή του τραγουδιστή Scott Weiland στους Stone Temple Pilots) πείραμα των Velvet Revolver, o Slash επιχειρεί μια σειρά από συνεργασίες σε ένα προσωπικό εγχείρημα. Με στόχο περισσότερο την εξαργύρωση του trademark ονόματός του στο σύγχρονο μουσικό χρηματιστήριο, παρά την πλήρωση κάποιας καλλιτεχνικής ανησυχίας.
Οι καλεσμένοι στο Slashπολλοί και διάφοροι. Ian Astbury, Dave Grohl, Chris Cornell, Iggy Pop, Ozzy Osbourne, Izzy Stadlin, Kid Rock, Fergie, Lemmy και λοιποί, ενώ η παραγωγή ανήκει στον Eric Valentine. Το αποτέλεσμα; Ό,τι έρθει και ό,τι κάτσει. Η επιλογή του Slash να αφήσει πίσω του το όχημα των Slash’s Snakepit και να ασχοληθεί με τους Velvet Revolver στάθηκε ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά –δυστυχώς γι’ αυτόν– κατέληξε σε αδιέξοδο. Πλέον, επιστρέφοντας σε σόλο πορεία, αποφάσισε να αναζητήσει φωνητικά από πολλούς και διάφορους τραγουδιστές για να προσδώσει φαντάζομαι ποικιλία και φαντασία στο νέο του άλμπουμ. Κρίμα που λείπουν και τα δύο... Ο Slash είναι κιθαρίστας ο οποίος πραγματεύεται το κλασικό αμερικάνικο hard rock με μια δόση από blues και έχει τιμήσει (και με το παραπάνω) το συγκεκριμένο είδος στο παρελθόν, αλλά πλέον η έμπνευσή του φαίνεται να έχει στραγγίξει για τα καλά.
Δεν είναι υπερβολή να πω πως η παρούσα ηχογράφηση μοιάζει περισσότερο με συλλογή φλύαρων, άστοχων και ημι-ολοκληρωμένων τζαμαρισμάτων με φίλους, παρά με ό,τι περίμεναν οι οπαδοί του Slash, σαν αποτέλεσμα της συνεργασίας του με όλους τους παραπάνω καλλιτέχνες. Ακόμα και το instrumental “Watch This” με Dave Grohl στα τύμπανα και Duff McKagan στο μπάσο ή το καθαρά Zeppelin-ικό “By The Sword” με τον Andrew Stockdale (των Wolfmother) στα φωνητικά, παρότι αποτελούν ίσως ό,τι καλύτερο περιλαμβάνεται στο Slash, δεν καταφέρνουν να άρουν τις επιφυλάξεις μου για το αν θα έπρεπε κάποιος να επενδύσει σε τούτο εδώ το άλμπουμ.
Με λίγα λόγια; Άρτιο τεχνικά παίξιμο, ατυχώς συνδυασμένο με παρωχημένης αισθητικής τραγουδοποιία και χωρίς ίχνος έκπληξης –οι περισσότεροι καλεσμένοι βλέπουν την παρουσία τους στα credits του δίσκου απλά διεκπεραιωτικά. Άρα μένουμε με ένα σύνολο δεκατριών μετριότατων (και κατά διαστήματα κουραστικών) τραγουδιών, το οποίο κάνει ακόμα και το ταλαιπωρημένο Chinese Democracy του Axl Rose να φαντάζει μπροστά του (και παρόλη την ανεπάρκειά του) ως μια κατά πολύ πιο ολοκληρωμένη δουλειά. Αυτό, όντως κύριε Slash, είναι κατόρθωμα!
