Gone Is Gone - Gone Is Gone EP

Στον κόσμο των Gone Is Gone, δεν υπάρχουν εκκρεμότητες και ανοιχτοί λογαριασμοί. Όλα θαρρεί κανείς πως έχουν χαθεί με τρόπο αμετάκλητο. Απομένει μόνο η αίσθηση της πικρής νοσταλγίας, ενίοτε ενδεδυμένης ενός μακάβριου πέπλου και μιας ατέρμονης επιμονής, με στόχο τον εναγκαλισμό με το αναπόφευκτο σκοτάδι: «Say goodnight/sleep in tight/move chasing the time». Κάτι δηλαδή σαν το "Περασμένα-Ξεχασμένα" που τραγουδούσε και η Καίτη Γαρμπή, προ μίας 20ετίας ακριβώς...

Σε διάθεση διαφοροποίησης από τη νόρμα, ο υπογράφων θα αποφύγει το μουσικογραφιάδικο κλισέ της ανάλυσης του πολυφορεμένου όρου «rock supergroup» για την παρούσα κριτική. Επωφελούμενος μάλιστα της ουσιαστικής έλλειψης του super στοιχείου, θα προτιμήσει τον όρο «side group» για να χαρακτηρίσει το παρόν πρότζεκτ –χωρίς βέβαια να παραγνωρίζει τον επιφανή χαρακτήρα των μελών που το απαρτίζουν. Βλέπετε, το ΕΡ που παραθέτουν οι Gone Is Gone για να συστηθούν επισήμως στο κοινό ως αυτόνομη οντότητα, δεν κατορθώνει να ξεφύγει από τη μετριότητα. Αντιθέτως, αποτυγχάνει να διαφοροποιηθεί αρκετά από τον metal/rock περίγυρο, έτσι ώστε να αποτελέσει ξεχωριστή πρόταση.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι τα 8 κομμάτια ξεφεύγουν από τη συνήθη λογική των EP τόσο σε διάρκεια, όσο και προοπτική, δίνοντας έτσι την αίσθηση (στα χαρτιά τουλάχιστον) πως αποτελούν κάτι παραπάνω από τον πρόλογο μιας μετέπειτα στιβαρότερης κυκλοφορίας. Ωστόσο, δεν αφήνουν την εντύπωση εκείνη που θα δημιουργούσε ενθουσιασμό για το πρώτο «πλήρες» δισκογράφημα της μπάντας –το οποίο και φημολογείται πως θα βγει πριν το πέρας του τρέχοντος έτους. Δεύτερη σερί απογοήτευση για τον Troy Sanders των Mastodon, επομένως, ο οποίος αναλαμβάνει εδώ τα ηνία μετά από το προ διετίας (και ήδη αδρανές) πείραμα των Killer Be Killed (θυμηθείτε την κριτική του Παναγιώτη Λουκά, πατώντας εδώ).

Δεν αρκεί λοιπόν η συμβολή του Troy Van Leeuwen (Queens Of The Stone Age, A Perfect Circle, Failure) στο κιθαριστικό κομμάτι για να περισώσει την αίσθηση πως οι συνθέσεις νοσούν στον τομέα της ευφάνταστης διαφοροποίησης. Ούτε όμως ο Tony Hajjar των At The Drive-In με τον στενό του συνεργάτη και πολυοργανίστα Mike Zarin δείχνουν να διαθέτουν το απαραίτητο εκτόπισμα για να δημιουργήσουν κάτι πραγματικά αξιόλογο, πέραν των διάφορων θεμάτων που έχουν παράξει για λογαριασμό ηλεκτρονικών παιχνιδιών και για τρέιλερ ταινιών. Δυστυχώς, το παρόν ΕΡ αποτυγχάνει να κινηθεί με τρόπο αξιόλογο τόσο επιθετικά, όσο και ατμοσφαιρικά κι ας υποδηλώνουν το αντίθετο τα 2 πρώτα του κομμάτια. Η ενέργεια δηλαδή των "Violescent" και "Stralight" δεν συναντάται στη συνέχεια παρά μόνο αποσπασματικά. Κι έτσι το αποτέλεσμα καθίσταται σχηματικό, παρότι στιχουργικά υπάρχει μια σκοτεινή συνοχή η οποία δεν περνάει απαρατήρητη: «Emptiness is here/No control losing all sight of hope/One thing that I see/My image is staring back at me/One trip over the sun».

Προσδοκίες βέβαια για τους συμμετέχοντες υπάρχουν –μόνο που δεν αφορούν τόσο τους Gone Is Gone, αλλά τα κυρίως σχήματά τους, τα οποία οι φήμες θέλουν να ετοιμάζονται πυρετωδώς για να παραδώσουν σύντομα νέο υλικό: το καινούριο διπλό(;) πόνημα με το οποίο θα επιστρέψουν οι Mastodon, το 7o άλμπουμ που ετοιμάζουν οι Queens Οf Τhe Stone Age και ό,τι τυχόν έχουν κατά νου οι πρόσφατα επανενωμένοι At The Drive-In. Μέχρι νεοτέρας, λοιπόν.

{youtube}HYLc4AKQQTA{/youtube}