Με το που η βελόνα του πικάπ φτάνει στις πρώτες αυλακιές του εναρκτήριου “Black Reflections” παύεις να γκρινιάζεις και στήνεις αυτί –ναι, μάλιστα, η κυκλοφορία μας ήρθε σε βινύλιο από τη Floga και πολύ το εκτίμησα προσωπικά. Γιατί, ως τότε, ασχολείσαι με τα γνωστά, περιεργαζόμενος το «πακέτο» και ξεκινώντας την ψυχολογική διαδικασία γνωριμίας με τον δίσκο, σαν τον παλιό (καλό;) καιρό, όταν χρειαζόταν και μια τελετουργία, απούσα πια στην εποχή του MP3: ιντριγκαδόρικο το εξώφυλλο, αλλά λίγο το όνομα της μπάντας, λίγο η επιλεγμένη γραμματοσειρά, λίγο το logo και λίγο η κακή φωτογραφία του γκρουπ στο οπισθόφυλλο δεν σου κάνουν.
Αλλά σου κάνει η μουσική, όπως συνειδητοποιείς ευθύς μόλις τελειώσει η πρώτη ακρόαση, ενόσω σπεύδεις να ξαναγυρίσεις τη βινυλιακή πλάκα ώστε να ξαναπαίξει το ντεμπούτο των Stripping The Pistol. Ενός κουιντέτου από το Σικάγο με έναν Έλληνα ως βασικό frontman (Κυριάκος Τσιώλης, μοιράζεται όμως τα καθήκοντα με τον ένα εκ των δύο κιθαριστών, Kevin Cherello) και με τον Joe Nunez των Soulfly στα τύμπανα. Το οποίο έχει βαλθεί να παίξει χέβι μέταλ τιμώντας εξίσου την επιθετική, αγριεμένη πλευρά της μουσικής αυτής, όσο και την αίσθηση μελωδίας. Θυμός και συναίσθημα. Μελαγχολία και μπρουταλιτέ. Βόμβοι από κιθάρες, τύμπανα και αγχωτικές μπασογραμμές εναλλάσσονται με καθαρότερες ηχητικές επιφάνειες, δίνοντας ανάλογο τόνο και στα (καλά) φωνητικά μέρη. Όχι, μην πάει ο νους σας σε εκείνο το παλιοκαιρισμένο χαρντ ροκ των 1980s, όπου το ζητούμενο έμοιαζε ανάλογο, αλλά το κομμωτήριο έπαιζε συχνά βασικότερο ρόλο από τη σύνθεση. Σου δημιουργείται μια υποψία πως οι Stripping The Pistol διαθέτουν και τέτοια ακούσματα (προς Guns ‘N’ Roses θα έλεγα μεριά), οπωσδήποτε όμως το όποιο μάθημα από αυτά το έχουν καλά αντλήσει. Η δική τους έτσι ματιά προκύπτει σαφώς εναλλακτική, μη φοβούμενη να περιπλανηθεί κι εκτός καλολειασμένων μονοπατιών και να αναμετρηθεί με κάποιες ηχητικές «γωνίες». Ο ιδρώτας κυλάει έτσι σταθερά, παράλληλα όμως σου μένει και μια άλλη γεύση από τον δίσκο, δεν εξαντλούνται όλα στο κοπάνημα.
Όταν φτάνει πάντως η ώρα να περάσεις πέρα από το «ΟΚ, μου αρέσει» και να ρωτήσεις «ωραία, συμβαίνει και κάτι άξιο λόγου καλλιτεχνικά;» ξεκινούν και κάποια αλλά... Οι Stripping The Pistol παίζουν καλά, αλλά όλα αυτά τα ηχηρά τα οποία διαβάζω εκ μέρους τους ως καλλιτεχνικούς στόχους –«πρόθεση για σπάσιμο των κανόνων», «αποδόμηση της μουσικής»– δεν τα βρήκα πουθενά στο ντεμπούτο τους. Τα καλύτερα τραγούδια της δουλειάς τους, το “Sunshine In The Rain”, το “Black Reflections” και το “Hope”, αποτελούν πωρωτικές και αρκετά απολαυστικές ασκήσεις πάνω στο δέσιμο του ακατέργαστου με το κατεργασμένο, αφενός όμως δεν πρόκειται για κάτι το οποίο δεν έχει ήδη ειπωθεί πολλάκις, αφετέρου καμία ηχητική φόρμα δεν σπάει, ούτε αποδομείται, με το να δέσεις μελωδία και ενέργεια. Ο δίσκος χάνει επίσης απότομα τον ειρμό του στη δεύτερη πλευρά και δεν μπορείς να αποφύγεις το συμπέρασμα πως στιγμές όπως τα “Left Behind”, “Gone Beautiful” και “Five Of You” είναι γεμίσματα: οι Stripping The Pistol σε έχουν πείσει παραπάνω πως τέτοιες συνθέσεις αποτελούν ευκολία για αυτούς.
Αν κι επιλέγω τελικά την αυστηρή βαθμολογική οδό, παρά τη γνωστή επιείκεια των κριτικών προς τις ντεμπούτο ηχογραφήσεις (με την οποία διαφωνώ και σε επίπεδο θεωρίας και ως προς την αποτελεσματικότητά της), δεν αντιλέγω πως κάτι συμβαίνει με τους Stripping The Pistol. Γιατί μπορεί να είναι ακόμα εγκλωβισμένοι στις αναφορές τους και να θεωρούν, πάνω στον ενθουσιασμό, πως ποιούν περισσότερα από όσα κάνουν στην πραγματικότητα, δείχνουν όμως να έχουν όντως δυνάμεις για περισσότερα από όσα φανερώνουν στο εν λόγω δισκογραφικό τους ξεκίνημα. Στο χέρι τους βρίσκεται λοιπόν να το ψάξουν πιο πολύ και να οδηγηθούν (και) σε κάποια ουσιαστικότερη σχέση με την αποδόμηση, έννοια που θεωρώ πως καλώς τους απασχολεί από τόσο νωρίς.
