Όχι καλέ μου Leon. Δεν ακούγεται έτσι ένας άντρας που κλαίει. Δεν κλαψούριζε έτσι ο Sam Cooke. Δε γίνεται να συνεχίζεις στον ίδιο χαβά, σε αυτή την κάτω βόλτα μετά το Coming Home.
Micromanagement στο πως θα τα πω; Άλλο κι αυτό! Όπως μου αρέσει θα τραγουδάω “Bourbon, Cadillacs, blue denim. Making love on the beach in the mornin’. Springtime in the Trinity River, gold jewelry. All black penny loafers. Ooh-ooh.That's what I love. That's what I love”
Δεν ήρθα εδώ για να σου σπάσω τα αρχίδια, ελέγχοντας το πώς και το γιατί, ούτε λέω πως η ρετρολαγνεία είναι μονόδρομος, αλλά η θολή μοντερνιά και το στυλιζάρισμα είναι ό,τι πρέπει για χαλί στα brunch-αδικα.
«Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, οι άντρες γίνονται ολοένα και πιο μαλακοί, και πιο μαλακοί, και πιο μαλακοί. Εγώ μεγάλωσα σε μια εποχή που έπρεπε να ξέρεις πως να αλλάζεις τα λάδια, να φτιάξεις ένα σκασμένο λάστιχο, να δέσεις μια γραβάτα και να στήσεις μια πυρά στην ύπαιθρο. Όταν βλέπαμε τηλεόραση ως παιδιά, βλέπαμε άντρες να παίζουν τους καουμπόηδες, τους στρατιώτες και τους υπερήρωες-πρότυπα που τα θαυμάζαμε. Αυτοί οι χαρακτήρες μας δίδαξαν να είμαστε γενναίοι, δυνατοί και πολυμήχανοι, και να μη φανερώνουμε ποτέ, μα ποτέ τα αισθήματα μας». (“Να είσαι Άντρας. Ο Απόλυτος Οδηγός.” Εκδ. Παπαδόπουλος). Με αντιμετωπίζεις σα να το εννοείς. Σα να μην είναι το σκεπτικό τύπου Be A Man Guy, αλλά σα να μου λες ευθαρσώς πως όσο γλυκαίνω, χάνω το όποιο ενδιαφέρον. Φαντάζομαι το ότι έκανα instrumental γέφυρα με τίτλο “Teddy’s Tune” είναι εξίσου ενοχλητικό.
Δεν έχω κάτι μαζί σου. Σε αγαπάω, σε εκτιμάω, μα γίνεσαι όλο και πιο ανώδυνος. Καταλαβαίνω πως το Texas δεν απαντά μονάχα στα δικά μου στερεότυπα, δεν έχω ιδέα για τον Trinity River, αλλά κάτσε ρε αδερφάκι μου. Εδώ διαβάζω πως είχες στο νου το Astral Weeks του Van Morrison. Θες να μου πεις πως έχοντας αυτό ως πλοηγό, κατέληξες να στήνεις το jenga των αλλεπάλληλων κομματιών «Πόσο τρωτός είναι ο Leon;» . Γιατί δεν είπες απλά: «Μάγκες, βρήκα με το “Texas Sun” το κόλπο, θα πετάξω κι ένα gumbo και καθάρισα». Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε τουλάχιστον σε αυτό;
Είσαι εκτός θέματος, μα δε σου κρατώ κακία. Τι νόημα έχει να σου κάνω μούτρα όταν απλούστατα δε θέλεις να μπεις στο soulful καταφύγιο που έστησα. Είναι απαλό, ζεστό, λουλουδιαστό και σπιτίσιο.
Κάπου ώπα. Είδα έκανες και λίστα για το “Harper’s Bazaar” με Donny Hathaway, Arthur Alexander, Bruce, Queen Bey, Big Star, Roy C, Willie Nelson, Khruangbin και διάφορα άλλα που σου αρέσουν και βγαίνουν στις φράσεις σου. Οκ, το καταλαβαίνω. Βάλε όμως ξανά το ντεμπούτο σου και άκουσέ το. Κι εκείνο το σπιτάκι ήταν ζεστό και απαλό, αλλά δε θα έπεφτε με το πρώτο φύσημα ενός κακού λύκου.
Ξέρεις κάτι. Καταλαβαίνω πως δε θα βγάλει πουθενά όλο αυτό, οπότε λέω να πάρει ο καθένας το δρόμο του. Στο κάτω-κάτω δε θα μου επιβάλλεις πως θες εσύ να ακούγομαι εγώ. Άσε που τα plays μου, άλλα λένε.
Πες το ρε αδερφάκι μου! Τώρα μιλάς κανονικά. Μια χαρά είναι τα plays σου. Οκ το πιάνω. Είσαι άρχοντας. Πάσο. Έγινε. Το λήγουμε. Α, δώσμου ένα λεπτό. Παρακαλώ μπορείτε να μου φέρετε ένα smashed avocado toast κι ένα matcha latte; Ευχαριστώ πολύ. Έτσι που λες Leon μου, διότι δεν έχει νόημα να…
