«Ορίστε, το είπα», μας ανακοινώνει η Bipolia στον τίτλο της πρώτης δισκογραφικής της δουλειάς. Και, πράγματι, έχει πολλά να πει. Σε έναν από τους πιο πυκνογραμμένους στιχουργικά δίσκους που θυμάμαι να έχω ακούσει τελευταία, η νεαρή μουσικός στριμώχνει μέσα σε σχεδόν 34 λεπτά βιωματικά θραύσματα του προσωπικού της ημερολογίου, παραδομένα σε ημιτελή spoken word γλώσσα. Μένω για λίγο στο ημιτελές: τραγούδια κάπου ανάμεσα στην επικαιροποιημένη post-punk διάλεκτο και την κλασική singer-songwriter indie παράδοση, πολλές λέξεις και σκέψεις δοσμένες κάπου ανάμεσα στο τραγουδιστό λόγο και την απόμακρη, παρασταστική ερμηνεία. Ο λυρικός χείμαρρος δεν δίνει χώρο στις μπασογραμμές, τις lo-fi κιθάρες και drum machines να ξεπροβάλλουν και οι εναλλαγές στις ερμηνευτικές προσεγγίσεις μεταφράζεται εν προκειμένω ως ασυνέπεια αντί για ποικιλία. Αν πάρουμε μεμονωμένα τα καλύτερα δείγματα των δύο διαφορετικών κατηγοριών κομματιών, την ονειρική μελωδία του “Elvis” και τη βιομηχανική…βρωμιά του “Filth”, ο συνδυασμός μοιάζει να δένει υπέροχα. Αλλά στο σύνολο του δίσκου η δυναμική του υποχωρεί σημαντικά.
Το There, I said it είναι σαν ένα σώμα γεμάτο από τατουάζ με πνευματώδη τσιτάτα που όμως αλλάζουν συνεχώς γραφιστικό μοτίβο και έχουν κατακλύσει τόσο πολύ το δέρμα που δεν φαίνεται πραγματικά. Η δημιουργός είχε ανάγκη να πει πολλά και είναι καλό που άκουσε τον οργανισμό της και διοχέτευσε το εσωτερικό της σύμπαν στο ντεμπούτο της. Το άνοιγμα της καταφθάνει με ειλικρίνεια, αν και το αποτέλεσμα είναι ανισόρροπο στις τεχνικές του λεπτομέρειες. Είναι μία αξιόλογη δουλειά στην προσπάθεια της Bipolia να βρει την προσωπική της φωνή. Και τώρα που ξεφορτώθηκε ένα μεγάλο μέρος σκέψεων, θα την ακούσει πιο καθαρά.
Διαβάστε επίσης:
Bipolia: «Θα συνεχίσω να παίζω στον δρόμο, αυτή είναι η δουλειά μου, από αυτό βιοπορίζομαι» (Συνέντευξη)
