Πόσο καιρό μπορείς να αργήσεις μια κριτική; Αν συγκαταλέγεις κιόλας το άλμπουμ στο προσωπικό σου top-10 για το περασμένο έτος, τότε μάλλον δεν είναι έλλειψη χρόνου ή ο αγαπημένος δαίμονας της αναβλητικότητας. Ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί την πιο σημαντική «θηλυκή» μουσική κατάθεση της περασμένης χρονιάς και με την ευκολία που σου δίνει ο άπλετος χρόνος, το γεγονός ότι έχουν γραφτεί όσα υπάρχουν να γραφτούν για τη Shara Worden και τη μπάντα της, ας προστεθεί αυτό το κείμενο στη βάση του Avopolis – πιο πολύ ως προσωπική ανάγκη κατάθεσης, παρά ως αναγκαιότητα ή υποχρέωση.
Η Worden μπορεί τρομάξει το indie κοινό λόγω των σπουδών της στην όπερα, αλλά υπογείως όλοι την έχουν ακούσει στο περιβόητο Illinois του Sufjan Stevens, ίσως να έχουν διαβάσει ότι έχει συνεργαστεί με τον εξαιρετικό Padma Newsome (Clogs, National), αλλά είναι μάλλον απίθανο να είχαν ασχοληθεί με το πρώτο της συγκρότημα, τους Awry. Κάπου στην πορεία μετονόμασε το σχήμα σε My Brightest Diamond και το 2006 κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο Bring Me The Workhorse στην Asthmatic Kitty του Stevens. Η ιστορία λέει ότι ήθελε να κάνει δύο δίσκους. Ο πρώτος να ροκάρει και ο δεύτερος να συνοδεύεται από κουαρτέτο εγχόρδων. Έχοντας πλέον κυκλοφορήσει και τους δύο, ποτέ δεν το τήρησε με ακρίβεια αυτό. Στo παρόν A Thousand Shark’s Teeth μπορεί μεν να χρησιμοποιεί σε δεύτερο πλάνο τα έγχορδα (εναρμονισμένα με την απολαυστική της φωνή), αλλά προσθέτει όπου χρειάζεται μια σειρά από όργανα (πνευστά, κρουστά κ.ο.κ.) με αποτέλεσμα όλα αυτά να ηχούν σχεδόν απαραίτητα. Το μεγαλύτερό της κατόρθωμα είναι ότι σχεδόν πάντα καταφέρνει να αναμετρηθεί με την εσωτερικότητα η οποία διακρίνει ολόκληρη τη δουλειά της χωρίς να ακούγεται μίζερη, μονόχνωτη και εγκλωβισμένη στα βάσανα της (βλ. π.χ. τη φετινή κυκλοφορία του Antony Hegarty). Ίσως γι’ αυτό να θεωρώ πιο σημαντική την περσινή της κατάθεση από αυτήν του Bon Iver, αν και ο δεύτερος φαίνεται να κερδίζει με μεγαλύτερη άνεση τη διαχρονικότητα που δεν θα πάψει να είναι το ύψιστο κριτήριο κάθε είδους τέχνης – και όχι μόνο.
Τα έντεκα τραγούδια του A Thousand Shark’s Teeth, εκτός από απαραίτητα είναι λοιπόν και απαιτητικά. Όχι με έναν ελιτίστικο τρόπο, αλλά αμιγώς μουσικά. Οι εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις των My Brightest Diamond καπελώνονται μόνο από τη φωνή της Worden, που – λόγω σπουδών – ελέγχει σε Kate Bush-ικά επίπεδα, της περιόδου Hounds Of Love. Κάπου στη μέση η δυάδα “Black & Costaud” και “To Pluto’s Moon” φανερώνει ακριβώς τη σπουδαία τραγουδοποιΐα της Worden. Αριστουργηματικά στημένα, με απολαυστικούς στίχους που σπάνια συναντάς πια, όλα ποτισμένα στον δικό της μοναδικό τρόπο, τον οποίον δικαιούσαι να αναγνωρίζεις από δω και πέρα.
Ίσως να αδικώ τους υπόλοιπους μουσικούς του δίσκου μιας και συνειδητά φορτώνω ότι συμβαίνει εδώ στις πλάτες της Worden, αλλά αν γράφεις για δίσκους που ακούς 8-9 μήνες γίνεσαι εγωιστής. Η ουσία είναι ότι, έχοντας βαδίσει σχεδόν ολόκληρη την πρώτη δεκαετία των zeroes, πέραν του ότι φαίνεται (για άλλη μια φορά) ότι οι μουσικές σφραγίδες οι οποίες θα χαρακτηρίσουν τη δεκαετία όταν την αποτιμήσουμε έχουν πέσει όταν τελείωσε το 2007 (όπως έγινε αντίστοιχα και την προηγούμενη δεκαετία, αν θυμάστε), ο παρόν δίσκος ακούγεται επικά σπουδαίος.
