Το νέο ξεκίνημα είναι πάντα κάτι όμορφο. Η ελευθερία που σου προσφέρει το μέλλον, όταν ξεκινάς κάτι καινούργιο, αυτή η γλυκιά αίσθηση της αβεβαιότητας και των άπειρων ενδεχομένων και πιθανοτήτων, προσφέρει ηδονή σε πάρα πολύ κόσμο που θέλει να ξεφύγει από την ρουτίνα. Οι εναπομείναντες Linkin Park βαρέθηκαν την καθημερινότητα χαμηλών πτήσεων που η αυτοκτονία του Chester τους υποχρέωσε να ζουν και ως νέοι και δημιουργικοί άνθρωποι, αποφάσισαν να επανεργοποιήσουν ένα άκρως πετυχημένο project που θα τους επαναφέρει τις καριέρες στο σημείο που βρίσκονταν τον Ιούλιο του 2017. Ουδείς αναντικατάστατος, όταν υπάρχει αυτό το κίνητρο και η Emily Armstrong (Dead Sara) μπαίνει στην μπάντα για να αναλάβει τα φωνητικά, ενώ εκτός μπάντας παραμένει και το ιδρυτικό μέλος/drummer Rob Bourdon, με τον Colin Brittain να παίρνει θέση πίσω από το drumkit. Αφού παρουσιάσαμε τις αλλαγές, ας μπούμε στο ψητό.
Πριν ακουστεί νότα, είναι δεδομένο πως ο κόσμος θα χωριστεί στους αυθεντικούληδες (οι τύποι που δεν μπορούν να δεχτούν πως η μπάντα συνεχίζει χωρίς τον Chester) και στους μπραντ-νεημουληδες (οι τύποι που δεν ενδιαφέρονται αν παίζουν τα τραγούδια και 5 μασκαρεμένοι κλόουν, αν το brand name γράφει Linkin Park αυτοί ακολουθούν). Εμείς στην Επιτροπή, ως άνθρωποι χωρίς συναισθήματα και δεύτερες σκέψεις, κάτσαμε μέσα σε ένα 24ωρο και ακούσαμε τους ήχους υπό το όνομα Linkin Park – From Zero και κάτσαμε να γράψουμε κάποια λογάκια για εσάς, ώστε όταν το ακούσετε και εσείς να νιώσετε οικεία ή να μας ρίξετε κάποια χρστπνγια, και τα δύο είναι εξίσου θεμιτά, αφού προκαλούν πιθανότητες επικοινωνίας, δράσης και αντίδρασης, γιν και γιάνγκ κτλ κτλ.
Ας μιλήσουμε για την μουσική. Το From Zero δεν είναι ακριβώς «από το μηδέν» και ο ήχος των Linkin Park είναι πανταχού παρών. Τα περισσότερα κομμάτια είναι μια αντανάκλαση της Chester περιόδου και αυτό είναι απολύτως λογικό, αφού η μουσική κυκλοφορεί υπό το brand των L.P. Έτσι θα βρείτε όλες τις trademark μελωδικές γραμμές του Chester τραγουδισμένες από την Emily, ενώ είδα με καλό μάτι το πουσάρισμα που έπεσε στις κραυγές από την πλευρά της. Με εξίσου θετική διάθεση υποδέχτηκε το χεβιμεταλλικό υπογάστριο το γεγονός πως υπήρχαν αρκετά πιο σκληρές κιθάρες σε τραγούδια που έχουν συναυλιακό προσανατολισμό, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο συνθετικά (π.χ "Two Faced"). Τα κομμάτια που επιλέχθηκαν για να τραβήξουν το ενδιαφέρον, πριν την επίσημη κυκλοφορία, είναι οι δυο πλευρές του νομίσματος που πετάνε στον αέρα οι Linkin Park. Από την μια πλευρά ο Mike Shinoda και το boomer ραπάρισμα του που ιβεντσουαλι θα καταλήξει στην Emily να φωνασκεί πάνω σε γκρούβι nu metal riffs ("Heavy is the Crown"), ενώ στην άλλη πλευρά βρίσκουμε την ευαίσθητη πλευρά των LP, να προσπαθεί να δέσει τις μελωδικές φωνητικές γραμμές του καλλιτεχνικού ζεύγους που τοποθετούνται στο front-office συνθέσεων που είναι προορισμένες να δώσουν sing alongs ("The Emptiness Machine").
Από την παραπάνω ανάλυση καταλαβαίνουμε πως ο δίσκος βγήκε με γνώμονα του «τι είναι οι Linkin Park με γυναικεία φωνητικά» και όχι ως ένα τυχαίο jam φίλων που είδαν φως και μπήκαν σε ένα studio μια βραδιά που έβρεχε μονότονα. Και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, κάποιες συνθέσεις να πετυχαίνουν διάνα τον στόχο τους και κάποιες άλλες να βαράνε στον γάμο του καραγκιόζη. Οι μεν πρώτες που φτιάχτηκαν με σκοπό να συνδέσουν τον αυθεντικό ήχο των Linkin Park με μπάντες όπως οι Paramore ή οι Evanescence, θεωρώ πως στερούνται δημιουργικότητας ("Two Faced", "Cut the Bridge", "Stained", "Good Things Go"). Οι δεύτερες που ακούγονται ανένταχτες, μας ψιλοκάβλωσαν. Πάρε παράδειγμα το "Casualty" που θα σας φάει ζωντανούς ρε μλκες, ζήσαμε να ακούσουμε χαρντκοριλα βγαλμένη από τις απαρχές των 00s υπό το brand των Linkin Park. Ένα ακόμα τραγούδι που ανασήκωσε το φρύδι μου ήταν το μελωδικό "Overflow", όπου ακούσαμε μια άλλη ερμηνευτική πλευρά της Emily, ενώ ο pop δυναμισμός της σύνθεσης δίνει μια διέξοδο στο συνολικό εγχείρημα. Και προφανώς η σύνθεση που ακούει στο όνομα "IGYEIH", δεν γίνεται να μην μας αφήσει με το στόμα ανοικτό αφού επιστρατεύονται όλα τα υπερόπλα μιας μπάντας που έχει πολλά και μάλιστα μαξάρονται για να δώσουν μια από τις καλύτερες συνθέσεις της μπάντας, ever.
Αυτά τα λίγα φτάνουν για αρχή.
