Σε ένα από τα σύντομα reels που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο Instagram προφίλ του coslee, θα ακούσετε τον πιανίστα Τάσο Κορκόβελο, να επιλέγει τον χαρακτηρισμό «μερακλήδικο» για το Wise Boy. Στέκομαι στον Κορκόβελο, επ’ αφορμής και της παρουσίας του σε ένα δευτεριάτικο live της Αλεξάνδρας Σιετή στο Σταυρό του Νότου - όπου το δίχως άλλο, πιστοποιήθηκε εκ νέου, η soulful δυναμική στην ερμηνεία και στην εκφορά της - αφενός για το εύστοχο του προσδιορισμού, αφετέρου για την επισήμανση πως τούτες οι παρέες παίζουν εξαρχής με το εξής handicap. Όπως η Σιετή τραγουδά τα κομμάτια που της αρέσουν και την έχουν διαμορφώσει, αυτά που εν πολλοίς εντάσσονται στο soul/r&b/jazz/rock αφροαμερικάνικο πλαίσιο - αιωνίως μακριά από όσα θέλγουν το ελληνικό ακροατήριο - αντιστοίχως ο coslee, ραπάρει πέραν του «επαρκούς για ελληνικό» στα αγγλικά, περιορίζοντας με αυτόν τον τρόπο την απεύθυνση στο εντός ακροατήριο.
Ακόμη κι έτσι, ακόμη κι αν αυτή η αρετή αποδειχτεί δίκοπο μαχαίρι αναφορικά με την εγχώρια απήχηση, το ότι έχει δουλέψει και κατορθώσει να είναι ικανός στο flow στη μη μητρική του γλώσσα, θέτει ακούσια(;) εαυτόν στη διεθνή χαρτογράφηση. Θέλω να πω, χωρίς καμία διάθεση δημοσιοσχετίστικης/παραγοντίστικης επιείκειας (όλο και πιο επιβαρυμένη τάση για τις ελληνικές αποτιμήσεις), πως ο δίσκος που κυκλοφόρησε το δίδυμο coslee / papatanice, δεν υπολείπεται σε τίποτε των αλλοδαπών «συνδαιτημόνων» του.
Στα περισσότερα Instagram reels όπου μιλούν οι συμπαίκτες για τούτο το σχεδόν μισάωρο LP, συνηγορούν στο groove και το fun του αποτελέσματος. Καταλαβαίνεις από τις ντρίμπλες στην κλιμάκωση του εναρκτήριου “Wake The Fuck Up” πως ο papatanice και τα ακούσματα έχει, και δε φοβάται το χειρισμό των παραπομπών. Σε μια μορφολογία που πατάει σε ονόματα όπως εκείνα των Tom Misch, F.Gibbs, Mac Miller, J.Dilla, Little Simz, noname, D’Angelo, καθώς οι ιστορίες ξετυλίγονται, οι Παναγιώτης Κωστόπουλος (mOB), Ντίνος Μάνος, Βασίλης Νησόπουλος, Νεφέλη Λιούτα, Μανώλης Γιανίκιος, Τάσος Κορκοβέλος, Aki Rei, Σταύρος Μάνθος, Gustav Penka, John Dakolias, Παναγιώτης Καπετανάκης, και Wera, δίνουν πέραν των 2 cents, την επιπλέον nu jazz, r&b διαστρωμάτωση. Χωρίς να περιπλανιέται στα ίδια υπνωτικά beats, το Wise Boy αφήνει μια αίσθηση αντίστοιχη με το φετινό LP των R.A.P. Ferreira & Fumitake Tamura (εξού κι η ταύτιση στο τυπικό της αποτίμησης), όμως αποδεικνύεται περισσότερο εξωστρεφές, με τις δεικτικές πλάκες του (“Genie Out The Bottle” / “Villie Jeanie”), και τις αφιλτράριστες νεανικές αναζητήσεις περί φιλοδοξιών, ενοχών, απορρίψεων, θανάτου, να επιμερίζονται σε ισορροπία.
Για να απαντήσω κι από τη μεριά μιας μερίδας των ακροατών για το αν τούτο το εγχείρημα είναι μια wannabe απόπειρα -κάτι που είδα πως τους αποσχολούσε ως επωδός στη σειρά των promo videos τους και επί της ουσίας στο ομότιτλο- κάθε άλλο. Εδώ βλέπεις -αν δεν το έχεις αντιληφθεί από τα ταυτοτικά λογοπαίγνια- δουλειά, κέφι, διάθεση, ιδέες κι όπως καλά τα είπε ο Κορκόβελος, μεράκι.
