Σε συνέχεια του αφιερώματoς στις 10 αγαπημένες μας ταινίες για το 2024, έρχεται να προστεθεί μια αναφορά σε πέντε επιπλέον ταινίες που είτε δεν πήραν την αναγνώριση που τους άξιζε, είτε η ευρύτερη σημασία τους στον κινηματογραφικό χάρτη του 2024 αξίζει ένα ηχηρό shoutout:
5. Megalopolis
To Megalopolis είναι ένα magnum opus που καθυστέρησε 40 χρόνια, μια θεαματική βουτιά στο κενό ενός σκηνοθέτη - ορόσημο για το νέο Hollywood των οργισμένων 70s και πιονέρο της αέναης μάχης υπέρ της καλλιτεχνικής αυτονομίας. Ο χρόνος πιθανότατα δεν θα σταθεί ευγενικός προς την ταινία, όμως είναι πολύ γοητευτικό να βλέπεις εν έτει 2024 ένα δημιούργημα τέτοιου βεληνεκούς να ηττάται στη μάχη με τον ίδιο του τον εαυτό - και όχι σε εκείνη με τις σύγχρονες studi-ακές επιταγές ή τα trends της εποχής. Παραγνωρισμένο αριστούργημα από κάποιους (ελάχιστους) ή το The Room σε κλίμακα Coppola για άλλους (πολύ περισσότερους), το Megalopolis θα είναι για πάντα μια ταινία ακραίων απόψεων – ένα δυσπρόσιτο φιλμικό κατασκεύασμα, το οποίο όμως όφειλε στο ίδιο το σινεμά να υπάρχει. (Κριτική Avopolis)
4. Godzilla Minus One
Το Godzilla Minus One ήρθε σε μια εποχή που το μεγάλο blockbuster σινεμά της (ύστατης) υπέρ-ηρωικής μόδας περνάει μια μικρή κρίση, για να τοποθετηθεί αβίαστα στα καλύτερα monster movies που έχουν γυριστεί ποτέ. Οι συγκυρίες εμπόδισαν τη θέαση μιας τέτοιας ταινίας στη μεγάλη οθόνη στη χώρα μας (γυρίστηκε το 2023 και πλην ελαχίστων τυχερών, το Ελληνικό κοινό τη γνώρισε το 2024 στο Netflix), όμως ακόμα και έτσι, το Ιαπωνικό προϊστορικό δεινοσαυροειδές πλάσμα – συνώνυμο του τρόμου της πυρηνικής μεταπολεμικής εποχής για τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου- είναι πρωταγωνιστής μιας ταινίας που αξίζει την προσοχή και υποστήριξη όλων: σινεμά μεγάλου θεάματος με υποδειγματική αφηγηματική οικονομία, καλπάζουσα ροή και κυρίως φτιαγμένο με πραγματική αγάπη και μεράκι. (Κριτική Avopolis)
3. Love Lies Bleeding
Pulp αισθητική και neon χρώματα ντύνουν το νέο-νουάρ thriller της δεύτερης ταινίας της Rose Glass (του εξαιρετικού ντεμπούτου Saint Maud) καθώς αυτή προορίζεται να γίνει κλασσική σε μεταμεσονύκτιες προβολές για λίγους – ένα βίαιο οδοιπορικό τρόμου και (εσκεμμένης) φαρσοκωμωδίας στους πιο σκοτεινούς Αμερικανικούς επαρχιακούς παράδρομους, πνιγμένο σε μια αυθεντική σουρεαλιστική υπερβολή και χωρίς καμία διάθεση να μπει σε κάποιο αυστηρό κινηματογραφικό καλούπι. Οι δύο ερμηνείες των (σπάνιας χημείας) Kristen Stewart και Katy O'Brian αποτελούν την ιδανική (υποστηρικτική) κατακλείδα σε μια από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες της φετινής σεζόν.
2. Kneecup
Λίγο Trainspotting, λίγος Danny Boyle, λίγος (παλιός) Guy Richie, λίγο κωμωδία και λίγο documentary καταλήγουν σε μια ψευδό-δραματοποιημένη «ανάγνωση» της μουσικής πορείας ενός hip hop συγκροτήματος από την Ιρλανδία, το οποίο επιμένει στη χρήση της μητρικής τους γλώσσας - και κατ’ επέκταση στο πως αυτή η επιμονή/επιλογή ενισχύει τον αγώνα της Βόρειας Ιρλανδίας να αναγνωριστεί η ιρλανδική ως επίσημη γλώσσα από τους Βρετανούς. Από τις πιο διασκεδαστικές και ηλεκτροφόρες crowd pleasing ταινίες του 2024, η οποία θα ήταν έγκλημα να περάσει απαρατήρητη από τα radar του κάθε σινεφίλ και του κάθε μουσικόφιλου. (Κριτική Avopolis)
1. Juror #2
Ένας κύκλος για το Αμερικανικό σινεμά μάλλον κλείνει με την, κατά τα φαινόμενα, τελευταία ταινία του 94χρονου Clint Eastwood – ένα έργο για τη δικαιοσύνη και το γεμάτο ψεγάδια χέρι που την εφαρμόζει. Μια θεματική ενότητα που έχει απασχολήσει πολλάκις τον θρυλικό Αμερικανό σκηνοθέτη στο παρελθόν, ο οποίος έρχεται το 2024, σε πείσμα των ιθυνόντων της Warner (που έθαψαν την ταινία του στη διανομή αλλά και την βραβειακή καμπάνια) για να παραδώσει μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς: ένα κλασσικό δικαστικό δράμα γεμάτο σασπένς, σφικτής αφήγησης και ουσιαστικών προβληματισμών πάνω στην ατέλεια της ανθρώπινης ύπαρξης. (Κριτική Avopolis)
https://www.youtube.com/watch?v=EhkkBFhW-MM
Bouns:
Joker: Folie à Deux
Το Joker: Folie à Deux είναι μια πολύ περίεργη περίπτωση «απρόθυμου» sequel, καθώς έρχεται να διαδεχθεί μια ταινία που συζητήθηκε όσο ελάχιστες την περασμένη δεκαετία, η οποία απέκτησε αμέσως φανατικό κοινό, έσπασε ταμεία όπου προβλήθηκε αλλά και δίχασε - τόσο για την ηθική της αμφισημία, όσο και για την σεναριακή ελαφρότητα με την οποία προσπαθούσε να διαχειριστεί τις πολύ - σύνθετες θεματικές της. Αν και συνολικά, η νέα αυτή κινηματογραφική εξόρμηση του δολοφονικού clown της DC στις σκοτεινές αίθουσες πάσχει ποικιλοτρόπως (τόσο σε δομικό όσο και σε καθαρά νοηματικό status) η ίδια της η φύση γίνεται άξια θαυμασμού και δικαιώνει το πελώριο δημιουργικό ρίσκο του Philips - την άκρατη δηλαδή αποδόμηση του προηγούμενού του δημιουργήματος και την οδήγηση αυτού του δεύτερου μέρους όχι στη κατεύθυνση που ίσως περίμεναν οι φίλοι της πρώτης ταινίας, αλλά προς τα εκεί που εξυπηρετείται καλύτερα το (πλέον διαυγές) όραμά του. Και το Joker: Folie à Deux είναι εν τέλει μια ταινία με όραμα, έστω και αν αυτό την καθιστά προβληματική, στριφνή, δύστροπη και δυσάρεστη στη θέαση. (Κριτική Avopolis)
