Το punk, η soul-funk, η country και η ψυχεδέλεια, το acid-house, και προπάντων οι Rolling Stones, ενυπάρχουν ισόποσα και κανοναρχούν τις σημαντικότερες ηχογραφήσεις των Primal Scream, από το οριακό Screamadelica (1991) και το Give Out But Don't Give Up (1994) ως το Vanishing Point (1997), το XTRMNTR (2000) και το Evil Heat (2002)∙ όμως, πάντα συνδυάζονται με μια εντροπία στον θόρυβο, α λά Stooges & MC5, και στον πειραματισμό με το krautrock, το dub, και τις πιο ρηξικέλευθες εκφάνσεις του ηλεκτρονικού ήχου.
Ο εκλεκτικισμός ήταν πάντα το γερό χαρτί του Bobby Gillespie και του κιθαρίστα Andrew Innes (καθώς και του πρόωρα χαμένου πολυοργανίστα Robert "Throb" Young, 1964 -2014). Ένας όμως εκλεκτικισμός που ζυμώνεται με τη λαϊκή σκωτσέζικη (μουσική) κουλτούρα των pub, με τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν τη «συγκρότηση της εργατικής τάξης», παραφράζοντας τον μεγάλο ιστορικό E.P. Thompson.
Το Come Ahead, 12o αισίως album των Primal Scream, ακολουθεί το κάπως άνισο Chaosmosis, που κυκλοφόρησε πριν από οκτώ χρόνια. Στην παραγωγή αυτή τη φορά ο David Holmes μαζί με τον Andrew Innes. Τα sessions ολοκληρώθηκαν μεταξύ του Μπέλφαστ, του Λονδίνου και του Λος Άντζελες.
Στο μεσοδιάστημα, ο Gillespie συνεργάστηκε με τον Paul Weller γράφοντας στίχους για το “Soul Wandering”, το πρώτο single από το τελευταίο του album “66” και συνεργάστηκε με την Jehnny Beth στο Παρίσι γράφοντας και ηχογραφώντας ένα album με ντουέτα με τίτλο Utopian Ashes. Ο Bobby συνεργάστηκε επίσης με το acid house duo Paranoid London, τραγουδώντας στο “People (Ah Yeah)”. Συνέθεσε επίσης το πρώτο του soundtrack για την ταινία Five Hectares (2023) της Γαλλίδα κινηματογραφίστρια Émilie Deleuze, ενώ τραγουδά και σε έξι τραγούδια στο επερχόμενο album του Peter Perrett, πρώην τραγουδιστή των Only Ones (“Another Girl, Another Planet…”), με τον τίτλο The Cleansing.
Ο τίτλος του album των προέρχεται από τα νεανικά memoir του Bobby Gillespie με τον τίτλο “Tenement Kid” (White Rabbit, 2022), ενώ το αυτοβιογραφικό στοιχείο ενισχύει το εξώφυλλο (και πολλές αναφορές στους στίχους): Το εξώφυλλο του album δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας μια φωτογραφία του πατέρα του Bobby, Robert Gillespie Senior, από τον υποψήφιο για βραβείο Turner καλλιτέχνη Jim Lambie. Ο πατέρας του Bobby ήταν λιθογράφος, συνδικαλιστής, μέλος του σημαντικού σωματίου SOGAT (Society of Graphical and Allied Trades), και διετέλεσε βουλευτής των Εργατικών (Labor) στο Σκωτσέζικο Κοινοβούλιο (την εποχή που οι Εργατικοί ήταν ακόμα αριστερό κόμμα).
Πάμε τώρα στη μουσική: Το opening track "Ready to Go Home" είναι εκλεκτική disco, disco α λα Hacienda. Στο "Love Insurrection" παίζουν πληθωρικό funk των ‘70s, και στο τέλος σαμπλάρουν τον αποχαιρετισμό της Dolores Ibárruri προς τις Διεθνείς Ταξιαρχίες στον Ισπανικό Εμφύλιο. No Pasarán!
To funk δίνει και παίρνει και στο το “The Centre Cannot Hold”, όπου, μεταξύ άλλων, σαμπλάρουν τους πρωτοπόρους του Black Power, The Last Poets.
Συμφωνική Soul το “Heal Yourself”, κάπως συμβατική, όπως είναι εξάλλου και το noise-electro-pop."Innocent Money".
Στον αντίποδα, σε bluesy-gospel κομμάτια όπως το "Melancholy Man", ακούγονται σαν τους Stones της εποχής του …Exile, και ο Bobby δίνει τα ρέστα του!
Το μίνι επικό “Settlers Blues”, μπαλάντα υπέρ της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας, απαντούν απηχήσεις Ennio Morricone συνδυασμένες με μέτρα από το “I Want You (She's So Heavy)” των Beatles. Αντιπολεμική μπαλάντα το μπρεχτικό “False Flags”, οι στίχοι αναφέρονται στα εγκλήματα της αποικιοκρατίας
Σκοτεινιάζει, κάπως βιομηχανικά, ο ήχος στο βαρύ και αργόσυρτο “Circus of Life”. Πρελούδιο, λες, για το “Deep Dark Waters” – θρήνος για τους πρόσφυγες που πνίγονται στα «μαύρα νερά», στις «θάλασσες του ευρωπαϊκού πολιτισμού μας», ελεγειακό (με τα σπανιόλικα ακκομπανιαμέντα του) και μαζί θορυβώδες.
Tracklist:
1. Ready to Go Home
2. Love Insurrection
3. Heal Yourself
4. Innocent Money
5. Melancholy Man
6. Love Ain't Enough
7. Circus of Life
8. False Flags
9. Deep Dark Waters
10. The Centre Cannot Hold
11. Settlers Blues
